آیه ابتلا در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در این [[آیه]]، نایل شدن [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} به [[مقام امامت]] مطرح شده است. [[ادبیات]] آیه به خوبی بیانگر آن است که آن [[حضرت]] پس از طی امتحاناتی سخت و گذراندن مراحل دشوار، به مقام «امامت» نایل گردید؛ و این نشان از [[عظمت]] جایگاه [[امام در قرآن]] دارد.

با استفاده از [[سیاق آیه]] و اینکه [[وعده]] امامت به حضرت ابراهیم {{ع}} در اواخر عمر و بعد از [[مقام نبوت]] و رسالت بود و در نتیجه، چنین مقامی والاتر از مرتبه نبوت و رسالت است و با توجه به [[روایات]] باب، روشن می‌شود که مقام امامت در این [[آیه شریفه]]، نه فقط [[رهبری]] مصطلح در [[امور اجتماعی]] و یا [[هدایت تشریعی]] [[مردم]]، بلکه [[مقام ولایت]] کبرایی است که [[خداوند]] به برجستگان از [[انبیاء]] و [[اولیاء]] خاص خود {{عم}} [[عنایت]] می‌کند. در چنان مقام [[ارجمندی]]، [[امام هدایت]] خلایق در همه [[عوالم]] [[ملک]] و [[ملکوت]] را بر عهده دارد و در نتیجه، صاحب چنین مقامی، به [[اذن الهی]]، دارای [[ولایت تکوینی]] و [[تشریعی]] برنفوس [[انسان‌ها]] و [[جوامع بشری]] می‌باشد. همچنین، با دقت در ظرایف آیه شریفه، سایر [[صفات امام]]، از قبیل علم، [[عصمت]] و [[مقام شهادت]] بر ظاهر و [[باطن]] انسان‌ها قابل [[استنباط]] است»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]]، ص ۸۲.</ref>