نعمت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

نعمت در معارف و سیره سجادی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۰ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۵۷

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۰ دسامبر ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - 'بزرگی' به 'بزرگی'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۱۴: / خط ۱۴: @@
 از دیدگاه [[قرآن مجید]] [[انبیاء]] و [[هدایت]] آنان از بزرگ‌ترین نعمت‌هایی است که [[خدای متعال]] در [[اختیار]] [[بشر]] قرار داده است. [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَعَلَ فِيكُمْ أَنْبِيَاءَ وَ...}}<ref>«و یاد کن که موسی به قوم خود گفت: ای قوم من! نعمت خداوند را بر خویش فرا یاد آورید که در میان شما پیامبرانی برگمارد و شما را پادشاه کرد و چیزهایی به شما داد که به هیچ کس از جهانیان نداده است» سوره مائده، آیه ۲۰.</ref>.
-هم‌چنین [[امامت]] [[اهل‌بیت]]{{عم}} نعمت [[بزرگی]] است که [[خدا]] به بندگانش [[عطا]] کرده است. [[امام صادق]]{{ع}} در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|يَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ يُنْكِرُونَهَا وَأَكْثَرُهُمُ الْكَافِرُونَ}}<ref>«نعمت خداوند را می‌شناسند سپس آن را انکار می‌کنند و بیشتر آنان ناسپاسند» سوره نحل، آیه ۸۳.</ref> می‌فرماید: «به خدا [[سوگند]]، "نعمت [[اللّه]]" ماییم که [[خداوند]] به وسیله آن بندگانش را مشمول [[لطف]] خود قرار داده است و سعادتمندان به وسیله ما [[سعادتمند]] می‌شوند»<ref>بحارالانوار، ج۲۴، ص۲۸.</ref>.
+هم‌چنین [[امامت]] [[اهل‌بیت]]{{عم}} نعمت بزرگی است که [[خدا]] به بندگانش [[عطا]] کرده است. [[امام صادق]]{{ع}} در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|يَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ يُنْكِرُونَهَا وَأَكْثَرُهُمُ الْكَافِرُونَ}}<ref>«نعمت خداوند را می‌شناسند سپس آن را انکار می‌کنند و بیشتر آنان ناسپاسند» سوره نحل، آیه ۸۳.</ref> می‌فرماید: «به خدا [[سوگند]]، "نعمت [[اللّه]]" ماییم که [[خداوند]] به وسیله آن بندگانش را مشمول [[لطف]] خود قرار داده است و سعادتمندان به وسیله ما [[سعادتمند]] می‌شوند»<ref>بحارالانوار، ج۲۴، ص۲۸.</ref>.
 قرآن به صراحت تأکید می‌کند که [[نعمت‌های الهی]] فزون از شمار است: {{متن قرآن|وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا}}<ref>«و از هر چه خواستید به شما داده است و اگر نعمت خداوند را بر شمارید نمی‌توانید شمار کرد» سوره ابراهیم، آیه ۳۴.</ref>.