آیه صادقین در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[جرجانی]] گفته است: “صدق در لغت عبارت است از مطابقت [[حکم]] با واقع، و در اصطلاح [[اهل]] [[حقیقت]]، گفتار[[حق]] است در [[جایگاه]] خطر. قشیری گفته است: [[صدق]] آن است که در احوال تو ناخالصی و در [[اعتقاد]] تو تردید و در [[اعمال]] تو عیبی راه نیابد”<ref>التعریفات، ص۹۵.</ref>.

بنابراین، مقصود از کسانی که در [[آیات]] دیگر [[قرآن]] به [[صادق بودن]] توصیف شده‌اند فقط کسانی که از عالی‌ترین مرتبه صدق برخوردارند، نمی‌باشد، بلکه مقصود کسانی‌اند که از [[نفاق]] و [[تزلزل]] [[ایمانی]] پیراسته‌اند و [[تکلیف الهی]] را با [[نشاط]] و [[استواری]] انجام می‌دهند. عنوان جامع آنان [[پرهیزگاری]] است: {{متن قرآن|أُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}؛ یعنی به نخستین [[دستور خداوند]] در آیه ۱۱۹ [[توبه]]، عمل کرده‌اند. راه رسیدن به این [[افتخار]]، [[پیروی از پیشوایان معصوم]] است: {{متن قرآن|كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}، که [[پیامبر]]{{صل}} سرآغاز و سرآمد آنان است.

از آنچه گفته شد می‌توان به [[راز]] تعبیرهای متفاوت دیگر نیز پی برد. تعبیر [[محمد]]{{صل}} و [[اهل بیت]] او، به منحصر بودن مصداق صادقین معصوم و [[پیشوایان]] [[امت اسلامی]] در پیامبر{{صل}} و [[خاندان]] او نظر دارد. تعبیر “علی و [[اوصیاء]] دیگر پیامبر{{صل}}”، اختصاص رهبری امت اسلامی پس از پیامبر{{صل}} را به جانشینان معصوم آن [[حضرت]] بیان می‌کند، چنان که [[آل محمد]]{{صل}} نیز عبارت دیگری از آن است. و ذکر [[یاران علی]]{{ع}} در برخی روایات پس از ذکر نام او، برای نشان دادن راه برای [[شناخت امامت]] علی{{ع}} است؛ زیرا [[یاران خاص]] آن حضرت از برجسته‌ترین اصحاب پیامبر{{صل}} بودند، و [[همراهی]] آنان با علی{{ع}} می‌توانست برای کسانی که احیاناً مسئله امامت پس از پیامبر{{صل}} برایشان مشتبه شده بود، [[هدایت‌گر]] باشد. پیامبر{{صل}} [[خشم]] [[سلمان]] را [[نشانه]] [[خشم خداوند]] دانسته است<ref>صحیح مسلم، ج۴، ص۱۹۴۷، ح۲۵۰۴، کتاب فضائل الصحابة.</ref>، و علی{{ع}} او را همانند [[لقمان حکیم]] توصیف کرده است<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۳۴۳.</ref>. و [[ابوذر]] را [[راستگوترین]] افراد معرفی کرده است<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۳۸۶: {{ متن حدیث|ما أظلت الخضراء ولا أقلت الغبراء علی ذی لهجة أصدق من أبی‌ذر}}.</ref>، چنان که [[دشمنی]] با [[عمّار]] را [[دشمنی با خدا]] و [[خشم]] او را موجب [[خشم خداوند]] دانسته است<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۲۵۹: {{متن حدیث|مَنْ‏ عَادَى‏ عَمَّاراً عَادَاهُ‏ اللَّهُ‏ وَ مَنْ أَبْغَضَ عَمَّاراً أَبْغَضَهُ اللَّهُ}}.</ref>، او و [[سلمان]] و [[علی]]{{ع}} سه فردی‌اند که [[بهشت]] [[مشتاق]] آنان است<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۲۵۸.</ref>، هر گاه میان [[مردم]] اختلافی رخ دهد، عمّار با [[حق همراه]] است<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۲۶۰.</ref> و کشندگان او، تجاوزگران و ستمکاران‌اند<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۳، ص۲۶۰: {{متن حدیث|تقتل عمارة الفئة الباغیة}}.</ref>. دیگر [[اصحاب خاص امیرالمؤمنین]]{{ع}} نیز از ویژگی‌هایی این‌گونه برخوردار بودند.<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|امامت اهل بیت]]، ص ۸۱.</ref>