تخویل در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

تخویل در فقه سیاسی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۵۳

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'غضب الهی' به 'غضب الهی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 *[[تخویل]]: اعطای [[مال]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۳۰۵.</ref>، اعطای چیزی بدون مابه‌ ازاء<ref>احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۶۲۴.</ref>، ناز و [[نعمت]] بخشیدن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۳.</ref>، اعطای امکانات [[مالی]] تفضلاً<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۱، ص۲۲۴.</ref>.
 *{{متن قرآن|ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ}}<ref>«سپس هنگامی که از خویش نعمتی بدو دهیم می‌گوید: جز این نیست که (آن نعمت) برای دانشی (که داشته‌ام) به من داده شده است» سوره زمر، آیه ۴۹.</ref>.
-*در [[قرآن کریم]] همه امکانات [[مالی]] و امور رفاهی از [[نعمت‌های الهی]] شمرده شده‌اند و از دیدگاه [[توحیدی]] و [[قرآنی]]، این [[نعمت‌ها]] و [[عطایا]] برای [[شکر]] و [[بندگی]] [[مردم]] و زیادی و کمی آن برای [[امتحان]] و ابتلای آنهاست؛ امّا نفس [[انسانی]] در ناز و [[نعمت]] معمولاً [[سرکشی]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى}}<ref>«انسان سرکشی می‌ورزد چون خود را بی‌نیاز بیند» سوره علق، آیه ۶-۷.</ref> و به‌دست‌ آوردن امکانات مادی و رفاهی و [[ثروت]] را به [[علم]] و تبّحر و خبره‌بودن خود در [[تجارت]]، تولید و... نسبت می‌دهد: {{متن قرآن|إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ}}؛ درحالی‌ که فعل، [[علم]] و تجربه [[انسان]]، علت تامّه برای کسب همه [[نعمت‌ها]] نیست؛ بلکه یک جزء از علت است و علت تامّه و غایی آن، [[فضل]] و [[عطای الهی]] است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۷، ص۲۷۵.</ref>؛ لذا ایجاد [[رفاه]] و امکانات [[مادّی]] برای [[انسان‌ها]] در [[قرآن کریم]]، [[امر]] مذموم و ضد ارزشی نیست؛ بلکه متناسب با فعل [[الهی]] برای [[حاکم اسلامی]] یک [[وظیفه]] است: {{متن قرآن|كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ}}<ref>«پروردگارتان بخشایش را بر خویش مقرّر داشته است» سوره انعام، آیه ۵۴.</ref>؛ امّا [[غفلت]] و ناشکری در [[رفاه]] زدگان و نازپروردگان، امری [[ناپسند]] و ضد ارزش است که همواره آنها را در خطر سقوط [[معنوی]] و [[غضب]] [[الهی]] قرار می‌دهد.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۷۱.</ref>.
+*در [[قرآن کریم]] همه امکانات [[مالی]] و امور رفاهی از [[نعمت‌های الهی]] شمرده شده‌اند و از دیدگاه [[توحیدی]] و [[قرآنی]]، این [[نعمت‌ها]] و [[عطایا]] برای [[شکر]] و [[بندگی]] [[مردم]] و زیادی و کمی آن برای [[امتحان]] و ابتلای آنهاست؛ امّا نفس [[انسانی]] در ناز و [[نعمت]] معمولاً [[سرکشی]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى}}<ref>«انسان سرکشی می‌ورزد چون خود را بی‌نیاز بیند» سوره علق، آیه ۶-۷.</ref> و به‌دست‌ آوردن امکانات مادی و رفاهی و [[ثروت]] را به [[علم]] و تبّحر و خبره‌بودن خود در [[تجارت]]، تولید و... نسبت می‌دهد: {{متن قرآن|إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ}}؛ درحالی‌ که فعل، [[علم]] و تجربه [[انسان]]، علت تامّه برای کسب همه [[نعمت‌ها]] نیست؛ بلکه یک جزء از علت است و علت تامّه و غایی آن، [[فضل]] و [[عطای الهی]] است<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۷، ص۲۷۵.</ref>؛ لذا ایجاد [[رفاه]] و امکانات [[مادّی]] برای [[انسان‌ها]] در [[قرآن کریم]]، [[امر]] مذموم و ضد ارزشی نیست؛ بلکه متناسب با فعل [[الهی]] برای [[حاکم اسلامی]] یک [[وظیفه]] است: {{متن قرآن|كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ}}<ref>«پروردگارتان بخشایش را بر خویش مقرّر داشته است» سوره انعام، آیه ۵۴.</ref>؛ امّا [[غفلت]] و ناشکری در [[رفاه]] زدگان و نازپروردگان، امری [[ناپسند]] و ضد ارزش است که همواره آنها را در خطر سقوط [[معنوی]] و [[غضب الهی]] قرار می‌دهد.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۷۱.</ref>.
 ==منابع==