مهاجرین در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[مهاجرین]] به [[مسلمان]] نخستین، یعنی اولین کسانی که در سخت‌ترین شرایط به [[خداوند]] و [[رسالت پیامبر]] اکرم {{صل}} [[ایمان]] آوردند و در راه [[پیشرفت]] [[اسلام]] سختی‌های فراوان متحمل شدند، اطلاق می‌شود. آن‌ها همراه با [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به‌دلیل فشار و [[آزار]] [[مشرکان]] از [[مکه]] به [[مدینه]] [[هجرت]] کردند و به کمک [[مردم]] [[مدینه]] که از آن‌ها به [[انصار]] یاد می‌شود، سبب [[پیشرفت]] [[اسلام]] شدند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به کمک [[مهاجران]] و [[انصار]] [[مدینة النبی]] را تأسیس کرد. حضرتش {{صل}} توانست در طول ۲۳ سال، [[اسلام]] را به یک [[دین جهانی]] تبدیل کند. [[خداوند سبحان]] در [[قرآن کریم]] [[مهاجران]] و [[انصار]] را [[ستایش]] می‌کند: و [[پیشگامان]] نخستین از [[مهاجران]] و [[انصار]] و کسانی که با [[نیکوکاری]] از آنان [[پیروی]] کردند، [[خدا]] از ایشان [[خشنود]] است و آنان [نیز] از او خشنودند و برای آنان باغ‌هایی آماده کرده که از زیر [درختان] آن‌ها نهرها روان است. همیشه در آن جاودانه‌اند. این است همان کام‌یابی بزرگ<ref>{{متن قرآن|وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ }}؛ سوره توبه، آیه ۱۰۰</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 750-751.</ref>.

*اما در عین حال آنان را بری از [[خطا]] و اشتباه نمی‌داند<ref>{{متن قرآن| لَقَد تَّابَ اللَّه عَلَى النَّبِيِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِن بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِّنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ إِنَّهُ بِهِمْ رَؤُوفٌ رَّحِيمٌ }}؛ سوره توبه، آیه ۱۱۷</ref>. در [[عقیده]] [[تشیع]] [[مصونیت]] از [[خطا]] و اشتباه تنها در مورد [[معصومین]] {{عم}} [[صادق]] است، در حالی‌که [[اهل سنت]] برای [[صحابه پیامبر]] چنین مقامی قائل‌اند، که با وجود افرادی مانند معاویة بن ابی سفیان در میان [[صحابه]] که [[فسق]] و فجورشان امری ثابت شده و روشن است، بطلان این موضع روشن می‌شود<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 750-751.</ref>.

*[[مهاجران]] و [[انصار]] گرچه سابقه‌ای درخشان در کارنامه [[دوران پیامبر]] اکرم {{صل}} داشتند، اما پس از [[رحلت پیامبر اکرم]] {{صل}}، جز اندکی از [[صحابه]]، [[پیام]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در روز [[غدیر]] و فرازهای فراوانی از [[گزینش امام]] [[علی]] {{ع}} به‌عنوان [[جانشین]]، [[وصی]] و [[خلیفه]] بعد از [[پیامبر]] {{صل}} را به [[فراموشی]] سپردند و سرانجام چنان شد که با [[ابوبکر]] به‌عنوان [[خلیفه اول]] [[بیعت]] کردند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 750-751.</ref>.

*[[امام علی]] {{ع}} در جواب [[فتنه‌ها]] و بهانه‌تراشی‌های [[معاویه]] در فرازی، خود را از گروه [[مهاجران]] در [[راه خدا]] می‌خواند و [[شأن]] و [[منزلت]] [[مهاجران]] را با [[بنی‌امیه]] که [[اسیران]] آزادشده [[لقب]] یافتند، مقایسه می‌کند.<ref>خاندان امیه که پس از فتح مکه برای نجات خویش اسلام آوردند و پیامبر دستور به آزادی آن‌ها داد، از این‌رو به آن‌ها فرزندان اسیران آزادشده می‌گویند.</ref> در فرازی دیگر می‌فرماید: [[آزادشدگان]] و فرزندانشان کجا  دخالت در تعیین [[مهاجران]] نخستین و ترتیب درجات آن‌ها و شناساندن جایگاهشان کجا<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۸</ref>. [[امام]] {{ع}} در همین [[نامه]] از مجاهدت‌های [[مهاجران]] و برتری‌های [[خاندان]] [[بنی‌هاشم]] نسبت به [[مهاجران]] یاد می‌کند. [[امام]] در فرازی دیگر در ارتباط با نحوه تعیین [[خلیفه]] و شبهه‌ای که [[معاویه]] ایجاد کرده بود، با اشاره به گروه [[مهاجران]] و [[انصار]] می‌نویسد: همان‌گونه که [[مردم]] با [[ابوبکر]] و [[عمر]] و [[عثمان]] [[بیعت]] کردند به من هم دست [[بیعت]] دادند. اگر این [[قانون]] است، [پس باید برای همه] یکسان باشد، پس حاضران را نسزد که دیگری را به [[خلافت]] گزینند و غایبان نباید او را رد کنند. اگر [[شورا]] [[حجت]] است، قطعاً شورای [[مهاجر]] و [[انصار]] در عالی‌ترین درجه اعتبار شکل گرفت. پس اگر آنان بر [[امامت]] مردی هم‌داستان شدند و او را به [[رهبری]] پذیرفتند، [[خدا]] نیز به این امر [[راضی]] است. پس اگر کسی با [[سرزنش]] و [[بدعت]] از [[فرمان]] او سرپیچد، با هشدار به راه حقش بازگردانند، وگرنه با او بستیزند که راه اهل [[ایمان]] را وانهاده و در چاهی که برکنده درافتاده است<ref>نهج البلاغه، نامه ۶</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 750-751.</ref>.