کشف و شهود: تفاوت میان نسخه‌ها

کشف و شهود (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۴ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۸

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۴ نوامبر ۲۰۲۱

←‏معناشناسی کشف و شهود

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۳٬۰۴۰

ویرایش

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 ==معناشناسی کشف و شهود==
-[[آشکار]] شدن آنچه [[نهان]] است و مشاهده [[جهان غیب]] و [[ناپیدا]]. معنی این اصطلاح [[عرفانی]] آن است که [[انسان]] به مرتبه‌ای از [[ایمان]] و [[یقین]] و [[معرفت]] برسد که پرده‌ها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از [[باطن]] اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و [[درک]] ما [[امور غیبی]] و پشت پرده را نمی‌بیند. اما گاهی کسی در اثر صفای [[باطن]] و [[تقرب به خدا]] به مرتبه‌ای می‌‌رسد که [[عوالم غیب]] برای او [[کشف]] می‌شود. به این حالت "[[مکاشفه]]" هم گفته می‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>.
+آشکار شدن آنچه [[نهان]] است و مشاهده [[جهان غیب]] و [[ناپیدا]]. معنی این اصطلاح [[عرفانی]] آن است که [[انسان]] به مرتبه‌ای از [[ایمان]] و [[یقین]] و [[معرفت]] برسد که پرده‌ها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از [[باطن]] اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و [[درک]] ما [[امور غیبی]] و پشت پرده را نمی‌بیند. اما گاهی کسی در اثر صفای [[باطن]] و [[تقرب به خدا]] به مرتبه‌ای می‌‌رسد که [[عوالم غیب]] برای او [[کشف]] می‌شود. به این حالت "[[مکاشفه]]" هم گفته می‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>.
 مراد از "شهود" آن‌ است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از [[جهان غیب]] را‌ با‌ قلب‌ خود [[مشاهده]] کنند که دیگران [[قادر]] به دیدن آنها نیستند، این مشاهده، همان‌ چیزی‌ است‌ که در مباحث [[عرفانی]] از آن به شهود یاد می‌شود. برخی در تعریف شهود گفته اند: "[[علمی]] است که [[خداوند]] به [[پیامبر]]{{صل}} [[عطا]] فرموده است و بر خلاف ریاضیات و [[منطق]]، بی‌‏تحقیق و [[اجتهاد]] و قرائت و [[کتابت]] و [[صناعت]] کسب شده و به گذشت [[زمان]] [[نیازمند]] نیست. این [[علم]] بنا به [[مشیت خداوند]]، از طریق [[تزکیه]] و [[اشراق]] نفس حاصل می‌‏شود و با [[توفیق]] و [[حمایت]] و [[الهام]] و [[رسالات]] [[الهی]]، به [[حقیقت]] نائل می‌‏شود"<ref>علیرضا مسجد جامعی، پژوهشی در معارف امامیه، ج ۲، ص ۶۷۵.</ref>. [[راه]] شهود که طریقه‌‏ای ربّانی و الهی است، مخصوص افرادی است که دارای [[روحی]] صاف و صیقلی یافته و [[پاک]] و [[مطهر]] می‌‏باشند. در این طریق "معلّم"، خداست و "متعلّم"، ولیِّ بر [[حقّ]] [[خدا]]؛ یعنی پیامبر یا [[امام]] و "علم" از محضر [[ربوبی]] و نزد خداوند اخذ می‌‏شود. از این رو، به آن "[[علم لدنّی]]" می‌‏گویند. این علم بی‌‏واسطه بشری، به انسانِ کامل اعطا می‌‏شود<ref>ر.ک: [[سید علی هاشمی ۱|هاشمی، سید علی]]، [[شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه (مقاله)|شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه]]، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش ۷، ص ۸۸۱؛ [[منصف علی مطهری|مطهری، منصف علی]]، [[علم ائمه از نظر عقل و نقل (پایان‌نامه)|علم ائمه از نظر عقل و نقل]]؛ [[محمد اصغری‌نژاد|اصغری‌نژاد، محمد]]، [[پژوهش در علم پیامبر (مقاله)|پژوهش در علم پیامبر]]، ص ۷۱.</ref>.