عطش: تفاوت میان نسخه‌ها

[[روز عاشورا]]، [[عباس]] کنار خیمه‌ها آمد، صدای "العطش، العطش" [[کودکان]] را شنید. سوار بر اسب شد و مشک را برداشت و به طرف [[فرات]] رفت. چهار هزار نفر تیراندازان موکّل بر [[فرات]]، او را محاصره کردند و [[اباالفضل]]{{ع}} در این درگیری بود که دست‌ها را داد و [[شهید]] شد.

خود [[سیدالشهدا]] نیز [[روز عاشورا]]، برای رفع [[تشنگی]] پس از [[نبرد]]، خواست به [[فرات]] برود و آب بنوشد که [[شمر]] [[مانع]] شد و گفت: ای [[حسین]]، از این آب نخواهی نوشید تا از [[تشنگی]] بمیری <ref>{{عربی|و الله لا تذوقه أو تموت عطشا}}؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵۱.</ref>. [[تشنگی امام حسین]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]]، چنان داغی بر [[دل]] عاشقانش نهاده که با هر [[نوشیدن آب]] گوارا، او را یاد می‌کنند، در [[راه]] [[امام حسین]]، به آبرسانی و سقّایی و [[نذر]] شربت و ساختن آب [[انبار]] می‌پردازند و با هر عطشی [[کربلا]] و [[عاشورا]] در ذهنشان تداعی می‌کند، گویا بین آب و عطش و [[کربلا]] پیوند خورده است. بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش [[دل‌ها]] کباب است و زبان خشکیده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۴۲.</ref>.