بنی‌اسرائیل در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[بنی‌اسرائیل]] افزون بر [[عهدین]] در [[قرآن کریم]] نیز بارها [[مذمت]] شده‌‌اند. این ملامتها به [[علل]] ذیل صورت گرفته است:

*پیمانهایی که [[خداوند]] از [[بنی‌اسرائیل]] گرفت، [[دست]] کم در ۱۰ [[آیه]] یاد شده است. مهم‌‌ترین آنها را [[پیمان]] مبنی بر [[ایمان]] به [[تورات]] و عمل به آموزه‌‌های آن دانسته‌‌اند: «و اِذ اَخَذنا میثـقَکُم و رَفَعنا فَوقَکُمُ الطّورَ خُذوا ما ءاتَینـکُم بِقُوَّة واذکُروا ما فیهِ لَعَلَّکُم تَتَّقون».(بقره / ۲، ۶۳ و نیز ر. ک: [[آیه]] ۹۳)<ref>الکشاف، ج ۱، ص ۱۴۷؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۱، ص ۱۰۸ـ۱۰۹.</ref> برخی گفته‌‌اند: به سبب [[انکار]] [[تورات]] به [[وسیله]] گروهی از [[بنی اسرائیل]]، [[خداوند]] کوه طور را بر فراز سر آنان قرار داد و از آنان [[پیمان]] گرفت<ref>جامع البیان، مج ۱، ج ۱، ص ۴۶۲؛ مجمع‌‌البیان، ج ۱، ص ۲۶۲.</ref> در [[آیه]] ۸۳ بقره / ۲ [[پیمان]] گرفتن از [[بنی‌اسرائیل]] مبنی بر [[یگانه پرستی]] و [[پایبندی]] به پاره‌‌ای از ارزشهای [[اجتماعی]] و [[عبادی]] گزارش و از پیمان‌‌شکنی بیشتر آنان خبر داده می‌‌شود: «و اِذ اَخَذنا میثـقَ بَنی اِسرءیلَ لا تَعبُدونَ اِلاَّاللّهَ و بِالولِدَینِ اِحسانـًا وذِی القُربی والیَتـمی والمَسـکینِ وقولوا لِلنّاسِ حُسنـًا واَقیموا الصَّلوةَ وءاتوا الزَّکوةَ ثُمَّ تَوَلَّیتُم اِلاّ قَلیلاً مِنکُم و اَنتُم مُعرِضون». برخی از عبارت «اَنتُم مُعرِضون» معنای استمرار [[پیمان]] شکنی را برداشت کرده‌‌اند<ref>مجمع‌‌البیان، ج ۱، ص ۲۹۹.</ref>؛ گویا پیمان‌‌شکنی از ویژگیهای بارز [[بنی‌اسرائیل]] بوده و آنان بر هیچ پیمانی [[استوار]] نبوده‌‌اند. [[پرهیز]] از [[جنگ]] و [[خونریزی]]، بیرون نراندن یکدیگر از [[شهر]] و دیار خویش (بقره / ۲، ۸۴)، [[ایمان]] به [[انبیای الهی]] ([[مائده]] / ۵، ۷۰)، [[دروغ]] نبستن به [[خدا]] و [[کتمان]] نکردن آموزه‌‌های آن ([[اعراف]] / ۷، ۱۶۹؛ آل‌‌عمران / ۳، ۱۸۷) از پیمانهای دیگر [[الهی]] است. در همه این موارد بیشتر [[بنی‌اسرائیل]] [[پیمان]] شکنی کردند. (بقره / ۲، ۶۳ ـ ۶۴، ۸۴ ـ ۸۵، ۱۰۰؛ آل‌‌عمران / ۳، ۱۸۷) این [[پیمان]] شکنیها، پیامدهایی چون [[خواری]] و [[ذلت]] در [[دنیا]] و [[عذاب]] در [[آخرت]] (بقره / ۲، ۸۵)، [[لعنت]] [[خداوند]]، [[قساوت]] و [[دشمنی]] مداوم با یکدیگر ([[مائده]] / ۵، ۱۳ ـ ۱۴) را برای آنان در پی داشت.

*[[قرآن]] از اینکه [[بنی‌اسرائیل]] با وجود نشانه‌‌های زیاد [[الهی]] در [[گمراهی]] بودند، آنان را [[سرزنش]] می‌‌کند: «سَل بَنی اِسرءیلَ کَم ءاتَینـهُم مِن ءایَة بَیِّنَة ومَن یُبَدِّل نِعمَةَ اللّهِ مِن بَعدِ ما جاءَتهُ فَاِنَّ اللّهَ شَدیدُ العِقَاب»(بقره / ۲، ۲۱۱)؛ «... و اِن یَرَوا کُلَّ ءَایَة لا یُؤمِنوا بِها و اِن یَرَوا سَبیلَ الرُّشدِ لا یَتَّخِذوهُ سَبیلاً واِن یَرَوا سَبیلَ الغَیِّ یَتَّخِذوهُ سَبیلاً ذلِکَ بِاَنَّهُم کَذَّبوا بِـایـتِنا وکانوا عَنها غـفِلین»([[اعراف]] / ۷، ۱۴۶) این نشانه‌‌ها شامل تبدیل شدن [[عصای موسی]]{{ع}} به اژدها، [[سایه]] انداختن ابرها، شکافته شدن دریا و [[غرق]] شدن [[فرعون]] و [[نزول]] مَنّ و سَلْوی برای آنان بود<ref>جامع البیان، مج ۲، ج ۲، ص ۴۵۲؛ التبیان، ج ۲، ص ۱۹۰؛ مجمع البیان، ج ۱، ص ۵۴۰.</ref>؛ امّا آنان [[کفر]] ورزیدند و گناهانی مانند تبدیل و نقض [[عهد]]، [[قتل]] [[انبیا]] و ترک وصیتهای [[موسی]] را مرتکب شدند<ref>التبیان، ج ۲، ص ۱۹۰.</ref>؛ همچنین وقتی [[عیسی]]{{ع}} به عنوان [[پیامبر]] به سوی آنان فرستاده شد با آنکه [[معجزات]] فراوانی مانند زنده کردن مردگان، [[شفا دادن]] بیماران درمان‌‌ناپذیر و [[بینا]] کردن نابینایان را نشان داد، بسیاری از آنان [[کفر]] ورزیده، از او [[پیروی]] نکردند: «و رَسولاً اِلی بَنِی‌‌اِسرءیلَ اَنّی قَد جِئتُکُم بِـایَة مِن رَبِّکُم اَنّی اَخلُقُ لَکُم مِنَ الطّینِ کَهَیـَةِ الطَّیرِ فَاَنفُخُ فیهِ فَیَکونُ طَیرًا بِاِذنِ‌‌اللّهِ.»... ‌‌ (آل‌‌عمران / ۳، ۴۹‌‌و‌‌نیز۵۲)

*[[قرآن]] بارها از [[نافرمانی]] [[بنی‌اسرائیل]] نسبت به [[پیامبران]] خویش یاد می‌‌کند. [[سرپیچی]] آنان از [[فرمان]] [[موسی]]{{ع}} مبنی بر ورود به [[سرزمین مقدس]] ([[مائده]] / ۵، ۲۴) و نیز در داستان گاو [[بنی‌اسرائیل]] از این قبیل است (بقره / ۲، ۶۷ - ۷۳)؛ همچنین زمانی که [[بنی‌اسرائیل]] برای رویارویی با [[قوم]] [[جالوت]]، از پیامبرشان خواستند که [[فرماندهی]] برای آنان برگزیند تا به [[رهبری]] او به [[جنگ با دشمنان]] بروند، پس از [[تعیین]] [[فرمانده]] [[نافرمانی]] کرده، او را [[یاری]] نکردند (بقره / ۲، ۲۴۶)؛ گویا [[نافرمانی]] [[بنی‌اسرائیل]] برای آن [[پیامبر]] معهود بوده است که با گوشزد کردن فرار از [[جنگ]]، از آنان [[اقرار]] مجدد می‌‌گیرد؛ ولی باز هم آنان [[نافرمانی]] می‌‌کنند.