تطبیق‌دادن نشانه‌های ظهور با افراد و حوادث جامعه: تفاوت میان نسخه‌ها

*یکی از نکات بسیار مهمی که در باب [[علائم ظهور]] باید به آن توجه داشت بحث [[تطبیق علائم]] مطرح شده در [[روایات]] با اتفاقات واقع شده است، بدین معنی که با تطبیق دادن یک حادثه خارجی با آنچه در [[روایات]] ذکر شده، آن حادثه همان علامتی دانسته شود که [[امام]] خبر داده است.<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]] ص ۲۶۳ و ۲۶۴</ref> تطبیق دادن در صورتی که با [[دلایل]] کافی و مستند باشد، اشکالی ندارد<ref>ر.ک. [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۷۵ ـ ۷۶</ref> ولی [[تطبیق علائم]] با وقایع خارجی بدون شواهد قطعی کار درستی نیست.<ref>ر.ک. [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۷، ص ۴۵۱ ـ ۴۵۳؛ [[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت نما (کتاب)|جهت نما]، ص ۶۳ ـ ۶۷؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]] ص ۲۶۳ و ۲۶۴؛ جعفری، محمدصابر، اندیشه مهدویت و آسیب ها، ص ۵۳؛ پژوهشگران مؤسسۀ آیندۀ روشن، مهدویت پرسش ها و پاسخ ها، ص ۳۷۷.</ref> به [[دلیل]] آنکه:

#در مواردی که سخن از وقوع یک نشانه و [[فرج]] بعد از آن شده، گویا مراد، [[فرج]] و [[ظهور]] [[امام زمان]]{{ع}} نیست، بلکه یک [[گشایش]] و [[آرامش]] و راحتی برای [[مؤمنان]] مورد نظر است.<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]] ص ۲۶۳ و ۲۶۴</ref>

*بنابراین اظهار نظر قطعی در رابطه با اینکه برخی از [[علائم]]، تحقق یافته کار صحیحی نیست. ممکن است کسی بگوید: در این صورت بیان [[علائم]] چه فایده‌ای دارد؟ زیرا ما نیاز به [[علائم]] داشتیم تا [[ظهور]] را بتوانیم تشخصیص دهیم در حالی که به وقایع خارجی به عنوان علامت نمی‌تواند تکیه کرد.  

*در پاسخ باید گفت: شباهت یک واقعه خارجی با یک علامت این احتمال را در ذهن ایجاد می‌کند که شاید این واقعه همان علامتی باشد که [[امام]] خبر داده است و لذا [[انسان]] به دنبال [[کسب آمادگی]] بیشتر برای [[ظهور]] خواهد بود. و از طرفی چون صرف احتمال است لذا اگر [[ظهور]] واقع نشد [[انسان]] دچار سرخوردگی نمی‌شود و روحیۀ خود را از دست نمی‌دهد.<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]] ص ۲۶۳ و ۲۶۴</ref> تطبیق بدون [[دلیل]]، باعث ایجاد [[امید]] کاذب در [[جامعه]] می‌شود و به دنبال اتفاق نیفتادن [[ظهور]] بعد از این تطبیق، [[یأس]] و [[ناامیدی]] جای آن را می‌گیرد و چه بسا انسان‌هایی که این تطبیق را باور کرده‌اند، نسبت به اصل [[ظهور]]، دلسرد و [[ناامید]] و نسبت به روایت‌های [[اهل بیت]]{{عم}} دچار [[شک]] و [[تردید]] شوند<ref>رک: اندیشه مهدویت و آسیب ها، ص۵۵</ref>.<ref>ر.ک. [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۷۵ ـ ۷۶؛ جعفری، محمدصابر، اندیشه مهدویت و آسیب ها، ص ۵۳.</ref>

*راه چاره هم این است که در مورد [[نشانه‌های ظهور]] توسط [[علما]] کار کارشناسی و روشنگری و [[تبیین]] صورت گرفته و با [[انحرافات]] [[مبارزه]] صورت بگیرد<ref>ر.ک. جعفری، محمدصابر، اندیشه مهدویت و آسیب ها، ص ۵۳.</ref>.