انتظار چه تأثیری در تربیت عالمان دین دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست==

[[پرونده:Pic3001.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[حسن عبدی‌پور]]]]

::::::«[[انتظار]]، [[اجتهاد]] را قاعده‌مند و پویا ساخت و [[فقیهان]] را مدد کرد تا در [[روزگار غیبت]] [[امام]]{{ع}} [[احکام دینی]] را به [[مردم]] برسانند. این کارکردِ مهمی است که در [[مکتب]] [[انتظار]] رقم خورد و با خود، دست‌آوردهای فراوانی به همراه آورد. در این قسمت از چگونگی این حرکت حیات‌آفرین، بحث می‌کنیم.

::::::بستر بحث از نظر زمانی، [[عصر انتظار]] یعنی از [[زمان غیبت صغری]] (۲۶۰ ه.) است، چون عصر قبل از [[غیبت]]، [[عصر حضور]] [[ائمه]]{{عم}} است و در [[عصر حضور]] گرچه [[فقها]] و [[عالمان دینی]] بودند، اما به [[علت]] حضور [[امامان]]{{عم}} تحت الشعاع قرار داشتند؛ بدین معنا که [[مرجعیت]] آنان در صورت دسترسی نداشتن [[مردم]] به [[ائمه]]{{عم}} بوده است و [[مردم]] در حد امکان سعی می‌کردند به منبع و [[مرجع]] اصلی مراجعه کنند. خود [[فقها]] نیز مشکلات و مسائل خود را تا حد مقدور با آن بزرگواران در میان می‌گذاشتند.

::::::[[عالمان دینی]] در سِمَت [[جانشین پیامبر]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{عم}} از آغاز [[غیبت صغری]] تاکنون با [[تحمل]] [[رنج‌ها]] و سختی‌های "[[تفقه]] در [[دین]]" و نیل به [[مقام]] [[اجتهاد]] و نیز برقراری رابطه [[معنوی]] و پیوند ولایی با [[امام زمان]] خویش و تخلق به [[اخلاق]] [[رسول الله]] و [[الگوگیری]] از خط مشی عملی و [[زندگی]] زاهدانه و مجاهدانه [[امیر مؤمنان]]{{ع}} توانسته‌اند پاسداران [[امین]] و مخلصی برای [[اسلام]] [[عزیز]]، تکیه‌گاه مورد اعتمادی برای [[پیروان مکتب اهل بیت]]{{عم}} و [[پیشگامان]] [[جهاد]] و [[مبارزه]] با [[ستمگران]]، [[طاغوت‌ها]] و تجاوزگران به [[حریم]] [[اسلام]] و مرزهای [[مسلمانان]] در عرصه‌های [[فکری]] و [[فرهنگی]]، بلکه [[نظامی]] باشند.

::::::بخشی از رسالت‌ها و ویژگی‌های [[عالمان دینی]] در [[مرزبانی]] از [[عقیده]] [[اسلامی]] است؛ توضیح آن‌که: [[دشمنان]] [[عقیده]] و [[اندیشه]] [[اسلامی]] همواره -به صورت فردی و گروهی- می‌کوشیدند افکار و اذهان [[مردم]] را از [[اعتقادات]] و [[معارف]] حقه [[دین]]، [[نهی]] کنند. این تلاش در [[دوران غیبت]]، ابعاد گسترده‌تری پیدا کرد. فقهای [[اسلام]]، شاخص‌ترین قشری بودند که در سنگر [[هدایت]] و [[ارشاد]] و [[تعلیم و تربیت]] به [[مرزبانی]] [[عقیده]] [[اسلامی]] [[همت]] گمارند و در هر عصری با استفاده از [[جایگاه]] وعظ و [[خطابه]]، [[نوشتن]] کتاب‌های ارزنده، تشکیل حوزه‌های بزرگ [[علمی]] و درسی و بحث و [[مناظره]] با سران [[مخالفان]] و مکاتب [[الحادی]] [[جوامع اسلامی]] و تشنگان [[حقیقت]] را از چشمه‌سارهای [[قرآن]] و [[سنت]] [[معصومین]]{{عم}} سیراب نموده، [[شیاطین]] انس و رهزنان [[ایمان]] و [[عقیده]] [[مسلمانان]] را از دست‌یابی به اهداف شوم خود مأیوس می‌کردند. [[امام عسکری]]{{ع}} در این باره از قول [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "علمای [[شیعیان]] ما مرزبانان مرزی هستند که [[شیطان]] و لشکریانش از آنجا قصد [[هجوم]] دارند. آنان [[شیاطین]] را از یورش به [[حریم]] [[شیعیان]] ما باز می‌دارند و نمی‌گذارند او و [[پیروان]] معاندش بر [[پیروان]] ما مسلط شوند"<ref>بحارالانوار، ج ۲، ص ۵.</ref>. و نیز در روایتی دیگر از زبان پدرش [[امام هادی]]{{ع}} فرمود: "اگر بعد از [[غیبت]] [[قائم]] ما عالمانی نباشند که از [[دین]] [[حمایت]] کنند و [[مردم]] را به سوی [[قائم]] ما فرا خوانند و [[شیعیان]] [[ناتوان]] را از وقوع در [[دام‌های شیطان]] و [[پیروان]] [[سرکش]] او برهانند، کسی [[باقی]] نمی‌ماند مگر آن که از [[دین خدا]] برمی‌گردد. لیکن [[عالمان دینی]] زمام دل‌های [[شیعیان]] ضعیف را در دست می‌گیرند و همچون سکان‌داران [[کشتی]]، آنان را از خطرات و تهدیدها را [[نجات]] می‌دهند. آنان [[بهترین]] [[انسان‌ها]] در پیشگاه [[خداوند]] هستند"<ref>بحارالانوار، ج ۶، ص ۵.</ref>.

{{مدخل انتظار}}