روی‌گردانی از دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

*در خبر است که مردی [[بدکردار]] چون [[حضرت موسی]]{{ع}} به سوی مصلّای خود می‌رفت، راه را برایشان گرفته گفت: "ای [[موسی]]! به خدایت بگو که با آنکه من در شمار [[گناهکاران]] هستم، امّا چگونه است که هرگز مرا به عذابی [[مبتلا]] نمی‌سازی؟ آن [[حضرت]] به عبادتگاه خود رفت و چون عبادتش پایان یافته خواست از آنجا بازگردد، [[خداوند]] به او فرمود: چرا سخن آن [[بنده]] مرا برایم بازگو نمی‌کنی؟ آن [[حضرت]] عرض کرد: خدایا! تو خود می‌دانی که او چه گفت، [[حضرت]] [[حق]] نیز فرمود: به او بگو: من تو را به شدیدترین از عذاب‌ها [[قلب]] [[مبتلا]] ساختم امّا خودت از آن باخبر نیستی، و آن اینکه شیرینی [[مناجات]] با خود را تو خارج کردم و آن را از تو بازستاندم. این از سخت‌ترین عذاب‌هایی است که من به کسی روا می‌دارم".

*[[حضرت]] سجّاد{{ع}} نیز در دعای [[ابوحمزه ثمالی]] - همچون دیگر [[ادعیه]]- چنان سخن می‌گویند، که نشان می‌دهد آن [[حضرت]]، این مرتبه را مکافات و جزای [[گناهان کبیره]] دانسته‌اند؛ و دور شدن [[بنده]] از درگاه او و [[قریش]]، و نیز کوتاهی [[بنده]] در [[حق]] او - جلَّ وعلا! - و روی گردانی‌اش از آن بارگاه [[عظمت]]، نیز [[نفاق]] وکفر را، در شمار مجازات‌های [[الهی]] دانسته‌اند، که در قالب این مرتبه از روی‌گردانی از [[دعا]] ظاهر شده است.

===مرتبه دوّم===

*آن است که [[بنده]] از [[اجابت دعا]] مأیوس شده [[حضرت]] [[حق]] را نسبت به دعای خود [[اجابت]] کننده نداند. بدون تردید [[گناه]] این صفت در حدّ [[کفر]] به [[خداوند متعال]] بوده، متّصفان به آن از نوعی [[کفر]] برخوردار می‌باشند: {{متن قرآن|وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ}}<ref>«و از رحمت  خداوند نومید نگردید که جز گروه کافران (کسی) از رحمت خداوند نومید نمی‌گردد» سوره یوسف، آیه ۸۷.</ref>.