بحث:آثار تربیتی انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

#گسترش امیدهای واقعی: [[امید]]، محرک [[انسان]] برای رویارویی با [[آینده]] است‌. برخی آن را انگیزه و پاره‌ای دیگر آن را [[نیاز]] [[آدمی]] می‌‌دانند<ref> ر.ک. شرفی جم، محمد رضا، آثار تربیتی فرهنگ انتظار در تقابل با چالش‌های جدید خانواده، ص ۱۱۶ـ۱۲۲.</ref>. [[انسان]] برای تداوم [[زندگی]] و [[تحمل]] دشواری‌های آن، [[نیازمند]] انگیزه‌ای نیرومند است که در پدیده‌ای با نام "[[امید به آینده]]" [[تجلی]] می‌یابد؛ آینده‌ای که به مراتب، عالی‌تر، زیباتر و بهتر از امروز باشد<ref> ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>. مفهوم [[انتظار]] در [[حقیقت]]، [[امید]] به فردای [[ظهور]] است‌؛ فردایی که هرگز با [[دوران غیبت]] قابل مقایسه نیست<ref> ر.ک. شرفی جم، محمد رضا، آثار تربیتی فرهنگ انتظار در تقابل با چالش‌های جدید خانواده، ص ۱۱۶ـ۱۲۲.</ref>‌، لذا [[انتظار]] برای [[مشتاقان]] و [[صالحان]] امیدبخش است و این [[امیدواری]] و [[عشق]] و شور و [[نشاط]] به دنبال آن [[انتظار پویا]] و زنده فراهم می‌شود و نیز احساس [[نظارت]] او بر ما<ref> ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>. [[امام مجتبی]]{{ع}} از [[پدر]] بزرگوارش [[نقل]] می‌‌کند: «در [[دولت مهدی]]{{ع}}، درندگان [[سازش]] می‌‌کنند‌، نباتات از [[دل]] [[زمین]] می‌‌رویند و [[آسمان]] برکاتش را فرو می‌‌فرستد. [[گنج‌های نهفته]] در [[دل]] [[زمین]] برای او [[آشکار]] می‌‌شود و بین [[مشرق]] و [[مغرب]] را مالک می‌‌شود‌. خوشا به حال کسی که آن روزگار مسعود را [[درک]] کند و دستوراتش را با گوش [[جان]] بشنود‌»<ref> {{متن حدیث|تَصْطَلِحُ فِی مُلْکِهِ السِّبَاعُ وَ تُخْرِجُ الْأَرْضُ نَبْتَهَا وَ تُنْزِلُ السَّمَاءُ بَرَکَتَهَا وَ تَظْهَرُ لَهُ الْکُنُوزُ یَمْلِکُ مَا بَیْنَ الْخَافِقَیْنِ أَرْبَعِینَ عَاماً فَطُوبَی لِمَنْ أَدْرَکَ أَیَّامَهُ وَ سَمِعَ کَلَامَهُ}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵٢، ص ٢٨٠.</ref>.<ref> ر.ک. شرفی جم، محمد رضا، آثار تربیتی فرهنگ انتظار در تقابل با چالش‌های جدید خانواده، ص ۱۱۶ـ۱۲۲.</ref>  

#معنا یافتن [[زندگی]] در پرتو [[پویایی]] در جهت رسیدن به [[هدف]]<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۱۶ـ ۱۲۲، ۱۳۴؛ سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>، با نگاه تطبیقی به [[زندگی]] بدون [[هدف]] و فرجام آن که تهی شدن از درون و روزمره‌گی است<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>: [[زندگی]] [[انسان]] آن زمان قابل توجیه است که آثار حرکت، [[پویایی]] و [[شادابی]] در تمام زوایای آن به چشم خورد. آن گاه که [[انسان]]، به وضعیت موجود [[راضی]] نیست و در صدد ایجاد شرایطی بهتر است، همانا در [[انتظار]] به سر می‌‌برد<ref> ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>.  

#استقرار و ایجاد [[وحدت]] و همبستگی و همگرایی: چنانچه [[انتظار]] را [[آرمان]] مشترک بدانیم، این احساس، از حیث فردی موجب تمرکز [[افکار]] و نیروهای [[آدمی]] می‌‌شود و از حیث جمعی، موجب [[همدلی]]، هم نوایی و هم اندیشی [[امت]] [[منتظر]] خواهد شد. به عبارت دیگر، می‌‌توان با کوشش برای دست یافتن به مقاصد و رسیدن به [[هدف]] ها، جنبه‌های شخصیت را یکپارچه ساخت و [[جامعیت]] بخشید. تحقق [[آرمان]] مشترک [[انتظار]] در میان [[امت اسلامی]] [[زمینه‌ساز]] احیای [[امر به معروف و نهی از منکر]] یا [[نظارت]] همگانی می‌‌شود<ref> ر.ک. شرفی جم، محمد رضا، آثار تربیتی فرهنگ انتظار در تقابل با چالش‌های جدید خانواده، ص ۱۱۶ـ۱۲۲.</ref>.  

#احساس حضور و [[مراقبت]] همیشگی: یکی از آثار و پیامدهای غیر قابل تردید و منطقی [[انتظار راستین]]، احساس حضور است. یک [[منتظر]] [[حقیقی]] و [[راستین]]، با [[اعتقاد]] به اینکه همۀ [[رفتار]] و اعمالش پیوسته در منظر [[امام غایب]] است<ref> ر.ک. شرفی جم، محمد رضا، آثار تربیتی فرهنگ انتظار در تقابل با چالش‌های جدید خانواده، ص ۱۱۶ـ۱۲۲؛ سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>، هر جا که باشد گویی خود را در خیمۀ آن [[حضرت]] و [[گوش به فرمان]] ایشان احساس می‌‌کند<ref> امام صادق{{ع}} فرمودند: «کسی از شما بمیرد در حالی که منتظر امر ظهور باشد، مانند کسی است که در خیمۀ حضرت‌ قائم‌{{ع}} است»؛ صدرالاسلام همدانی، دبیرالدین، پیوند معنوی با ساحت قدس مهدوی (تکالیف الانام فی غیبة الامام)، ص ٢۵٣؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ٢، ص ۵۴۶‌.</ref> و لازمۀ انتظار‌ واقعی را تلاش برای جلب [[رضایت]] [[حضرت]] می‌‌داند<ref> ر.ک. شرفی جم، محمد رضا، آثار تربیتی فرهنگ انتظار در تقابل با چالش‌های جدید خانواده، ص ۱۱۶ـ۱۲۲.</ref>. این احساس حضور، در [[زمینه سازی]] [[ظهور]]، نقشی بس برجسته و انکارناپذیر خواهد داشت<ref> ر.ک. سلیمیان، خدامراد، انتظار و منتظران، ص ۱۹۷ـ ۱۹۸.</ref>.

#به جریان افتادن نیروهای نهفته و سرمایه‌های راکد [[انسان]] در پرتو دوران سخت [[انتظار]]<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>.

#پالایش درون و به مرحلۀ [[خلوص]] رسیدن به جهت طولانی شدن [[دوران غیبت]]<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>.

#رشد [[قدرت]] [[تحمل]] در برابر ناملایمات و تنگناها به جهت [[قداست]] و [[عظمت]] [[هدف]] که در [[انتظار]] [[حضرت]] بودن، معنا می‌یابد<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>.

#فراتر رفتن از مرز [[انسان]] [[متعادل]] و رسیدن به مرحلۀ [[انسان]] متعالی<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>.

#از سطح و مرحلۀ رنج‌های حقیر مادی، رها شدن و به وادی رنج‌های [[عظیم]] [[معنوی]] و دغدغه‌های بزرگ انسانی، گام نهادن؛ هم‌چون [[رنج]] انتظاری [[راستین]] و طولانی را بر دوش کشیدن و چشم به دروازه‌های روشن [[ظهور]] داشتن<ref> ر.ک. شرفی، محمدرضا، مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۳۴.</ref>.

#ارتباط پویا و زنده‌ای که فرد را با یک محور موجود و زنده و خبیر و [[آگاه]] مرتبط می‌کند<ref> ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>.

#[[شکوفایی]] [[انسان]] در اثر رابطۀ زنده و سرشار از عواطف و [[محبت]]، و جهت دادن به [[انسان]] و به [[افکار]] و اندیشه‌های وی<ref> ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>.  

#پدید آمدن [[عشق]] در [[انسان]] در اثر ارتباط زنده: [[آدمی]] به طبع خود [[عاشق]] این الگوهای متعالی است و [[عشق]] است که کلید پیشرفت‌های بزرگ در [[تربیت]] و [[اخلاق]] است<ref> ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>.

#فراهم آمدن منطبق سازی [[انسان]] با آن الگوی زنده در اثر تلاش وی<ref> ر.ک. اعرافی، علی رضا، انتظار با نگاه تربیتی، ص۱۸.</ref>.