خبیب بن عدی انصاری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خبیب بن عدی بن عوف بن مالک بن اوس انصاری]]، [[اهل]] [[مدینه]] و از [[قبیله اوس]] می‌باشد<ref>اسد الغابه، ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۷ اسد الغابه، ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۷.</ref>. در [[جنگ بدر]] خبیب بن عدی ضربه [[سختی]] خورد چنان که گوشت و پوست محل زخم برگشت، [[پیامبر]]{{صل}} آب دهان خویش را روی زخم او افکند و با [[ملایمت]] بر آن دست کشید و آن را به حالت اول در آورد و همان دم زخم [[جوش]] خورد<ref>دلائل النبوه، بیهقی (ترجمه: مهدوی دامغانی)، ج۲، ص۲۶۴.</ref>.

سپس به او خبر دادم که فردا صبح او را برای کشتن بیرون خواهند آورد. فردا او را همچنان که به زنجیر بود، بیرون آوردند و به محل تنعیم بردند، [[زنان]] و [[کودکان]] و بردگان و گروه زیادی از [[مردم]] [[مکه]] به تنعیم رفتند؛ گروهی او را خونی [[قاتل]] خود می‌دانستند و می‌خواستند با تماشای کشتن او خود را تسکین دهند و دیگران هم [[کافر]] و [[مخالف]] با [[اسلام]] او بودند. چون او و [[زید بن دثنه]] را به تنعیم آوردند، تیر چوبی بلندی را در [[زمین]] قرار دادند و همین که خبیب را نزدیک آن آوردند، گفت: "آیا مرا رها می‌کنید و اجازه می‌دهید که دو رکعت [[نماز]] بگزارم؟" گفتند: آری. دو رکعت نماز گزارد بدون این که زیاد طول بدهد. او گفت: "به [[خدا]] قسم، اگر نمی‌گفتید که از [[مرگ]] می‌ترسم، بیشتر نماز می‌گزاردم". سپس گفت: "پروردگارا! ایشان را یکی پس از دیگری از میان بردار و هیچ یک از ایشان را از نظر [[خشم]] خود پوشیده مدار". چون او دو رکعت [[نماز]] را گزارد، او را به سوی تیر چوبی بردند، چهره‌اش را به سوی [[مدینه]] برگرداندند و محکم او را بستند. سپس به او گفتند: از [[اسلام]] برگرد تا آزادت کنیم! گفت: "هرگز! به [[خدا]] قسم، [[دوست]] ندارم که همه آنچه که بر [[زمین]] است از آن من باشد و از اسلام برگشته باشم!" گفتند: آیا دوست داری که [[محمد]] به جای تو می‌بود و تو در خانه‌ات نشسته بودی؟ گفت: "به خدا قسم، دوست ندارم که من در [[خانه]] خود باشم و خاری وجود محمد را بخراشد". آنها گفتند: ای [[خبیب]]، از اسلام برگرد! گفت: "هرگز بر نخواهم گشت!" گفتند: [[سوگند]] به [[لات]] و [[عزی]]، اگر برنگردی تو را خواهیم کشت! گفت: "کشته شدن من در [[راه خدا]] چیز اندکی است!" و به شدت [[سرپیچی]] کرد. آنها صورت او را به طرف مدینه برگردانده می‌بودند، خبیب گفت: "اما این که صورت مرا از قبله برگردانیده‌اید، مهم نیست که خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ}}<ref>" هر سو رو کنید رو به خداوند است" سوره بقره، آیه ۱۱۵.</ref>. سپس گفت: "پروردگارا! من چیزی جز چهره [[دشمن]] نمی‌بینم، خدایا! در این جا کسی نیست که [[سلام]] مرا به [[رسول]] تو [[ابلاغ]] کند، خودت سلام مرا به او ابلاغ فرمای!" آنگاه، [[فرزندان]] کسانی را که در [[بدر]] کشته شده بودند، فرا خواندند و مجموعاً [[چهل]] نوجوان را یافتند<ref>کسانی که نوجوانان را برای کشتن خبیب گرد آورده بودند، عبارت‌اند از: عکرمه پسر ابو جهل، سعید پسر عبد الله بن قیس، اخنس پسر شریق و عبیده پسر حکیم بن امیة بن اوقص سلمی.</ref> و به هر یک نیزه‌ای دادند و گفتند: این کسی است که [[پدران]] شما را کشته است. آنها با نیزه‌های خود ضربت‌های اندکی بر او زدند و او بر روی چوبه دار گشتی زد و چهره‌اش به سوی [[کعبه]] برگشت و گفت: [[خدا]] را [[شکر]] که چهره مرا به سوی قبله‌ای برگرداند که آن را برای خود و پیامبرش و [[مؤمنان]] [[برگزیده]] است.

گویند: [[زید بن دثنه]] در خانواده [[صفوان بن امیه]] زندانی و به زنجیر کشیده شده بود. او شب‌ها [[شب زنده داری]] می‌کرد و [[نماز]] می‌گزارد و روزها [[روزه]] می‌گرفت و از خوراک‌هایی که با گوشت‌های کشته شده، بغیر [[ذبح]] [[شرعی]] بود، نمی‌خورد. [[خاندان]] [[صفوان]] نسبت به اسرای خود خوش [[رفتار]] بودند و این موضوع بر صفوان گران آمد، پس کسی پیش زید فرستاد و پرسید: چه خوراکی می‌خوری؟ گفت: "من از گوشت جانورانی که برای غیر [[خدا]] کشته شده باشند نمی‌خورم و فقط شیر خواهم آشامید". زیاد مرتب [[روزه]] می‌گرفت و [[صفوان]] هنگام [[افطار]] کاسه بزرگی شیر برای او می‌فرستاد، و [[زید]] آن را می‌خورد تا فردا غروب که کاسه دیگری برایش می‌آوردند. او و خبیب را در یک [[روز]] برای اعدام آوردند و با هر یک از ایشان گروهی از سفلگان بودند. چون یک دیگر را [[ملاقات]] کردند هر کدام دیگری را توصیه به [[صبر]] و [[پایداری]] کردند و از هم جدا شدند. کسی که عهده دار کشتن زید شد، نسطاس، [[غلام]] صفوان، بود که او را هم به محل تنعیم بردند و برای او هم یک تیر چوبی بر پا کردند.

==محل [[شهادت]] [[خبیب بن عدی]]==

پیامبر{{صل}} [[روز]] اول [[ربیع الاول]] [[سال]] ششم از مدینه بیرون آمدند و تا غران و عسفان<ref>غران، نام صحرایی است و عسفان نام دهکده بزرگی در راه مکه و مدینه، که تا مکه دو روز راه است. (وفاء الوفاء سمهودی، ج۲، ص۳۵۳).</ref> رفتند و مدت [[غیبت]] ایشان از مدینه چهارده [[شب]] بود. پیامبر{{صل}} از کشته شدن [[عاصم بن ثابت]] و [[یاران]] او سخت ناراحت شدند و همراه دویست نفر که بیست اسب همراه داشتند از مدینه بیرون آمدند. و در محل گنبدی که در [[ناحیه]] [[جرف]] بود [[منزل]] کردند<ref>ناحیة قباء.</ref> بامداد روز بعد روز حرکت کرده