حمیر: تفاوت میان نسخه‌ها

قبیله حِمیَر منسوب به سرو حِمیَر در جنوب شرقی [[یمن]] است. آنان در ظفار و [[دژ]] پرآوازه آن ریدان می‌زیسته‌اند<ref>جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، الجزء الثانی، ص۵۱۶.</ref> و سپس دسته‌هایی از آنها به [[سرزمین]] کوهستانی جنوب یمن بر کرانه دریا آمدند. [[سکونت‌گاه]] حِمیَر در اطراف لَحج، [[یریم]]، رداع، نجد حِمیَر<ref>جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، الجزء الثانی، ص۵۱۷.</ref>، شِبام<ref>عمر رضا کحاله، معجم قبائل العرب، الجزء الأول، ص۳۰۵، (ذیل کلمه حمیر).</ref>، ذِمار<ref>حسن بن احمد همدانی، صفة جزیرة العرب، ص۱۰۰ و ۱۶۸.</ref> و جَیشان<ref>یعقوبی، البلدان، ص۹۸.</ref> و جَنَد بوده است و بر قنا مهم‌ترین بندر حضرموت، [[استیلا]] پیدا کردند<ref>جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، الجزء الثانی، ص۵۲۰.</ref> و گروهی از آنان نیز به [[حیره]] [[مهاجرت]] کردند<ref>عمر رضا کحاله، معجم قبائل العرب، الجزء الأول، ص۳۰۶.</ref>.

به‌طور کلی قلمرو قبیله حِمیَر «اقلیم حِمیَر» نامیده می‌‌شد که حد آن از شمال به [[صنعا]] و جنوب آن به عدن و [[شرق]] آن به شَبوه و [[غرب]] آن به ساحل [[پست]] دریا منتهی میشد<ref>Abdal-Muhsin Madaj, M.al-Mad, aj, op. cit, P۶.</ref>.

حِمیَریان با [[پادشاهی]] حضرموت در [[قرن سوم]] و دوم قبل از میلاد در اصطکاک و [[نزاع]] بودند<ref>Encyclopaedia, Britannica, V۲, P۷۶, Arbia.</ref> و آن‌طور که گفته شد در حدود هشتاد میلادی بر [[کشور]] سبأ چیره شدند و دوره‌هایی بر تمامی یمن [[حکومت]] داشتند که فرجام حکومت آنان با [[یوسف]] اسار پایان پذیرفت. آن‌گونه که گذشت پیش از ورود [[حبشیان]]، [[حکومت]] بین هشت [[خانواده]] حِمیَری که با یکدیگر به [[نزاع]] و [[کشمکش]] پرداختند، در تبادل بود و این [[اختلافات]] موقعیت آنان را [[ضعیف]] کرده بود، به‌طوری که [[یمن]] به اشغال [[بیگانگان]] درآمد و [[ایرانیان]] به درخواست [[رهبران]] حِمیَری به یمن وارد شدند و به همین جهت، [[روابط]] آنان با [[والیان]] پارسی مستحکم بود و بعضی از [[مقامات]] [[اداری]] در ایام [[سلطه]] ایرانیان را در اشغال خود داشتند. علی‌رغم این [[دوستی]] وقتی بعضی [[قبایل]] [[یمنی]] علیه [[باذان]] [[متحد]] شدند حِمیَریان [[بی‌طرفی]] [[اختیار]] کردند.

روابط حِمیَریان با سبأییان بیشتر دشمنانه بود و نزاع و [[دشمنی]] بین آنان وجود داشت<ref> جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، الجزء الثانی، ص۵۲۰.</ref>. همچنین حِمیَریان به [[همراهی]] مَذحِج و [[همدان]]، جنگ‌هایی با [[ربیعه]] و [[مضر]] در دره سُلان داشتند. روابط حِمیَر وکلب نیز تیره بود و [[پیکار]] [[سختی]] به نام «[[یوم]] البَیدا» بین آنان درگرفت <ref>عمر رضا کحاله، معجم قبائل العرب، الجزء الأول، ص۳۰۶.</ref>.<ref>[[اصغر منتظرالقائم|منتظرالقائم، اصغر]]، [[نقش قبایل یمنی در حمایت از اهل بیت (کتاب)|نقش قبایل یمنی در حمایت از اهل بیت]]، ص:۶۵-۶۶.</ref>

#بنی‌یزان که همان ذَویَزَن<ref>ابن‌حزم، جمهرة انساب العرب، الجزء الثانی، ص۴۷۸.</ref> در نزد نسب‌شناسان است و از عشایر نام‌آور حِمیَری است و از بزرگان آنان باید از [[سیف بن ذی‌یزن]] و [[زُرعة ذویَزَن]] یاد کرد<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الرسل و الملوک، الجزء الثانی، ص۳۸۱.</ref>.

#جَدَن از دیگر عشایر پرآوازه حِمیَری است که نام آن در شماری از نبشته‌های [[عربستان]] جنوبی آمده است<ref>جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، الجزء الثانی، ص۵۹۸.</ref>.

#ذواَصبَح شاخه دیگری از حِمیَر می‌باشد و [[سکونت‌گاه]] آنان در لَحج بود<ref>حسن بن احمد همدانی، صفة جزیرة العرب، ص۹۵ و ۱۷۷. یکی از مخلاف‌های یمن در شمال غربی عَدن قرار دارد (ر.ک: محمد بن علی الاکوع، الیمن الخضراء مهد الحضاره، ص۱۱۹).</ref>.

#بنوغَیدان که تعدادی از [[اقبال]]، از جمله [[حارث بن عبدکُلال مُثَوب]] و [[نُعیم بن کُلال]] از آنها می‌باشند<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، المجلد الأول، ص۲۶۴ و ۳۵۶.</ref>.

#ذورُعَین؛

#ذوأبین؛

#یَحصَب؛

#المقربون؛

#کَلاعیون؛

#بنی‌حَضور<ref>ر.ک: ابوعبید قاسم بن سلام، کتاب النسب، ص۳۴۰؛ ابن عبد ربه، العقد الفرید، الجزء الثالث، ص۲۸۶؛ ابن‌درید، الاشتقاق، الجزء الثانی، ص۵۲۳؛ ابن‌حزم، جمهرة انساب العرب، الجزء الثانی، ص۴۷۸؛ هشام بن محمد کلبی، جمهرة النسب، تحقیق محمود فردُوس العظم، الجزء الثانی، ص۲۷۸.</ref>؛

# قُدَم؛

#ذی‌مران؛

#ذی‌لَعوه<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، المجلد الأول، ص۳۴۱.</ref> از دیگر شاخه‌های آن می‌باشند.

بدین صورت، در هنگام ورود [[اسلام]] به [[یمن]]، حِمیَریان به شاخه‌های بسیار تقسیم شده بودند و [[رهبران]] آنها [[مالک]] دره‌های خود بودند و به عنوان [[پادشاه]] خوانده می‌شدند، در حالی که رهبران قبیله‌ای بیش نبودند و از [[نامه]] بزرگان حِمیَری به [[رسول‌الله]]{{صل}} و پاسخ آن [[حضرت]] به آنان<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الرسل و الملوک، الجزء الثانی، ص۳۸۱.</ref>  

 

بر ما معلوم می‌گردد که «رؤسای عمده [[قبایل]] حِمیَری در امور خود از [[استقلال]] داخلی برخوردار بودند»<ref>Abdal-Muhsin Mad,aj m.al-Mad, aj, op. cit. p۶.</ref> که بعضی از آنها عنوان ذو، مثلِ، ذورُعین، ذوابین و ذویزن داشتند و گروهی به نام قَیل خوانده می‌شدند مثل [[بنی‌عبد کلال]] که اَقیال منطقه المعافیر بودند. چندین شاخه حِمیَری موفق شدند اتحادی بین خودشان به وجود آورند که تحت [[رهبری]] [[سمیفع بن یعفور بن ناکور]] ([[ناقور]]) که [[لقب]] «ذی‌الکلاع» داشت، جمع شده بودند<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الرسل و الملوک، الجزء الثانی، ص۷.</ref>.

بر اساس منابع در دسترس ما اولین کسی که از بزرگان حِمیَری اسلام را پذیرفت [[زُرعهُ ذویَزَن]] بود که در سال نهم به [[رسول‌الله]]{{صل}} نامه‌ای نوشت و [[اسلام]] خود را به ایشان اعلام کرد<ref> محمد بن جریر طبری، تاریخ الرسل و الملوک، الجزء الثانی، ص۳۸۱.</ref>. همچنین پس از بازگشت رسول‌الله{{صل}} از [[سفر]] [[تبوک]]، عده‌ای از بزرگان حِمیَر به نام‌های [[حارث بن عبد کلال]]، [[شُریح بن عبدکُلال]]، [[نعیم بن عبد کُلال]] و نعمان، قَیل ذی‌رُعین و معافر، با [[احتیاط]] [[سیاسی]] سفیری به نام [[مالک بن مراره رُهاوی]] به [[مدینه]] فرستادند و از اسلام خود [[رسول خدا]]{{صل}} را [[آگاه]] ساختند. [[حضرت رسول]]{{صل}} نیز در پاسخ آنان نامه‌ای نوشت و آنها را به [[پرستش]] خدای واحد و [[جهاد]] با [[مشرکین]] و برپاداشتن [[نماز]] و پرداخت [[زکات]] و [[خمس]] [[دعوت]] کرد و سفارش کرد که [[صدقات]] و [[جزیه]] خود را به [[معاذ بن جبل]] و مالک بن مراره بپردازند<ref>ابن‌هشام، السیرة النبویه، القسم الثانی، ص۵۹۰؛ ابن‌سعد، الطبقات الکبری، المجلد الأول، ص۲۶۴ و ۳۵۶.</ref>.

بدین‌سان، [[شیوه]] سیاسی و [[تبلیغی]] رسول‌الله{{صل}} جذب [[رهبران]] حِمیَری بود و با نامه‌هایی که برای رهبران حِمیَری فرستاد، عنوان و [[موقعیت سیاسی]] اَذراء و اَقیال [[یمن]] را به رسمیت [[شناخت]] و نمایندگانی از میان [[یاران]] (خود مثل [[معاذ بن جبل]] و [[مهاجرین]] ابی‌امیه) و نمایندگانی از میان بزرگان [[یمنی]] (مثل [[مالک بن مراره]] و [[جَریر بن عبدالله بَجَلی]]) به نزد رهبران حِمیَری فرستاد<ref>یعقوبی، تاریخ، جلد اول، ص۴۴۴.</ref>.