نیابت خاص امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

به [[دلیل]] [[دشمنی]] [[حاکمان عباسی]] با [[امام زمان]] {{ع}} جریان [[نیابت]] آن حضرت، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل [[غیبت صغرا]] و نیابتِ [[نایب]] اوّل، [[شیعیان]] از طریق [[وکلا]] که نمایندگانِ [[نایبان]] بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی [[مردم]]، [[خواسته‌ها]] یا سؤالات خود را با [[وکیلان]] مطرح می‌کردند یا وجوهات شرعی خود را به ایشان می‌سپردند و [[وکیلان]]، آنها را به سفیر و نایب امام {{ع}} منتقل می‌کردند و پاسخ درخواست‌ها نیز با واسطه به دست [[مردم]] می‌رسید. [[محمد بن عثمان]] در [[بغداد]]، ده [[وکیل]] داشت که [[حسین بن روح]] از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای [[نائب دوم]] در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای [[سازمان وکالت]] [[شیعه]] فعالیت می‌کردند. گفتنی است در کنار رابطه غیرمستقیم، عده‌ای از افراد مورد اعتماد، امکان ارتباط مستقیم با شخص [[نائب]] را نیز پید می‌کردند و خواسته‌های خود را بی‌واسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از نائب دریافت می‌کردند که مواردی آنها را [[شیخ طوسی]] بیان کرده است.<REF>تاریخ [[عصر غیبت]]، ص ۳۰۴. ۳۰۶.</REF> این‌گونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دومین نایب امام، به وجود آمد<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]، ص ۲۰۳.</ref>.