پرش به محتوا

تکریم نام امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۷ مهٔ ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|' به '{{عربی|اندازه=100%|'
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|' به '{{عربی|اندازه=100%|')
خط ۱۰: خط ۱۰:


==مقدمه==
==مقدمه==
*از وظایف مردم در قبال [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، رعایت ادب نسبت به آن بزرگوار هنگام ذکر و یاد ایشان است. مؤمن باید هنگام خواندن، نوشتن و شنیدن اسامی و القاب آن حضرت، احترام و تکریم را مراعات کند. قبل از نام ایشان از عباراتی هم‌چون "حضرت" و "مولا" و پس از نام ایشان از دعاهایی هم‌چون {{عربی|اندازه=155%|"عليه السلام‏"}}، {{عربی|اندازه=155%|"سلام اللّه عليه‏"}}، {{عربی|اندازه=155%|"أرواحنا له الفداء"}} و {{عربی|اندازه=155%|"عجّل اللّه فرجه الشريف‏"}} استفاده کند. [[رسول خدا]] {{صل}} فرموده است: هرکس در کتابی بر من درود بفرستد، مادامی که اسم من در آن کتاب است، [[ملائکه]] پیوسته برای او طلب مغفرت می‌کنند<ref>بحار الانوار، ج ۹۴، ص ۷۱.</ref>.
*از وظایف مردم در قبال [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، رعایت ادب نسبت به آن بزرگوار هنگام ذکر و یاد ایشان است. مؤمن باید هنگام خواندن، نوشتن و شنیدن اسامی و القاب آن حضرت، احترام و تکریم را مراعات کند. قبل از نام ایشان از عباراتی هم‌چون "حضرت" و "مولا" و پس از نام ایشان از دعاهایی هم‌چون {{عربی|اندازه=100%|"عليه السلام‏"}}، {{عربی|اندازه=100%|"سلام اللّه عليه‏"}}، {{عربی|اندازه=100%|"أرواحنا له الفداء"}} و {{عربی|اندازه=100%|"عجّل اللّه فرجه الشريف‏"}} استفاده کند. [[رسول خدا]] {{صل}} فرموده است: هرکس در کتابی بر من درود بفرستد، مادامی که اسم من در آن کتاب است، [[ملائکه]] پیوسته برای او طلب مغفرت می‌کنند<ref>بحار الانوار، ج ۹۴، ص ۷۱.</ref>.
*تکریم نام حضرت هنگام شنیدن، از جای خود برخاستن و ایستادن است؛ به‌ویژه هنگام شنیدن نام مبارک "قائم". نام‌گذاری فرزندان خود به "مهدی" نوعی تکریم و اشاعه نام حضرت است<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۲۲۸.</ref>.
*تکریم نام حضرت هنگام شنیدن، از جای خود برخاستن و ایستادن است؛ به‌ویژه هنگام شنیدن نام مبارک "قائم". نام‌گذاری فرزندان خود به "مهدی" نوعی تکریم و اشاعه نام حضرت است<ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۲۲۸.</ref>.