زمان: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[انسان‌ها]] مدت زمان محدودی در [[دنیا]] [[زندگی]] می‌کنند و سپس از [[دنیا]] رخت برمی‌بندند. زمان کوتاه [[زندگی]] [[انسان]] در [[دنیا]] [[سرنوشت]] جاودانه او را رقم می‌زند. آنان‌که سعادتمندانه زیستند، توانستند از فرصت‌های [[زندگی دنیوی]] بهره برگیرند. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} [[مردمان]] را به بهره‌گیری مناسب از فرصت‌های [[زندگی]] فرامی‌خواند تا بتوانند به [[بهترین]] نحو برای [[آخرت]] توشه برگیرند: پس در [[دنیا]] توشه برگیرید تا خود را در فردای [[قیامت]] در [[امان]] گیرید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۶۳</ref>.

*[[مدیریت زمان]] می‌تواند [[زمینه‌ساز]] بهره‌گیری بهینه از فرصت‌ها باشد. [[انسان]] در برابر [[عمر]] خویش [[مسئول]] است و باید در محضر [[پروردگار]] پاسخ‌گو باشد. از این‌رو در [[احادیث]] تأکید شده است، [[انسان]] در [[روز قیامت]] قدم از قدم برنمی‌دارد، مگر این‌که از چند چیز سؤال شود و یکی از آن‌ها [[نعمت]] [[عمر]] است.

#'''[[هدفمندی]]:''' [[هدف]] عبارت است از آن [[حقیقت]] مطلوب که [[اشتیاق]] وصول به آن، محرک [[انسان]] به انجام دادن کارها و [[انتخاب]] وسیله‌هایی است که آن [[حقیقت]] را قابل وصول می‌کند. تعیین [[هدف]]، مقدمه [[برنامه‌ریزی]] و اجراست. [[انسان]] بدون [[هدف]] در [[زندگی]] سرگردان است و نمی‌تواند تصمیم درستی در ارتباط با امور خویش بگیرد. [[امام]] {{ع}} به این موضوع توجه داشته و آسیب‌های آن‌را نیز مورد بررسی قرارداده است. حضرتش در [[نامه]] ۳۱ [[نهج البلاغه]] [[فرزند]] خویش را "آرزومند دست‌نایافتنی‌ها" توصیف می‌کند. مقتضای سن [[جوانی]] آرزوهای دور و دراز است که [[انسان]] را در پرده [[غفلت]] فرو می‌برد. [[امام]] از آرزوهای دست‌نایافتنی به توشه مردگان تعبیر می‌کند و می‌فرماید: زیان‌کارترینِ [[مردم]] از نظر داد و ستد و ناامیدترینِ آن‌ها در کوشش، مردی است که تنش را در جست‌وجوی آرزوهایش فرسوده کند، امّا بخت یارش نشود، پس با آن [[حسرت]] از [[دنیا]] رود و با سنگینیِ [[گناه]] به سرای باقی شتابد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۲۲</ref>. از منظر [[امام علی]] {{ع}} در تعیین [[هدف]]، عنصر استعداد و [[توانایی]] [[آدمی]] نیز باید شناخته شود. وی در عبارتی این مضمون را مورد توجه قرار می‌دهد که خواسته بیشتر از ظرفیت و [[توانایی]] موجب [[مخالفت]] فرد و اتلاف زمان می‌شود.

#'''اولویت‌بندی و [[برنامه‌ریزی]]:''' [[انسان]] در [[مدیریت]] زمان، به اولویت‌بندی، [[برنامه‌ریزی]] و زمان‌بندی امور می‌پردازد، زیرا [[انسان]] فرصت انجام همه امور را ندارد و باید آن‌ها را دسته‌بندی کند و بخش‌های مهم‌تر را در [[اولویت]] قرار دهد. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: به‌راستی که [[خداوند]] روزیِ شما را ضمانت کرده و شمایان را به کار و [[تلاش]] [[فرمان]] داده است، پس مبادا خواستن آنچه برایتان ضمانت شده، سزاوارتر از کاری باشد که از شما خواسته شده است. از این‌رو نحوه زمان‌بندی برای انجام هر کار به [[میزان]] نیاز و [[اولویت]] آن است. برای مثال، امور [[مستحب]] اگر به امور [[واجب]] ضرر بزند، باید آن را ترک کرد. چنانچه [[مستحبات]] به [[واجبات]] ضرر رساند، موجب [[قرب به خدا]] نخواهد بود<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸</ref>.

*از سوی دیگر زمان‌ندی و [[برنامه‌ریزی]] در امور، وقت [[آدمی]] را وسعت می‌بخشد و فرصت استفاده مطلوب از فرصت‌ها را به‌دست می‌دهد. [[امام علی]] {{ع}} [[برنامه‌ریزی]] را مایه [[صلاح]] و [[پایداری]] [[زندگی]] می‌داند. اهمیت توجه به لحظه‌ها و روزهای [[زندگی]] که در حال گذر است و فرصت‌ها با گذشت زمان، یکی پس از دیگری از بین می‌روند، مورد توجه [[امام]] است. از این‌رو [[امام]] به تقسیم مناسب زمان و اختصاص هر یک به بخشی از فعالیت‌های حیاتی سفارش می‌کند و می‌فرماید: شب و روز [[مؤمن]] به سه برنامه می‌گذرد: زمانی به [[راز]] و نیاز با [[خدا]]، زمانی به تأمین معاش و زمانی دیگر به بهره‌بردرایِ نیکو از لذّت‌های [[حلال]]. [[عاقل]] نباید جز در پی این سه باشد: تأمین [[زندگی]]، گاهی در راه رستخیز و لذّت [[حلال]]<ref>نهج البلاغه، حکمت ۳۸۲</ref>.

*بدیهی است که در [[مدیریت]] صحیح [[زندگی]]، ارزیابی و آسیب‌شناسی فرصت‌های از دست رفته و عدم کسب موفقیت، امری ضروری است. [[امام علی]] {{ع}} [[حسابرسی]] دقیق را عامل موفقیت و راه [[مبارزه]] با [[سستی]] و [[تنبلی]] می‌داند و در [[نهج البلاغه]] می‌فرماید: ای [[بندگان خدا]]، خود را بسنجید، پیش از آن‌که شما را بسنجند و از خود حساب بکشید، پیش از آن‌که از شما حساب کشند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۹</ref>.

*این‌گونه [[مدیریت]] در [[زندگی]]، ثمره [[تلاش]] [[آدمی]] را دو چندان می‌کند و امکان استفاده بهینه از فرصت‌ها را توسعه می‌دهد. در نتیجه [[آدمی]] از فرصت محدود [[عمر]] می‌تواند بهره کافی ببرد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 443- 445.</ref>.