|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| ==نویسنده: آقای ظرافتی== | | ==نویسنده: آقای ظرافتی== |
| ==پاسخ اجمالی==
| |
| ==[[جایگاه]] [[ملاقات]]==
| |
| *عدم [[معرفت]] به [[حقیقت]] [[وجود امام]] و چگونگی ارتباط صحیح با ایشان باعث شده تا فرصتی مناسب برای [[معاندان]] و [[منکران مهدویت]] فراهم آید تا [[مشتاقان]] را به اموری ظاهری چون [[اصرار]] بر [[ملاقات با امام زمان]] {{ع}} در [[خواب]] و [[بیداری]] مشغول نماید و [[فرهنگ]] [[ملاقات‌گرایی]] را [[ترویج]] کند تا از [[باقی]] [[وظایف]] غافل شده و تنها به [[دیدار]] ـ به‌عنوان [[برترین]] [[وظیفه]] ـ بپردازند. در حالی که [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} [[توفیق]] است اما جزء [[واجبات]] و [[وظایف منتظران]] نیست. [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} ملاک [[برتری]] نیست و [[تشویق]] به [[ملاقات]] موجب [[ظهور]] مدعیانی است که بی‌دلیل ادعای [[ملاقات]] می‌کنند و این آغاز [[انحرافی]] است که زیبندۀ [[مهدویت]] نیست<ref>ر.ک: جعفری، محمد صابر، اندیشه مهدویت و آسیب‌ها، ص ۶۳؛ نصوری، محمد رضا، فعالیت غرب در تخریب چهره امام زمان، خبرگزاری آینده روشن؛ نوروزی، علی رضا، نجفی، محمد، هاشمی، فاطمه، موانع و آفات انتظار، ص ۴۴-۴۵؛ میرزایی، کاظم، تبیین سخنان آیت‌الله خامنه‌ای درباره مهدویت، وبگاه خبری تریبون مستضعفین.</ref>.
| |
| *البته [[نفس]] [[اشتیاق]] به [[دیدار]] [[امام زمان]]{{ع}} نه تنها مذموم نیست بلکه بسیار [[پسندیده]] و از جمله نشانه‌های [[انتظار]] است؛ چراکه هر محبّی مشتاق دیدار جمال محبوب است. اما باید توجه کرد ارتباط [[حقیقی]] با [[امام زمان]] {{ع}} از طریق تزکیۀ درونی و تقوای الهی حاصل می‌شود. لذا باید سعی کنیم یاد آن [[حضرت]] پیوسته در دل‌های ما باشد و هر روز با [[خواندن]] [[دعای عهد]] با آن [[حضرت]] [[تجدید عهد]] کنیم و [[ارتباط قلبی]] پیدا کنیم و این همان چیزی است که مورد توصیه و مطلوب [[پیامبر]] و [[ائمه اطهار]] {{ع}} بوده است<ref>ر.ک: نوروزی، علی رضا، نجفی، محمد، هاشمی، فاطمه، موانع و آفات انتظار، ص ۴۴-۴۵؛ حائری‌پور،محمد مهدی، بازگویی انجام ملاقات با امام مهدی در زمان حیات افراد، خبرگزاری ایسنا.</ref>.
| |
| ==[[افراط و تفریط]] در [[ملاقات]]==
| |
| *درباره امکان و مطلوبیت [[دیدار]] با [[امام موعود]] در [[زمان غیبت]] کبرا، دو [[گرایش]] وجود دارد:
| |
| #[[گرایش]] افراطی: معتقدان به این [[گرایش]] بر این باورند، شرط لازم [[ارتباط با حضرت]] و بهره‌وری از ایشان در [[زمان غیبت]]، [[دیدار]] [[امام]] است و همۀ [[کمالات]] دیگر فرع و شاخۀ آن است و [[ملاقات]] با [[امام غایب]] {{ع}} امر بسیار رایج و عادی برای هر کس و در هر شرایطی است و با شیوع این طرز [[تفکر]]، علاقه و [[محبت]] عموم [[مردم]] به [[وجود مقدس امام زمان]] {{ع}} روز به روز بیشتر می‌شود. اگر [[انسان‌ها]] رسیدن به [[محبوب]] را سخت و استثنایی بدانند، [[امید]] زیادی به آن نمی‌بندند و همین مسأله باعث دلسردی آنان می‌شود. این رویکرد تا آنجا پیش می‌رود که اگر کسی با [[نیت]] [[مقدس]]، ماجرایی هرچند ساختگی و [[دروغ]] دربارۀ [[ملاقات]] با [[امام عصر]] {{ع}} برای [[مردم]] [[نقل]] کند را [[مستحق]] [[حق‌شناسی]] و [[سپاس‌گزاری]] می‌‌داند در حالی که [[نقل]] [[تشرفات]] [[اولویت]] درجه اوّل در مباحث [[مهدویت]] نیست و [[زیاده‌روی]] در [[نقل]] چنین اموری یقیناً آسیب‌زاست<ref>ر.ک: میرتبار، سید محمد، آسیب‌شناسی جامعه منتظر، ص ۱۰۸-۱۱۲؛ عرفان، امیر محسن، مواجهه ائمه با مدعیان مهدویت، ص؟.</ref>. پیامدهای این نگرش عبارتند از: [[یأس]] و [[ناامیدی]] در اثر عدم [[توفیق]] [[دیدار]]، توهم‌گرایی و خیال‌پردازی، استقبال از [[مدعیان دروغین مهدویت]] و مدعیان [[ملاقات]]، دور ماندن از انجام [[وظایف]] اصلی به [[دلیل]] اهتمام بیش از اندازه به [[دیدار]] و [[بدبینی]] به [[امام]] {{ع}} به [[دلیل]] عدم [[دیدار]]<ref>ر.ک: جعفری، محمد صابر، اندیشه مهدویت و آسیب‌ها، ص ۶۳؛ میرزایی، کاظم، تبیین سخنان آیت‌الله خامنه‌ای درباره مهدویت، وبگاه خبری تریبون مستضعفین.</ref>.
| |
| #[[گرایش]] تفریطی: [[اعتراض]] این گروه به معتقدان افراطی [[ملاقات‌گرایی]] این است که با سهل انگاشتن [[دیدار]] [[امام]] در [[زمان غیبت]]، [[مهدویت]] و [[اعتقاد]] به [[امام]] به سطحی نازل سقوط می‌کند و از اهمیت و [[ارزش]] آن کاسته می‌شود. نقطۀ کانونی این مسأله پیرامون آخرین [[نامه]] [[امام عصر]] {{ع}} در [[زمان غیبت صغرا]] شکل گرفته که [[امام]] ادعای هرگونه مشاهده توسط افراد را [[کذب]] و افترا خوانده‌اند: {{متن حدیث|أَلَا فَمَنِ ادَّعَی الْمُشَاهَدَةَ قَبْلَ خُرُوجِ السُّفْیَانِیِّ وَ الصَّیْحَةِ فَهُوَ کَذَّابٌ مُفْتَرٍ}}<ref>غیبت طوسی، ص۳۹۶.</ref>.
| |
| *اما به نظر می‌رسد مقصود کلی از این عبارت، [[تکذیب]] کسی است که با [[ادعای نیابت]] از جانب [[امام]] همراه باشد، چون بنابه عرف [[زمان غیبت صغرا]]، مشاهده توسط کسی صورت می‌گرفت که [[نایب امام]] باشد. وجه دیگر این عبارت متضمن آن است که مشاهدۀ اختیاری و اینکه فرد در هر زمان که بخواهد بتواند به [[دیدار]] [[امام]] نائل شود، امکان ندارد. [[امام]] {{ع}} هر گاه خود [[صلاح]] بداند می‌تواند به [[دیدار]] افراد بیاید. علاوه بر اینکه، تشرفاتی که در کتاب‌های [[عالمان شیعه]] ذکر شده، مربوط به کسانی است که در نهایت [[تقوا]] و [[علم]] قرار داشته و امکان [[دروغ‌گویی]] آنان بسیار بعید به نظر می‌رسد و هیچ یک از این بزرگواران این قضیه را علنی نکرده، [[ادعای نیابت]] خاص و ارتباط همیشگی با [[امام عصر]] نداشته و در برابر انتشار این خبر نیز حساس و مخالف بوده اند و این جریان بعد از رحلت آنها منتشر شده است<ref>ر.ک: میرتبار، سید محمد، آسیب‌شناسی جامعه منتظر، ص ۱۰۸-۱۱۲؛ حائری‌پور،محمد مهدی، بازگویی انجام ملاقات با امام مهدی در زمان حیات افراد، خبرگزاری ایسنا.</ref>.
| |
| ==نتیجه گیری==
| |
| *حاصل آنکه دربارۀ امکان [[دیدار]] [[امام]] در [[زمان غیبت]] می‌بایست طریق [[اعتدال]] را پیش گرفت؛ نه هر گونه [[ملاقات]] با [[امام]] را منکر شد و راه [[دیدار]] با ایشان را به کلی مسدود دانست و نه ادعای کسی که دعوی ارتباط و [[سفارت]] و [[نیابت]] [[امام]] را دارد پذیرفت. هر یک از این دو نگرش، آسیب‌های خاص خود را دارا بوده و به [[افراط]] و تفریطی جاهلانه و غیرعلمی می‌انجامد. لذا تقاضای [[دیدار]] [[امام]] و [[دعا]] برای تحقق این امر، موضوع [[مستحب]] و مطلوبی است. با این وجود، کنار گذاردن جریان عادی [[زندگی]] و به طور تصنعی در پی [[ملاقات]] با [[امام]] بودن و از زیر بار [[وظایف]] شانه خالی کردن، امر نامطلوب و آسیب‌زایی است که با [[روح]] آموزۀ [[انتظار]] و [[غیبت]] در تضاد است<ref>ر.ک: میرتبار، سید محمد، آسیب‌شناسی جامعه منتظر، ص ۱۰۸-۱۱۲.</ref>.
| |
|
| |
| ==پاسخ تفصیلی== | | ==پاسخ تفصیلی== |
| ==[[جایگاه]] [[ملاقات]]== | | ==[[جایگاه]] [[ملاقات]]== |
