|
|
| خط ۲۲: |
خط ۲۲: |
| ==نخست: روش [[محبت]]== | | ==نخست: روش [[محبت]]== |
| ==دوم: روش [[تشویق]] و [[تنبیه]]== | | ==دوم: روش [[تشویق]] و [[تنبیه]]== |
| ==نقش [[تنبیه]] در [[تربیت]]==
| |
| [[انسان]] پیوسته در معرض [[اشتباه]] و [[خطا]]، و [[انحراف]] و [[گناه]] است، و [[نیازمند]] است به هشیار شدن در دوری از آنچه موجب [[تباهی]] است.
| |
| {{متن قرآن|وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ}}<ref>«و من نفس خویش را تبرئه نمی‌کنم که نفس به بدی بسیار فرمان می‌دهد» سوره یوسف، آیه ۵۳.</ref>.
| |
| نقش تنبیه در تربیت، فراهم کردن [[بیم]] از [[بدی]] و [[پلیدی]] و نوعی ایمن‌سازی است، نه [[تخریب]] متربی و شکستن حریم‌های [[ایمنی]] درونی؛ بدین معنا که تنبیه در [[حقیقت]] بیدارسازی و ادب‌آموزی است تا شخص در نتیجه [[هشیاری]] خود به ایمن‌سازی حریم‌های وجودی خویش دست یازد و از بدی و پلیدی دوری نماید؛ و اگر [[بیداری]] و هشیاری صورت نگیرد، فرد همچنان در مسیر اشتباه پیش می‌رود؛ به بیان [[علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|إِنَّ هَذِهِ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ فَمَنْ أَهْمَلَهَا جَمَحَتْ بِهِ إِلَى الْمَآثِمِ}}<ref>«همانا این نفس به بدی و گناه فرمان می‌دهد، پس هرکه آن را واگذارد او را به سوی گناهان می‌کشاند». شرح غررالحکم، ج۲، ص۵۲۰؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۱۴۱.</ref>.
| |
|
| |
| اگر بیدارسازی و ادب‌آموزی به موقع و به [[درستی]] صورت نگیرد و به ایجاد حریم‌های درونی به وسیله خود شخص منجر نشود، انسان به سرعت به سوی [[تباهی]] می‌رود؛ به تعبیر [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|مَنْ أَهْمَلَ نَفْسَهُ أَهْلَكَهَا}}<ref>«هرکه نفس خود را واگذارد، هلاکش گرداند». شرح غررالحکم، ج۵، ص۱۶۰؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۴۲۹.</ref>.
| |
|
| |
| ازاین‌روست که [[تنبیه]] به عنوان امری تبعی و نه اصلی، آنجا که راهی دیگر برای بیدار کردن و درمان نمودن وجود ندارد، به کار گرفته می‌شود؛ به بیان [[امام علی]]{{ع}}: {{متن حدیث|مَنْ لَمْ يُصْلِحْهُ حُسْنُ الْمُدَارَاةِ أَصْلَحَهُ سُوءُ المُكَافَاةِ}}<ref>«کسی که با خوش‌رفتاری اصلاح نشود، با خوب کیفر کردن اصلاح می‌شود». غررالحکم، ج۲، ص۱۷۸؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۴۴۴.</ref>.
| |
|
| |
| البته نباید فراموش کرد که تنبیه اصالت ندارد و آنچه اصل است [[رحمت]] و [[محبت]]، و گذشت و [[بخشش]] است، و هیچ‌چیز چون [[ملایمت]] و [[مدارا]]، در [[تربیت]] مؤثر نیست و روش [[تربیتی]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و اوصیای آن [[حضرت]] چنین بوده است. در [[منطق]] [[الهی]] و [[سیره نبوی]] تنبیه نیز جلوه‌ای از رحمت و محبت است و نباید از این ساختار دور شود. از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] شده است که [[خداوند]] فرموده است: {{متن حدیث|سَبَقَتْ رَحْمَتِي عَضَبِي}}<ref>«رحمت من بر غضبم سبقت دارد». مصنف عبدالرزاق، ج۲، ص۱۶۲؛ مسند احمد بن حنبل، ج۲، ص۲۴۲؛ صحیح مسلم، ج۱۷، ص۶۸؛ مسند أبی یعلی الموصلی، ج۱۱، ص۱۶۹؛ الکافی، ج۱، ص۴۴۳؛ مجمع الزوائد، ج۱۰، ص۲۱۳؛ الجامع الصغیر، ج۲، ص۲۳۹؛ کنز العمال، ج۱، ص۵۲، ج۴، ص۲۵۰، ج۱۲، ص۴۱۷.</ref>.
| |
|
| |
| کسانی می‌توانند در [[راه]] تربیت به [[درستی]] گام زنند که بتوانند رحمت و محبت خود را بر [[خشم]] و [[غضب]] چیره گردانند و جز از سر [[لطف]] و [[مرحمت]] دست به تنبیه نگشایند. بنابراین تا آنجا که می‌شود باید با تمهیداتی از جنس رحمت و محبت، و بخشش و گذشت، فرد را از [[بدی]] جدا کرد و رو به [[اصلاح]] برد. و آنجا که تنبیه [[ضرورت]] می‌یابد، باید توجه داشت زمانی مؤثر و مفید و کارساز است که مبتنی بر آدابی صحیح انجام گیرد، و در غیر این صورت، نه تنها نتیجه‌ای نخواهد داشت، بلکه به نتایج عکس و آسیب‌های جبران‌ناپذیر شخصیتی و [[روحی]] و [[اجتماعی]] منجر خواهد شد. در این میان از همه چیز مهم‌تر آن است که ریشه‌ها و زمینه‌های [[کجی]] و ناراستی شناخته شود و تلاش گردد که آن زمینه‌ها از بین برود.<ref>[[م‍ص‍طف‍ی دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی، م‍ص‍طف‍ی]]، [[سیره نبوی ج۴ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۴ ص ۱۶۹.</ref>
| |
|
| |
| ==[[آداب]] [[تنبیه]]== | | ==[[آداب]] [[تنبیه]]== |
| تنبیه زمانی نقش هشداردهندگی، بیدارکنندگی، بازدارندگی و اصلاح‌کنندگی دارد که براساس آدابی صحیح [[اجرا]] شود که به مواردی از این آداب اشاره می‌شود. | | تنبیه زمانی نقش هشداردهندگی، بیدارکنندگی، بازدارندگی و اصلاح‌کنندگی دارد که براساس آدابی صحیح [[اجرا]] شود که به مواردی از این آداب اشاره می‌شود. |
