سفر امام حسین از مدینه تا مکه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبدالله بن منصور]] از [[امام صادق]] {{ع}} نقل کرده است: حسین {{ع}} خواهرانش و دخترش و برادرزاده‌اش [[قاسم بن حسن بن علی]] را بر محمل، سوار کرد. سپس با بیست و یک مرد از [[یاران]] و خانواده‌اش از جمله: [[ابوبکر بن علی]]، [[محمد بن علی]]، [[عثمان بن علی]]، [[عباس بن علی]]، [[عبدالله بن مسلم بن عقیل]]، [[علی اکبر]] و [[علی اصغر]]<ref>درباره مقصود از «علی اکبر» و «علی اصغر» (ر. ک: ص۳۶ «بخش یکم / فصل ششم: فرزندان»).</ref>، رهسپار شد<ref>{{متن حدیث|حَمَلَ[الحُسَیْنُ {{ع}}] أَخَوَاتِهِ عَلَى‏ الْمَحَامِلِ‏ وَ ابْنَتَهُ وَ ابْنَ أَخِيهِ الْقَاسِمَ بْنَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ {{ع}} ثُمَّ سَارَ فِي أَحَدٍ وَ عِشْرِينَ رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ مِنْهُمْ أَبُو بَكْرِ بْنُ عَلِيٍّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ وَ عُثْمَانُ بْنُ عَلِيٍّ وَ الْعَبَّاسُ بْنُ عَلِيٍّ وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُسْلِمِ بْنِ عَقِيلٍ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ الْأَكْبَرُ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ الْأَصْغَرُ {{ع}}}} (الأمالی، صدوق، ص۲۱۷، ح۲۹۳؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۱۲).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۲۹۳.</ref>

[[امام]] خائفاً یترقب [[مدینه]] را به قصد مکه ترک کرده بود و در مکه [[شخصیت]] متعالی امام محور [[اندیشه]] و [[فکر]] [[امت اسلامی]] شده بود. [[مسلمانان]] و [[قبائل]] مختلف مشتاقانه به [[زیارت امام]] نائل می‌شدند و [[خط فکری]] و [[مبارزاتی]] امام را دریافت می‌کردند. حضور چهار ماهه امام در مکه مقدمه بسیار خوب و مفیدی برای [[هجرت]] به [[کوفه]] و [[نهضت حسینی]] بود. امام به امت اسلامی [[اتمام حجت]] کرد و [[حقایق]] را شفاف و واضح به همگان رساند و راه عذر و بهانه را به روی همه مدعیان [[توحید]] بست. یزید از [[حضور امام]] [[سیدالشهداء]] در مکه [[آگاه]] بود و تنویر [[افکار عمومی]] را از ناحیه حضرت دریافته بود و لذا برای شکستن این [[نورانیت]] [[فکری]] و اشاعه [[فرهنگ]] [[آزادی‌خواهی]] [[اسلامی]] طرح [[ترور امام]] را توسط باند [[اموی]] در دستور کار خود قرار داد.

طریحی در منتخب خود آورده که: یزید سی تن از مأمورین خود را [[مأمور]] کرده بود که همراه [[زائران]] [[بیت الله الحرام]] باشند و در مکه حسین{{ع}} را دستگیر کنند و اگر نتوانستند به [[قتل]] برسانند و امام بر نقشه آنان آگاه بود و لذا [[سفر]] به کوفه را به [[پشتیبانی]] تقاضاهای [[کوفیان]] در پیش گرفت<ref>ناسخ التواریخ، ج۲، ص۱۱۹.</ref>.