خضوع: تفاوت میان نسخه‌ها

==رابطه خضوع با [[زیارت]]==

*از جمله [[آداب زیارت]]، داشتن خضوع و [[خشوع هنگام زیارت]] است. [[خشوع]]، حالتی [[قلبی]] و [[روانی]] است که از [[معرفت]] و [[محبت]] نسبت به یک [[مقام]] و شخصیت در [[دل]] ایجاد می‌شود. تأثیر [[عظمت]] او در [[قلب]]، حالتی را پدید می‌آورد که رعایت [[احترام]] در ظاهر را در پی دارد. حتی نوع ایستادن، نشستن، نگاه کردن، [[سخن گفتن]]، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثیر آن حالت درونی است. پس [[خشوع قلبی]] خضوع اعضا و جوارح را پدید می‌آورد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.

*به علاوه، وقتی [[تربت]] [[پاک]] و [[مطهر]] [[ولیّ خدا]] [[مقدس]] است، به تناسب قداستِ مکان و [[جایگاه]]، [[زائر]] باید [[شئون]] آنجا را رعایت کند. [[خداوند]] به [[حضرت موسی]] [[فرمان]] می دهد که: ای [[موسی]]! تو در [[وادی مقدس طوی]]، کفشهایت را درآور<ref>{{متن قرآن|فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى}}، آیه ۱۲.</ref> همین نکته سبب شده که بزرگان در توصیه‌های خود به بیرون آوردن [[کفش]] در [[حریم]] [[قدس]] [[زیارتگاه‌ها]] تأکید کنند. هم خودشان در عمل، پابرهنه به [[حرم‌ها]] مشرف شوند. [[شیخ بهایی]] در شعری که به مناسبت [[تشرف به حرم علوی]] دارد، می گوید: این افق روشن که بر تو [[آشکار]] گشته، در حریمش خضوع کن و این طور سیناست، [[کفش]] از پای درآور: {{عربی|«هذا حَرَمُ الْعِزّهِ فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ»}}<ref>منتخب التواریخ، ص ۶۸۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.