بحث:مراتب انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
←عالی ترین مرتبه انتظار فرج
(صفحه‌ای تازه حاوی «==نویسنده: آقای سالاری== ==پاسخ اجمالی== ==علت وجود مراتب مختلف برای [[انتظار فرج]...» ایجاد کرد) |
|||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
==عالی ترین مرتبه [[انتظار فرج]]== | ==عالی ترین مرتبه [[انتظار فرج]]== | ||
*مرتبه عالی و نهایی [[انتظار فرج]] که از همه مراتب بالاتر و با فضیلت‌تر است، [[انتظار ظهور]] برای [[گشایش]] غصه‌ها و دردهای خود [[امام زمان]]{{ع}} و [[شادمانی]] [[قلب]] آن بزرگوار است، از آنجا که هر مقدار [[حق]] بیشتری از [[فرد]] ضایع شود، ظلمی که به او رفته بزرگ‌تر است؛ از طرفی پس از [[خدای متعال]] ـ که بزرگ‌ترین [[حقوق]] را بر بندگانش دارد ـ کسی جز [[اهل بیت]]{{ع}} صاحب [[حق]] [[عظیم]] بر همه [[انسان‌ها]] ـ و بلکه همه موجودات ـ نیست و با توجه به اینکه در [[دوران غیبت]]، [[حق ولایت]] و [[حکومت]] به دست شرورترین [[انسان‌ها]] [[غصب]] شده، [[دین]] و [[احکام الهی]] مورد [[هجوم]] قرار گرفته و [[بهترین]] [[پیروان]] ایشان در سخت‌ترین شرایط [[زندگی]] می‌نمایند؛ [[قلب]] [[امام عصر]]{{ع}}، نقطۀ مرکزی عظیم‌ترین [[مصائب]] و دردهاست<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref> لذا در عالی ترین درجۀ [[انتظار]]، [[منتظران]] که به درد عمیق [[امام]] خود واقف‌اند، تلاش و [[هدف]] اصلی شان [[گشایش]] و [[فرج]] در این امر خواهد بود. | *مرتبه عالی و نهایی [[انتظار فرج]] که از همه مراتب بالاتر و با فضیلت‌تر است، [[انتظار ظهور]] برای [[گشایش]] غصه‌ها و دردهای خود [[امام زمان]]{{ع}} و [[شادمانی]] [[قلب]] آن بزرگوار است، از آنجا که هر مقدار [[حق]] بیشتری از [[فرد]] ضایع شود، ظلمی که به او رفته بزرگ‌تر است؛ از طرفی پس از [[خدای متعال]] ـ که بزرگ‌ترین [[حقوق]] را بر بندگانش دارد ـ کسی جز [[اهل بیت]]{{ع}} صاحب [[حق]] [[عظیم]] بر همه [[انسان‌ها]] ـ و بلکه همه موجودات ـ نیست و با توجه به اینکه در [[دوران غیبت]]، [[حق ولایت]] و [[حکومت]] به دست شرورترین [[انسان‌ها]] [[غصب]] شده، [[دین]] و [[احکام الهی]] مورد [[هجوم]] قرار گرفته و [[بهترین]] [[پیروان]] ایشان در سخت‌ترین شرایط [[زندگی]] می‌نمایند؛ [[قلب]] [[امام عصر]]{{ع}}، نقطۀ مرکزی عظیم‌ترین [[مصائب]] و دردهاست<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref> لذا در عالی ترین درجۀ [[انتظار]]، [[منتظران]] که به درد عمیق [[امام]] خود واقف‌اند، تلاش و [[هدف]] اصلی شان [[گشایش]] و [[فرج]] در این امر خواهد بود. | ||
==پاسخ تفصیلی== | |||
==علت وجود مراتب مختلف برای [[انتظار فرج]]== | |||
*یک عمل خاص، بسته به شرایط و حالات مختلفی که فاعل آن دارد می‌تواند ارزش‌های مختلفی نزد [[خداوند]] داشته باشد. عوامل گوناگونی بر [[میزان]] [[ارزش]] یک عمل تأثیر دارد که در رأس همۀ آنها [[نیت]] است<ref>ر.ک. هاشمی، خدیجه، مفهوم واقعی انتظار در عصر حاضر، ص ۳۴-۴۰.</ref>. در موضوع [[انتظار فرج]] نیز، باتوجه به اینکه [[ظهور امام زمان]]{{ع}} نه تنها [[فرج]] همۀ [[مؤمنان]] عالم، بلکه همۀ [[مظلومان]] و حتی [[فرج]] غیر [[انسان‌ها]] هم هست، بسته به اینکه [[منتظر ظهور]] [[حضرت]]، [[انتظار فرج]] چه کسانی را دارد، [[ارزش]] آن را کاملاً متفاوت می‌کند و مراتب مختلفی از [[انتظار فرج]] را به وجود می‌آورد<ref>ر.ک. بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص ۱۲۶-۱۳۵.</ref>. | |||
*برخی از [[مراتب انتظار]] [[فرج]] عبارت‌اند از: | |||
==[[مراتب انتظار]] [[فرج]]== | |||
# [[انتظار]] در جهت [[گشایش]] امور شخصی: اولین و سطحی ترین مرتبۀ [[انتظار]] این است که مؤمنی از گرفتاری‌های شخصی خود به ستوه آمده و در [[انتظار فرج]] [[الهی]] نسبت به آنها باشد. اگرچه چنین شخصی که در مسیر حل [[مشکلات]] خود به [[گشایش]] در کارش به وسیلۀ [[امام عصر]]{{ع}} توجه دارد، نسبت به کسی که با موضوع [[انتظار فرج]] [[بیگانه]] است، در مرتبه بالاتری قرار دارد، اما چون تنها در [[فکر]] [[سعادت]] خویش است از این نظر رتبه بالایی ندارد<ref>ر.ک. بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص ۱۲۶-۱۳۵؛ نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref>. | |||
# [[انتظار]] جهت [[گشایش]] در امور [[مؤمنین]]: دومین مرتبۀ [[انتظار]]، [[انتظار]] برای رفع مشکلاتی است که از جهت مادی و [[معنوی]]، [[دینی]] و [[دنیایی]]، [[مؤمنین]] را محاصره نموده و آنان را به نوعی سرگردان کرده است. [[فضیلت]] این [[فرد]] در [[انتظار فرج]] بیش از کسی است که فقط به [[فکر]] [[مشکلات]] خودش است<ref>ر.ک. بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص ۱۲۶-۱۳۵؛ نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref>. در [[دعای افتتاح]] چنین می‌خوانیم: «خدایا ما به سوی تو، از دوری پیغمبرمان (صلواتت بر او و بر [[آل]] او) و [[غایب]] بودن ولی‌مان [[شکایت]] می‌کنیم»<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا{{صل}} وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا}}</ref>. همچنین در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}}<ref>مفاتیح‌الجنان شیخ عباس قمی، ص ۹۰۴.</ref>می‌خوانیم: «خداوندا با حضور [[حضرت]]{{ع}} این گرفتاری را از این [[امت]] برطرف کن و [[ظهور]] او را برای ما نزدیک کن»<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ اکْشِفْ هَذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ وَ عَجِّلْ لَنَا ظُهُورَهُ}}</ref>. | |||
# [[انتظار]] در جهت [[گشایش]] امور آحاد [[انسانی]]: در این مرتبه [[مؤمنان]] می‌دانند که [[ظهور امام عصر]]{{ع}} نویدبخش [[امنیت]] و [[عدالت جهانی]] است و از [[برکات]] و آثار آن، همۀ [[اهل]] [[زمین]] برخوردار خواهند شد؛ چراکه [[امام]] آنها با [[ظهور]] خویش، نه فقط [[شیعیان]]، بلکه همۀ انسان‌های ستمدیده را از زیر [[ظلم]] [[زورگویان]] عالم [[نجات]] می‌بخشد، زیرا [[امام عصر]]{{ع}} متعلق به همۀ [[انسان‌ها]] بوده و فقط [[امام]] [[شیعیان]] نیستند. چنانکه در [[دعای عهد]] می‌خوانیم: «خداوندا او را [[پناهگاه]] [[بندگان]] مظلومت قرار بده.»..<ref>{{متن حدیث|وَ اجْعَلْهُ اللَّهُمَّ مَفْزَعاً لِمَظْلُومِ عِبَادِکَ}}</ref>.<ref>ر.ک. بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص ۱۲۶-۱۳۵؛ نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref> در این عبارات، [[امام]]{{ع}} برای همۀ [[بندگان]] [[مظلوم]] [[خداوند]] ـ چه [[مؤمن]] و چه غیر [[مؤمن]] ـ و همۀ کسانی که [[یار]] و [[یاوری]] جز [[پروردگار]] عالم ندارند، [[دعا]] کرده‌اند و [[رهایی]] آنها را از [[ظلم]] و ستمی که به ناحق بر ایشان می‌رود، درخواست کرده‌اند. پس [[مؤمن]] باید سطح خواست خود را بالاتر از حد [[مؤمنان]] آورده، [[انتظار]] [[گشایش]] در امور همۀ [[مستضعفان]] عالم را در [[فرج]] مولایش [[حضرت مهدی]]{{ع}} داشته باشد. این مرتبۀ از [[انتظار فرج]] بالاتر از دو مرتبۀ قبلی است. [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرمایند: «زمانی که [[قائم]] به پا خیزد، [[ایمان]] را به هر [[دشمن]] [[کینه‌توزی]] عرضه می‌کند، اگر از [[جان]] و [[دل]] [[ایمان]] نیاورد، گردنش زده می‌شود، یا همچون ذمیان امروز [[جزیه]] می‌پردازد و به کمر او زنار می‌بندد و آنان را از [[شهرها]]، به حومه‌ها و روستاها بیرون می‌کند»<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ عَرَضَ الْإِیمَانَ عَلَی کُلِّ نَاصِبٍ فَإِنْ دَخَلَ فِیهِ بِحَقِیقَةٍ وَ إِلَّا ضَرَبَ عُنُقَهُ أَوْ یُؤَدِّیَ الْجِزْیَةَ کَمَا یُؤَدِّیهَا الْیَوْمَ أَهْلُ الذِّمَّةِ وَ یَشُدُّ عَلَی وَسَطِهِ الْهِمْیَانَ وَ یُخْرِجُهُمْ مِنَ الْأَمْصَارِ إِلَی السَّوَادِ}}؛ محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ح ۱۲۴۸.</ref>.<ref>ر.ک. بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص ۱۲۶-۱۳۵</ref> | |||
# [[انتظار]] جهت [[گشایش]] امور جامدات، گیاهان و حیوانات: این مرتبۀ [[انتظار]]، [[انتظار]] برای [[گشایش]] در [[حیات]] حیوانات و گیاهان و جمادات است، چرا که با امر [[فرج]] در [[زمین]] و زمان و عالم نباتات و حیوانات نیز تحولات مثبت ایجاد خواهد شد. چنین مؤمنی فقط به خودش و سایر [[مؤمنان]] و [[مظلومان]] عالم نمی‌اندیشد، بلکه [[فرج]] و [[سعادت]] همۀ مخلوقات [[خداوند]] را در نظر دارد. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: «او [[زمین]] را همچنان که آکنده از [[ستم]] و [[بیداد]] شده، از [[عدل و داد]] پر می‌کند. [[آسمان]] از ریختن نزولاتش هیچ دریغ نمی‌ورزد و [[زمین]] از رویاندن گیاهانش»<ref>{{متن حدیث|فَیَمْلَأُهَا عَدْلاً و قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً فَلاَ تَمْنَعُ السَّمَاءُ شَیْئاً مِنْ قَطْرِهَا وَ لَا الْأَرْضُ مِنْ نَبَاتِهَا}}؛ محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ص؟؟؟، ح ۱۲۴۴.</ref>.<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref> | |||
# [[انتظار]] جهت [[گشایش]] [[امر]] [[انبیاء]] و [[اولیاء]]: مرتبۀ بعدی [[انتظار]]، [[انتظار]] جهت [[گشایش]] غصه‌ها و دردهای [[اولیاء]] و [[انبیاء]] در گذشته [[تاریخ]] و [[شادمانی]] و [[فرج]] برای آنان است. در [[دعای ندبه]]، در همین رابطه می‌خوانیم: «کجاست آن کسی که [[انتقام]] [[خون]] [[پیامبران]] و [[فرزندان]] آنها را می‌گیرد»<ref>{{متن حدیث|أَیْنَ الطَّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِیَاءِ وَ أَبْنَاءِ الْأَنْبِیَاءِ}}</ref>.<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref> | |||
# [[انتظار]] جهت [[گشایش]] در امور [[آل محمد]]{{صل}}: می‌‌دانیم [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[ائمۀ معصومین]]{{ع}} [[مظلوم]] ترین [[مستضعفین]] عالم‌اند. چنانکه [[مفضل بن عمر]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} شنیدم که فرمود: «[[رسول خدا]]{{صل}} نظری به [[علی]] و [[حسن]] و [[حسین]]{{ع}} افکند و گریست و فرمود: «شما [[مستضعفان]] بعد از [[وفات]] من هستید»»، [[مفضل]] گوید: عرض کردم یابن [[رسول الله]] معنی آن چیست؟ فرمود: «یعنی شما [[امامان]] بعد از من هستید، چون [[خداوند]] می‌فرماید: «و می‌خواهیم بر آنان که در [[زمین]] به [[ضعف]] کشیده شده‌اند، [[تفضل]] نمائیم و آنان را [[پیشوایان]] و [[وارثان]] [[حکومت حق]] سازیم». پس این [[آیه]] در مورد ما [[اهل بیت]] تا [[روز قیامت]] جاری است»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} نَظَرَ إِلَی عَلِیٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ{{ع}} فَبَکَی وَ قَالَ: أَنْتُمُ الْمُسْتَضْعَفُونَ بَعْدِی؛ قَالَ الْمُفَضَّلُ: فَقُلْتُ لَهُ: مَا مَعْنَی ذَلِکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟ قَالَ: مَعْنَاهُ أَنَّکُمُ الْأَئِمَّةُ بَعْدِی. إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ: «وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ فَهَذِهِ الْآیَةُ جَارِیَةٌ فِینَا إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ}}؛ حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج ۶، ص ۳۱۱.</ref>. همچنین [[امیرالمؤمنین]] دربارۀ آیۀ {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم» سوره قصص، آیه ۵.</ref> فرمودند: «ایشان [[اهل بیت]] [[محمد]]{{صل}} هستند که [[خداوند]] [[مهدی]] آنان را بعد از رنجیدن آنها ([[استضعاف]] آنها) می‌آورد سپس آنان را [[عزت]] می‌بخشد و [[دشمنان]] آنها را [[ذلیل]] می‌سازد»<ref>{{متن حدیث|هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ یَبْعَثُ اللَّهُ مَهْدِیَّهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ فَیُعِزُّهُمْ وَ یُذِلُّ عَدُوَّهُمْ}}؛ حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نورالثقلین، ج۵، ص ۳۱۱.</ref>. و در [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: «أَیْنَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلَاءَ»<ref>«کجاست آن کسی که انتقام خون کشته کربلا (امام حسین{{ع}}) را بگیرد»</ref> و یا در [[دعای عهد]] با [[امام زمان]]{{ع}} آمده است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ وَ سُرَّ نَبِیَّکَ مُحَمَّداً{{صل}} بِرُؤْیَتِهِ وَ مَنْ تَبِعَهُ عَلَی دَعْوَتِهِ وَ ارْحَمِ اسْتِکَانَتَنَا بَعْدَهُ، اللَّهُمَّ اکْشِفْ هَذِهِ الْغُمَّةَ عَنِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ}}<ref>«خداوندا پیامبرت{{صل}} و پیروان او را به دیدارش شادمان کن و پس از او به بیچارگی ما رحم کن، خداوندا با حضورش این گرفتاری را از این امت برطرف کن و.»..</ref>. در دعای [[امام حسن عسکری]]{{ع}} در [[قنوت]] آمده است: «بار خدایا و به [[درستی]] که [[حق]] ما پس از تقسیم شدن در دست غاصبان دست به دست گشت و [[حکومت]] ما پس از [[مشورت]] به چیره شدن و زورمندی ([[دشمنان]]) واقع شد و پس از آنکه برگزیدۀ [[امت]] بودیم [[میراث]] آنها شدیم که وسایل [[لهو]] و بازیگری با سهم [[یتیم]] و محتاج و بیوه خریداری گردید و [[اهل ذمه]] بر [[مردم]] [[مؤمن]] [[حکومت]] یافتند و [[فاسقان]] هر [[قبیله]] عهده‌دار امور آنان گشتند که نه دفاع‌کننده‌ای هست تا آنها را از [[هلاکت]] دور سازد و نه [[سرپرستی]] که به آنان با دیده مهر بنگرد و نه صاحب [[مهربانی]] که جگر تفدیده را از [[گرسنگی]] برهاند و آن را [[سیر]] کند، پس آنان با [[خواری]] در خانۀ گمشده‌ای واقع شده‌اند و گرفتار [[فقر]] و همنشین [[اندوه]] و [[ذلت]] هستند»<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ وَ قَدْ عَادَ فَیْئُنَا دُولَةً بَعْدَ الْقِسْمَةِ وَ إِمَارَتُنَا غَلَبَةً بَعْدَ الْمَشُورَةِ وَ عُدْنَا مِیرَاثاً بَعْدَ الِاخْتِیَارِ لِلْأُمَّةِ فَاشْتُرِیَتِ الْمَلَاهِی وَ الْمَعَازِفُ بِسَهْمِ الْیَتِیمِ وَ الْأَرْمَلَةِ وَ حَکَمَ فِی أَبْشَارِ الْمُؤْمِنِینَ أَهْلُ الذِّمَّةِ وَ وَلِیَ الْقِیَامَ بِأُمُورِهِمْ فَاسِقُ کُلِّ قَبِیلَةٍ فَلَا ذَائِدٌ یَذُودُهُمْ عَنْ هَلَکَةٍ وَ لَا رَاعٍ یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ بِعَیْنِ الرَّحْمَةِ وَ لَا ذُو شَفَقَةٍ یُشْبِعُ الْکَبِدَ الْحَرَّی مِنْ مَسْغَبَةٍ فَهُمْ أُولُو ضَرَعٍ بِدَارٍ مَضِیعَةٍ وَ أُسَرَاءُ مَسْکَنَةٍ وَ حُلَفَاءُ کَآبَةٍ وَ ذِلَّةٍ}}؛ مجتهدی، سید مرتضی، صحیفة مهدیه، ص ۱۶۳.</ref>. لذا [[فرج]] [[امام عصر]]{{ع}} [[فرج]] [[آل محمد]]{{صل}} است و موجب [[شادمانی]] [[رسول الله]]{{صل}} و [[اهل بیت]] او خواهد شد. چرا که [[فرج]] ایشان [[فرج]] [[مستضعفین]] عالم است<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref>. | |||
# [[انتظار]] جهت [[گشایش]] امور [[ملکوتیان]]: [[امام باقر]]{{ع}} در جواب [[ابوحمزه ثمالی]] که از علت نام‌گذاری آن [[حضرت]] به [[قائم]] پرسید، فرمودند: «چون جدم [[حسین]]{{ع}} کشته شد [[فرشتگان]] با [[گریه]] و فغان به درگاه [[خداوند عزوجل]] فریاد برآوردند که ای خدای و [[سرور]] ما! آیا از کسی که [[برگزیده]] تو و [[فرزند]] [[برگزیده]] تو و بهتر [[آفریده]] تو را می‌کشد چشم می‌پوشی؟ [[خداوند عزوجل]] به آنان [[وحی]] فرمود: [[فرشتگان]] من آرام گیرید، به [[عزت]] و جلالم [[سوگند]] از آنان [[انتقام]] خواهم گرفت گرچه زمانش به طول انجامد. آنگاه [[خداوند]] [[امامان]] [[نسل حسین]]{{ع}} را به [[فرشتگان]] نشان داد و [[فرشتگان]] بدان شادمان گشتند. در میان آنان یکی [[ایستاده]] بود و [[نماز]] می‌خواند. [[خداوند]] فرمود: با این [[قائم]] از آنان [[انتقام]] می‌گیرم»<ref>{{متن حدیث|لَمَّا قُتِلَ جَدِّیَ الْحُسَیْنُ{{ع}} ضَجَّتِ الْمَلَائِکَةُ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالْبُکَاءِ وَ النَّحِیبِ وَ قَالُوا: إِلَهَنَا وَ سَیِّدَنَا! أَ تَغْفُلُ عَمَّنْ قَتَلَ صَفْوَتَکَ وَ ابْنَ صَفْوَتِکَ وَ خِیَرَتَکَ مِنْ خَلْقِکَ؟! فَأَوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِمْ: قَرُّوا مَلَائِکَتِی، فَوَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأَنْتَقِمَنَّ مِنْهُمْ وَ لَوْ بَعْدَ حِینٍ. ثُمَّ کَشَفَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنِ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ{{ع}} لِلْمَلَائِکَةِ فَسُرَّتِ الْمَلَائِکَةُ بِذَلِکَ، فَإِذَا أَحَدُهُمْ قَائِمٌ یُصَلِّی فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِکَ الْقَائِمِ أَنْتَقِمُ مِنْهُمْ}}؛ محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ح۱۱۵۸.</ref>. بنابراین یکی از [[مراتب انتظار]]، [[انتظار]] برای [[گشایش]] [[اندوه]] [[فرشتگان]] و [[ملکوتیان]] می‌باشد، چرا که [[مصائب]] [[اولیاء الهی]] و به ویژه [[مصیبت]] [[حضرت]] [[سیدالشهداء]]{{ع}} آنان را غم‌زده و رنجور ساخته و آنان در [[انتظار]] [[گشایش]] [[امر]] هستند<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref>. | |||
==عالی ترین مرتبه [[انتظار فرج]]== | |||
#مرتبه عالی و نهایی [[انتظار فرج]] که از همل مراتب قبلی بالاتر و با فضیلت‌تر است، [[انتظار ظهور]] برای [[گشایش]] غصه‌ها و دردهای خود [[امام زمان]]{{ع}} و [[شادمانی]] [[قلب]] آن بزرگوار است، از آنجا که هر مقدار [[حق]] بیشتری از [[فرد]] ضایع شود، ظلمی که به او رفته بزرگ‌تر است؛ از طرفی پس از [[خدای متعال]] ـ که بزرگ‌ترین [[حقوق]] را بر بندگانش دارد ـ کسی جز [[اهل بیت]]{{ع}} صاحب [[حق]] [[عظیم]] بر همۀ [[انسان‌ها]] ـ و بلکه همه موجودات ـ نیست؛ چنانکه یکی از [[علما]] و [[اهل دل]] می‌فرمودند: اگر از [[حضرت علی]]{{ع}} ۲۱ سال [[غصب]] [[حکومت]] و [[ولایت سیاسی]] شده و ایشان در [[استضعاف]] و [[مشکلات]] فراوان بودند به شکلی که خود [[حضرت]] فرمودند: «[[صبر]] کردم در حالی که در چشم خار و در گلویم استخوانی بود»<ref>{{متن حدیث|فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَیْنِ قَذًی وَ فِی الْحَلْقِ شَجًی}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۲۹، ص ۵۱۲.</ref>. بنابراین [[امام زمان]]{{ع}} که بیش از ۱۱۰۰ سال است که در این حالت به سر می‌برد، داغدار [[مصائب]] همه [[انبیاء]] و [[اولیاء]] و از جمله داغدار [[مصائب]] مادرشان [[حضرت زهرا]]{{س}} و جد بزرگوارشان [[امام حسین]]{{ع}} هستند و داغ این بزرگواران را به [[دل]] دارند. همچنین با توجه به اینکه در [[دوران غیبت]]، [[حق ولایت]] و [[حکومت]] ایشان به دست شرورترین [[انسان‌ها]] [[غصب]] شده، [[دین]] و [[احکام الهی]] مورد [[هجوم]] قرار گرفته و [[حضرت]] از [[تحریفات]] [[دینی]]، فرقه‌سازی‌ها و [[مکاتب انحرافی]] خبر دارد؛ [[بهترین]] [[پیروان]] ایشان در سخت‌ترین شرایط [[زندگی]] می‌نمایند و [[پیروان]] و [[شیعیان]] خود را بی‌سرپرست نظاره می‌کند؛ تاراج [[ثروت‌ها]] و [[حقوق]] [[شرعی]] مانند [[خمس]] و [[فدک]] و... را [[شاهد]] است؛ [[فتنه‌ها]] و [[خونریزی‌ها]] و [[بی‌عدالتی‌ها]] و [[پیشرفت]] [[کفر]] و [[نفاق]] و سرعت و پیروزی‌های ظاهری [[مشرکین]] و [[منافقین]] را می‌بیند؛ [[گناهان]] و [[معاصی]] همۀ [[انسان‌ها]] از جمله [[شیعیان]] او را [[آزار]] می‌دهد؛ تعطیلی [[احکام الهی]] و حدود و [[قوانین]] [[شرعی]] را [[شاهد]] است؛ از حال [[دانشمندان]] و علمای [[منحرف]] و [[دنیا]] زده خبردار است و از عمق [[شرک]] و ریاکاری و جریانات ضد [[توحیدی]] خبر دارد، [[قلب]] [[امام عصر]]{{ع}}، نقطۀ مرکزی عظیم‌ترین [[مصائب]] و دردهاست<ref>ر.ک. نیلی‌پور، مهدی، انتظار و وظایف منتظران، ص ۲۲-۳۰.</ref> لذا در عالی ترین درجۀ [[انتظار]]، [[منتظران]] که به درد عمیق [[امام]] خود واقف‌اند، تلاش و [[هدف]] اصلی شان [[گشایش]] و [[فرج]] در این امر خواهد بود. | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{یادآوری پانویس}} | {{یادآوری پانویس}} | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||