انتظار چه تأثیری در تربیت عالمان دین دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر            = 7626626268.jpg

| اندازه تصویر      = 200px

| مدخل وابسته    =

| پاسخ‌دهنده        =  

::::::بخشی از رسالت‌ها و ویژگی‌های [[عالمان دینی]] در [[مرزبانی]] از [[عقیده]] [[اسلامی]] است؛ توضیح آن‌که: [[دشمنان]] [[عقیده]] و [[اندیشه]] [[اسلامی]] همواره -به صورت فردی و گروهی- می‌کوشیدند افکار و اذهان [[مردم]] را از [[اعتقادات]] و [[معارف]] حقه [[دین]]، [[نهی]] کنند. این تلاش در [[دوران غیبت]]، ابعاد گسترده‌تری پیدا کرد. فقهای [[اسلام]]، شاخص‌ترین قشری بودند که در سنگر [[هدایت]] و [[ارشاد]] و [[تعلیم و تربیت]] به [[مرزبانی]] [[عقیده]] [[اسلامی]] [[همت]] گمارند و در هر عصری با استفاده از [[جایگاه]] وعظ و [[خطابه]]، [[نوشتن]] کتاب‌های ارزنده، تشکیل حوزه‌های بزرگ [[علمی]] و درسی و بحث و [[مناظره]] با سران [[مخالفان]] و مکاتب [[الحادی]] [[جوامع اسلامی]] و تشنگان [[حقیقت]] را از چشمه‌سارهای [[قرآن]] و [[سنت]] [[معصومین]]{{عم}} سیراب نموده، [[شیاطین]] انس و رهزنان [[ایمان]] و [[عقیده]] [[مسلمانان]] را از دست‌یابی به اهداف شوم خود مأیوس می‌کردند. [[امام عسکری]]{{ع}} در این باره از قول [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "علمای [[شیعیان]] ما مرزبانان مرزی هستند که [[شیطان]] و لشکریانش از آنجا قصد [[هجوم]] دارند. آنان [[شیاطین]] را از یورش به [[حریم]] [[شیعیان]] ما باز می‌دارند و نمی‌گذارند او و [[پیروان]] معاندش بر [[پیروان]] ما مسلط شوند"<ref>بحارالانوار، ج ۲، ص ۵.</ref>. و نیز در روایتی دیگر از زبان پدرش [[امام هادی]]{{ع}} فرمود: "اگر بعد از [[غیبت]] [[قائم]] ما عالمانی نباشند که از [[دین]] [[حمایت]] کنند و [[مردم]] را به سوی [[قائم]] ما فرا خوانند و [[شیعیان]] [[ناتوان]] را از وقوع در [[دام‌های شیطان]] و [[پیروان]] [[سرکش]] او برهانند، کسی [[باقی]] نمی‌ماند مگر آن که از [[دین خدا]] برمی‌گردد. لیکن [[عالمان دینی]] زمام دل‌های [[شیعیان]] ضعیف را در دست می‌گیرند و همچون سکان‌داران [[کشتی]]، آنان را از خطرات و تهدیدها را [[نجات]] می‌دهند. آنان [[بهترین]] [[انسان‌ها]] در پیشگاه [[خداوند]] هستند"<ref>بحارالانوار، ج ۶، ص ۵.</ref>.

::::::نتیجه این که مسئله [[انتظار]]، زمینه [[تربیت]] [[علمای دینی]] را در بخش‌های مختلف فراهم کرد و تلاش مستمر و سازمان‌یافته [[علما]] را در ایفای نقش‌ها و مسئولیت‌هایی که در فقدان [[معصوم]] متوجه ایشان بوده، به وجود آورد. از همین‌رو، [[علما]] نقش مشخص‌تر و جدی‌تری را در [[جامعه]] عهده‌دار شدند و سازمان [[روحانیت]]، [[نهاد وکالت]] و [[حوزه‌های علمیه]] در این راستا شکل گرفتند و نقش‌ها سریع‌تر و تعریف شده‌تر مطرح شد. از آن طرف [[مردم]] هم در [[زمان غیبت]] احساس و اعتقادشان این است که تنها مرجعی که می‌تواند [[دین]] را از آنان اخذ نماید [[علمای دینی]] هستند [[علما]] هم نگاهشان به این بوده که بتواند در غیاب [[معصوم]] پاسخگوی نیازها باشند»<ref>[[حسن عبدی‌پور|عبدی‌پور، حسن]]، [[ نقش اجتماعی انتظار (کتاب)|نقش اجتماعی انتظار]]، ص 83-88.</ref>.

{{مدخل انتظار}}