عبیدالله بن زیاد در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←رویارویی سپاه حر با امام حسین{{ع}}
| خط ۱۲۱: | خط ۱۲۱: | ||
عبیدالله بن زیاد همچنین [[دستور]] داد [[عبدالله بن یقطر]]<ref>اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۱؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۰۸-۴۰۹؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.؛ ج۲، ص۸۱-۸۴؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ قمری.، ج۱، ص۳۳۴.</ref> [[برادر]] رضاعی [[امام حسین]]{{ع}} را بکشند. عبدالله بن یقطر از فرستادگان امام حسین{{ع}} و حامل پیامی برای [[مسلم بن عقیل]] به [[کوفه]] بود و رهسپار آن دیار شد. اما توسط [[حصین بن نمیر]] در نزدیکی [[قادسیه]] دستگیر شد. او را نزد عبیدالله بن زیاد بردند و چون [[اسرار]] [[نامه]] [[امام]] را فاش نکرد، عبیدالله نیز دستور داد او را از بالای قصر به [[زمین]] افکندند و استخوان‌هایش خُرد شد. هنوز رمقی در [[بدن]] داشت که [[عبدالملک بن عمیر لخمی]] با ضربتی او را کشت.<ref>ر.ک: انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۲، ص۴۷۲-۴۷۳؛اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۳؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۰۸-۴۰۹؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.؛ ج۲، ص۸۴؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ قمری.، ج۱، ص۳۳۴.</ref> برخی نیز نوشته‌اند عبدالله بن یقطر [[سفیر]] مسلم برای [[امام حسین]]{{ع}} بود تا [[تحول]] و [[انحطاط]] [[کوفه]] را خبر دهد که توسط [[مالک بن یربوع تمیمی]] دستگیر و به [[عبیدالله بن زیاد]] تحویل داده شد.<ref>انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۲، ص۴۷۷-۴۷۸؛ اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۳.</ref> | عبیدالله بن زیاد همچنین [[دستور]] داد [[عبدالله بن یقطر]]<ref>اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۱؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۰۸-۴۰۹؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.؛ ج۲، ص۸۱-۸۴؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ قمری.، ج۱، ص۳۳۴.</ref> [[برادر]] رضاعی [[امام حسین]]{{ع}} را بکشند. عبدالله بن یقطر از فرستادگان امام حسین{{ع}} و حامل پیامی برای [[مسلم بن عقیل]] به [[کوفه]] بود و رهسپار آن دیار شد. اما توسط [[حصین بن نمیر]] در نزدیکی [[قادسیه]] دستگیر شد. او را نزد عبیدالله بن زیاد بردند و چون [[اسرار]] [[نامه]] [[امام]] را فاش نکرد، عبیدالله نیز دستور داد او را از بالای قصر به [[زمین]] افکندند و استخوان‌هایش خُرد شد. هنوز رمقی در [[بدن]] داشت که [[عبدالملک بن عمیر لخمی]] با ضربتی او را کشت.<ref>ر.ک: انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۲، ص۴۷۲-۴۷۳؛اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۳؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۰۸-۴۰۹؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.؛ ج۲، ص۸۴؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ قمری.، ج۱، ص۳۳۴.</ref> برخی نیز نوشته‌اند عبدالله بن یقطر [[سفیر]] مسلم برای [[امام حسین]]{{ع}} بود تا [[تحول]] و [[انحطاط]] [[کوفه]] را خبر دهد که توسط [[مالک بن یربوع تمیمی]] دستگیر و به [[عبیدالله بن زیاد]] تحویل داده شد.<ref>انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۲، ص۴۷۷-۴۷۸؛ اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۳.</ref> | ||
==[[رویارویی]] [[سپاه]] [[حر]] با [[امام حسین]]{{ع}}== | ==[[رویارویی]] [[سپاه]] [[حر بن یزید ریاحی|حُرّ بن یزید ریاحی]] با [[امام حسین]]{{ع}}== | ||
حُصَین بن نُمَیر، | حُصَین بن نُمَیر، حر بن یزید ریاحی را با هزار سپاهی به منزله مقدمه سپاه از [[قادسیه]] به سوی کاروان [[امام]] روانه کرد. امام حسین{{ع}} در [[روز]] ۲۶ ذی‌الحجه نزدیک کوفه در کنار بلندی‌های ذوحُسُم (ذوجشم) با حُرّ و سپاهیانش روبه‌رو شد.<ref>الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۶۲؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.، ج۲، ص۹۰.</ref> تصریح منابع بر آن است که حُرّ نه برای [[جنگ]] بلکه صرفاً برای انتقال امام نزد عبیدالله بن زیاد اعزام شده بود و اینکه به [[دستور]] عبیدالله از بازگشت آن [[حضرت]] به [[حجاز]] جلوگیری کند و از این‌رو با سپاهیانش در حالی‌که قبضه شمشیرها را در دست داشتند، رو در روی توقف‌گاه کاروان امام [[صف‌آرایی]] کرد.<ref>ر.ک: اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمد بن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی، ص۲۵۵؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۱۴؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۹۱-۹۲؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.، ج۲، ص۸۶-۸۷؛ مقاتل الطالبین، اصفهانی، ابوالفرج علی بن حسین، چاپ احمد صفر، قاهره: ۱۳۶۸ قمری/ ۱۹۴۱ میلادی.، ص۱۱۳-۱۱۴.</ref> | ||
امام که [[امید]] به حمایت کوفیان داشت، از حُرّ پرسید که به کمک آنان آمده یا بر [[ضد]] آنان است؟ حُرّ گفت: بر ضد شما. [[سپاه]]، متشکل از هزار نفر سواره نظام بود. به‌رغم این [[صف‌آرایی]] خصمانه، واکنش [[امام]] صلح‌آمیز بود. چنان‌که به یارانش [[دستور]] داد که [[سپاهیان]] حُرّ و اسبانشان را [[سیراب]] کنند. آن [[روز]] که حُرّ راه را بر [[امام حسین]]{{ع}} گرفت، از قادسیه می‌آمد و پسر زیاد برای اینکه هر چه زودتر و بهتر به مقصد برسد، به حصین بن نمیر چنین [[دستوری]] داده بود. پس از [[اقامه نماز]] چون امام با یاران خویش [[عزم]] بازگشت نمود، حُرّ ممانعت کرد. امام به‌جِد قصد بازگشت به [[حجاز]] را نمود و حُرّ مانع شد.<ref>انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۲، ص۴۸۱؛ اخبار‌الطول، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.، ص۲۵۵.</ref> | |||
حُرّ گفت: من مأموریت ندارم که با تو بجنگم، بلکه مأموریتم این است که از تو جدا نشوم تا تو را به طرف کوفه راهنمایی کنم و پیشنهاد نمود که امام راهی غیر از راه [[کوفه]] و [[مدینه]] در پیش گیرد تا وی بتواند از [[عبیدالله بن زیاد]] کسب [[تکلیف]] کند و گفت امیدوارم [[خداوند]] زمینه‌ای فراهم آورد که من به درگیری با شما [[مبتلا]] نشوم. آنگاه امام حسین{{ع}} و یارانش در مسیر [[عُذَیبُ الهِجانات]] و قادسیه حرکت کردند و حُرّ نیز همراه آنان بود. | حُرّ گفت: من مأموریت ندارم که با تو بجنگم، بلکه مأموریتم این است که از تو جدا نشوم تا تو را به طرف کوفه راهنمایی کنم و پیشنهاد نمود که امام راهی غیر از راه [[کوفه]] و [[مدینه]] در پیش گیرد تا وی بتواند از [[عبیدالله بن زیاد]] کسب [[تکلیف]] کند و گفت امیدوارم [[خداوند]] زمینه‌ای فراهم آورد که من به درگیری با شما [[مبتلا]] نشوم. آنگاه امام حسین{{ع}} و یارانش در مسیر [[عُذَیبُ الهِجانات]] و قادسیه حرکت کردند و حُرّ نیز همراه آنان بود. | ||
سرانجام در روز [[پنجشنبه]] دوم [[محرم]] ۶۱ به سرزمین [[نینوا]] رسیدند. [[مالک بن | سرانجام در روز [[پنجشنبه]] دوم [[محرم]] ۶۱ به سرزمین [[نینوا]] رسیدند. [[مالک بن نسر کندی]] نامه عبیدالله بن زیاد را به حُرّ داد مبنی بر آن که بر [[حسین]] و یارانش سخت بگیرد و آنان را در زمینی بی‌آب و علف و بی‌حصار متوقف کند و نوشت که فرستاده‌ام مأموریت دارد همراه تو باشد تا ببیند که چه‌گونه فرمان من انجام می‌شود. به این صورت توافق حُرّ با امام در روز دوم محرم پایان یافت. حُرّ [[امام]] را ناگزیر ساخت در جایی به نام [[کربلا]] نزدیک [[فرات]] پیاده شود و حُرّ برای عبیدالله بن زیاد نامه‌ای نوشت که حسین بن [[علی]] و خانواده و یاران او در کربلا فرود آمده‌اند. | ||
==فرستادن [[عمر بن سعد]] به کربلا== | ==فرستادن [[عمر بن سعد]] به کربلا== | ||