امام کاظم در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'مادر حضرت' به 'مادر حضرت'
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ جعبه اطلاعات امام معصوم | عنوان = امام کاظم (ع) | نام = موسی بن جعفر | تصویر =حرم...» ایجاد کرد) |
|||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[امام هفتم]] [[شیعیان]] [[امامیه]] و [[معصوم]] نهم و [[پدر]] [[حضرت رضا]]{{ع}}. نام [[حضرت]]، [[موسی]] و کنیه‌های متعددی چون [[ابوالحسن اول]]، [[ابوالحسن]] ماضی، [[ابوابراهیم]] و [[ابوعلی]] به او داده شده است. [[القاب]] حضرت نیز زیاد است و برخی از مشهورترین آنها عبارت است از کاظم، [[عبد صالح]]، [[نفس زکیه]]، [[زین المجتهدین]]، باب [[قضاء]] الحوائج، وفی، [[صابر]]، [[امین]] و زاهر. معانی متعددی برای مشهورترین [[لقب حضرت]]، یعنی «کاظم»، در منابع آمده است. گفته شده که وی از این‌رو بدین [[لقب]] مشتهر شد که در مواجهه [[ستمگران]] زمانه‌اش [[خشم]] خود را فرو می‌خورد. برخی دیگر نیز گفته‌اند او را بدین لقب خوانده‌اند؛ زیرا خشم خویش را بر دیگران فرو می‌خورد و آنچه از ایشان می‌دانست، آشکار نمی‌کرد<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۲۳.</ref>. پدر آن حضرت، [[امام صادق]]{{ع}} و مادرش [[حمیده]] مصفاة دختر صاعد بربری یا به روایتی دیگر اندلسی است. از امام صادق{{ع}} نقل شده که حمیده از همه ناپاکی‌ها [[پاک]] است و چون طلای [[ناب]] است و همیشه فرشته‌ها او را نگهداری کرده‌اند تا به دست من رسیده است و این به جهت عنایتی است که [[خداوند]] به من و [[حجت]] پس از من داشته است<ref>الکافی، ج۱، ص۴۷۶؛ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۸۶.</ref>. از برخی [[روایت‌ها]] به دست می‌آید که [[مادر حضرت]] کنیزی از [[مردم]] بربر بوده که به اشاره [[امام باقر]]{{ع}} خریداری شده و به [[عقد]] امام صادق{{ع}} در آمده است<ref>الکافی، ج۱، ص۴۷۶؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۲۳.</ref>. مکان [[تولد]] [[امام کاظم]]{{ع}} را [[ابواء]]، جایی میان [[مکه]] و [[مدینه]] که در آن [[مزار]] [[آمنه]] [[مادر]] [[رسول خدا]]{{صل}} نیز هست، دانسته‌اند و گفته‌اند حضرت در [[هفتم صفر]] [[سال ۱۲۸ق]] یا ۱۲۹ق در آن مکان به [[دنیا]] آمد<ref>المحاسن، ج۲، ص۴۱۸.</ref>. از منهال قصاب منقول است که چون امام صادق{{ع}} به مدینه مراجعت کرد، سه [[روز]] [[اهل]] مدینه را [[ولیمه]] داد<ref>کشف الغمة، ج۲، ص۲۰۷؛ إثبات الهداة، ج۴، ص۲۲۸.</ref>. امام صادق{{ع}} این فرزند را از همه فرزندانش بیشتر [[دوست]] داشت؛ به گونه‌ای که از وی نقل شده دوست داشتم که جز [[موسی]] فرزند دیگری نداشتم تا هیچ‌یک [[شریک]] او در دوست‌داشتنش نباشند<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۲۳؛ بحار الأنوار، ج۴۸، ص۱۱.</ref>. درباره چهره ظاهری [[حضرت]] گفته شده که چهره‌ای درخشان داشت و میان‌بالا و سبزه‌رو بود و ریشی پر داشت<ref>الأمالی، صدوق، ص۴۵۸.</ref>. [[امام رضا]]{{ع}} می‌فرماید که نگین انگشتری [[موسی بن جعفر]]{{ع}} عبارت {{متن حدیث|حَسْبِيَ اللَّهُ}} بود<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۲، ص۳۲۴.</ref>. | [[امام هفتم]] [[شیعیان]] [[امامیه]] و [[معصوم]] نهم و [[پدر]] [[حضرت رضا]]{{ع}}. نام [[حضرت]]، [[موسی]] و کنیه‌های متعددی چون [[ابوالحسن اول]]، [[ابوالحسن]] ماضی، [[ابوابراهیم]] و [[ابوعلی]] به او داده شده است. [[القاب]] حضرت نیز زیاد است و برخی از مشهورترین آنها عبارت است از کاظم، [[عبد صالح]]، [[نفس زکیه]]، [[زین المجتهدین]]، باب [[قضاء]] الحوائج، وفی، [[صابر]]، [[امین]] و زاهر. معانی متعددی برای مشهورترین [[لقب حضرت]]، یعنی «کاظم»، در منابع آمده است. گفته شده که وی از این‌رو بدین [[لقب]] مشتهر شد که در مواجهه [[ستمگران]] زمانه‌اش [[خشم]] خود را فرو می‌خورد. برخی دیگر نیز گفته‌اند او را بدین لقب خوانده‌اند؛ زیرا خشم خویش را بر دیگران فرو می‌خورد و آنچه از ایشان می‌دانست، آشکار نمی‌کرد<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۲۳.</ref>. پدر آن حضرت، [[امام صادق]]{{ع}} و مادرش [[حمیده]] مصفاة دختر صاعد بربری یا به روایتی دیگر اندلسی است. از امام صادق{{ع}} نقل شده که حمیده از همه ناپاکی‌ها [[پاک]] است و چون طلای [[ناب]] است و همیشه فرشته‌ها او را نگهداری کرده‌اند تا به دست من رسیده است و این به جهت عنایتی است که [[خداوند]] به من و [[حجت]] پس از من داشته است<ref>الکافی، ج۱، ص۴۷۶؛ الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۲۸۶.</ref>. از برخی [[روایت‌ها]] به دست می‌آید که [[مادر]] [[حضرت]] کنیزی از [[مردم]] بربر بوده که به اشاره [[امام باقر]]{{ع}} خریداری شده و به [[عقد]] امام صادق{{ع}} در آمده است<ref>الکافی، ج۱، ص۴۷۶؛ المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۲۳.</ref>. مکان [[تولد]] [[امام کاظم]]{{ع}} را [[ابواء]]، جایی میان [[مکه]] و [[مدینه]] که در آن [[مزار]] [[آمنه]] [[مادر]] [[رسول خدا]]{{صل}} نیز هست، دانسته‌اند و گفته‌اند حضرت در [[هفتم صفر]] [[سال ۱۲۸ق]] یا ۱۲۹ق در آن مکان به [[دنیا]] آمد<ref>المحاسن، ج۲، ص۴۱۸.</ref>. از منهال قصاب منقول است که چون امام صادق{{ع}} به مدینه مراجعت کرد، سه [[روز]] [[اهل]] مدینه را [[ولیمه]] داد<ref>کشف الغمة، ج۲، ص۲۰۷؛ إثبات الهداة، ج۴، ص۲۲۸.</ref>. امام صادق{{ع}} این فرزند را از همه فرزندانش بیشتر [[دوست]] داشت؛ به گونه‌ای که از وی نقل شده دوست داشتم که جز [[موسی]] فرزند دیگری نداشتم تا هیچ‌یک [[شریک]] او در دوست‌داشتنش نباشند<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۲۳؛ بحار الأنوار، ج۴۸، ص۱۱.</ref>. درباره چهره ظاهری [[حضرت]] گفته شده که چهره‌ای درخشان داشت و میان‌بالا و سبزه‌رو بود و ریشی پر داشت<ref>الأمالی، صدوق، ص۴۵۸.</ref>. [[امام رضا]]{{ع}} می‌فرماید که نگین انگشتری [[موسی بن جعفر]]{{ع}} عبارت {{متن حدیث|حَسْبِيَ اللَّهُ}} بود<ref>المناقب، ابن شهر آشوب، ج۲، ص۳۲۴.</ref>. | ||
[[امام کاظم]]{{ع}} بیست سال و به روایتی نوزده‌سال از [[عمر]] [[مبارک]] خود را با [[پدر]] به سر برد و پس از وی [[امامت]] [[شیعیان]] را بر عهده گرفت و سی‌وپنج سال در این [[مقام]] بود. حکایاتی از [[کودکی امام]] در منابع دیده می‌شود که حاکی از [[دانش]] و هوش خاص وی از همان سال‌های ابتدایی است. برخی از مباحثات امام کاظم{{ع}} با [[ابوحنیفه]] از زمره مشهورترین این حکایات است. از امام رضا{{ع}} نقل شده که روزی ابوحنیفه از نزد [[امام صادق]]{{ع}} خارج شد و در راه با موسی بن جعفر{{ع}} برخورد کرد و از او پرسید که [[گناه]] از چه کسی صادر می‌شود؟ حضرت به وی فرمود از سه حالت خارج نیست؛ یا باید گفت از [[خداوند]] سر می‌زند، که هرگز چنین نیست و به هیچ‌روی [[شایسته]] نیست شخص [[کریم]]، بنده‌اش را به جهت کاری که نکرده، [[عذاب]] کند و یا از [[خدا]] و [[بنده]] هر دو با هم سر می‌زند، و این نیز سزاوار نیست که شریکی که قوی‌تر است به شریک [[ضعیف]] [[ظلم]] کند و یا این که از بنده سر می‌زند که همین‌گونه نیز هست، اگر خدا عقابش کند، پس به خاطر گناه اوست و اگر از او در گذرد، از روی [[جود]] و [[کرم]] او خواهد بود<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۳۸.</ref>. منابع از برخی از مباحثات دیگر امام کاظم{{ع}} با ابوحنیفه در [[کودکی]] حکایت کرده‌اند<ref>الاحتجاج، ج۲، ص۳۸۷- ۳۸۸؛ إثبات الوصیة، ص۱۹۱- ۱۹۲؛ الفصول المختارة، ص۷۲.</ref>. | [[امام کاظم]]{{ع}} بیست سال و به روایتی نوزده‌سال از [[عمر]] [[مبارک]] خود را با [[پدر]] به سر برد و پس از وی [[امامت]] [[شیعیان]] را بر عهده گرفت و سی‌وپنج سال در این [[مقام]] بود. حکایاتی از [[کودکی امام]] در منابع دیده می‌شود که حاکی از [[دانش]] و هوش خاص وی از همان سال‌های ابتدایی است. برخی از مباحثات امام کاظم{{ع}} با [[ابوحنیفه]] از زمره مشهورترین این حکایات است. از امام رضا{{ع}} نقل شده که روزی ابوحنیفه از نزد [[امام صادق]]{{ع}} خارج شد و در راه با موسی بن جعفر{{ع}} برخورد کرد و از او پرسید که [[گناه]] از چه کسی صادر می‌شود؟ حضرت به وی فرمود از سه حالت خارج نیست؛ یا باید گفت از [[خداوند]] سر می‌زند، که هرگز چنین نیست و به هیچ‌روی [[شایسته]] نیست شخص [[کریم]]، بنده‌اش را به جهت کاری که نکرده، [[عذاب]] کند و یا از [[خدا]] و [[بنده]] هر دو با هم سر می‌زند، و این نیز سزاوار نیست که شریکی که قوی‌تر است به شریک [[ضعیف]] [[ظلم]] کند و یا این که از بنده سر می‌زند که همین‌گونه نیز هست، اگر خدا عقابش کند، پس به خاطر گناه اوست و اگر از او در گذرد، از روی [[جود]] و [[کرم]] او خواهد بود<ref>عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۳۸.</ref>. منابع از برخی از مباحثات دیگر امام کاظم{{ع}} با ابوحنیفه در [[کودکی]] حکایت کرده‌اند<ref>الاحتجاج، ج۲، ص۳۸۷- ۳۸۸؛ إثبات الوصیة، ص۱۹۱- ۱۹۲؛ الفصول المختارة، ص۷۲.</ref>. | ||