امامت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[وظایف مردم نسبت به امام]]==

# '''[[شکر]] [[نعمت امام]]''': [[امام سجاد]]{{ع}} ضمن [[یادآوری]] [[نعمت]] والای [[ولایت]] و [[امامت]]، به مردم می‌آموزد همان‌طور که امام باید به واسطه امام بودنش، [[شاکر]] [[خداوند]] باشد، [[بندگان]] نیز باید [[شکر نعمت]] بهره‌مند بودن از امام را به جا آورند<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.

# '''[[توسل]] به [[ائمه]]''': توسل به معنای وسیله و واسطه قرار دادن [[اهل‌بیت]] و [[امامان]] برای وصول به [[قرب الهی]] و برآوردن [[حاجات]] است. توسل به [[پیامبر]] و ائمه{{عم}} - که نشانه علاقه به آنها و اهمیت دادن به [[مقام]] و [[مکتب]] آنان است- هرگز به این معنا نیست که ایشان در عرض خداوند قرار دارند و مستقل از خداوند می‌توانند حاجات را برآورده کنند؛ بلکه آنان وسیله‌ای می‌باشند که خدایِ سبب‌ساز آنها را مجاری [[فیض]] و طریق وصول [[رحمت]] خود قرار داده و خود نیز [[مؤمنان]] را بر توسل بر چنین اسبابی امر نموده و می‌فرماید: «ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید، تقوای [[خدا]] را پیشه کنید و وسیله‌ای برای [[تقرب]] به او برگزینید»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>. امام سجاد{{ع}} نیز ائمه{{عم}} را وسیله رسیدن به [[مقام قرب الهی]] و وصول به [[بهشت]] می‌داند<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>. پس مردم برای تقرب به [[ذات الهی]] و ورود به بهشت باید به آنان [[متوسل]] شوند.

# '''[[تصدیق ائمه]] و [[اطاعت]] از ایشان''': پس از [[شناخت]] [[امامان برحق]] نخستین [[وظیفه]] ما [[تصدیق]] آنان و اعتراف به [[حقانیت]] ایشان است: بار خدایا، مرا از کسانی قرار ده که تو را به یکتایی می‌پرستند و به تو ایمان آورده‌اند و پیامبرت را تصدیق کرده‌اند و امامان را به [[پیشوایی]] پذیرفته‌اند<ref>نیایش چهل‌و‌هشتم.</ref>. همچنین امام سجاد{{ع}} کسانی را که به [[امامت ائمه]]{{عم}} معترف و پیرو [[راه]] ایشانند می‌ستاید و برایشان درخواست [[رحمت الهی]] می‌کند<ref>نیایش چهل‌و‌هشتم.</ref>. امام سجاد{{ع}} [[اطاعت از امام]] را [[وظیفه الهی]] مردم می‌داند و می‌فرماید: «[[فرمان]] داده‌ای که به هرچه امام امر می‌کند اطاعت کنند و از هرچه [[نهی]] می‌کند باز ایستند و کس بر او پیشی نگیرد و کس از او واپس نماند»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>. و برای موفق شدن در انجام این [[وظیفه]] چنین [[دعا]] می‌کند: «ما را از نیوشندگان و [[فرمانبرداران]] [[امر]] او قرار ده و چنان کن که در [[راه]] رضای او [[سعی]] کنیم و یاریش نماییم و مدافع او در برابر دشمنش باشیم»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.

# '''چنگ زدن به ریسمان [[ائمه]]{{عم}}''': ائمه{{عم}} به عنوان [[انسان‌های کامل]]، حبل و ریسمان محکمی هستند که به [[ریسمان الهی]] پیوند خورده‌اند<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref> و دستاویز و عروة الوثقای الهی‌اند<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref> که درآویختن به آنان سبب [[رستگاری]] است. پس هر کس به این ریسمان که به ریسمان الهی وصل است چنگ زند، و به امامش [[تمسک]] جوید و از او [[پیروی]] نماید از [[سقوط]] در [[بدبختی‌ها]] و [[هلاکت]] و [[عذاب]] [[آخرت]] [[نجات]] پیدا می‌کند.

# '''[[لعن بر دشمنان اهل‌بیت]]{{عم}}''': [[امام سجاد]]{{ع}} به عنوان [[الگوی عملی]] [[مسلمانان]]، [[دشمنان]] [[اهل‌بیت]] را چنین [[نفرین]] می‌نماید: «بار خدایا، [[لعنت]] کن دشمنان ایشان را از اولین و آخرین، و لعنت کن هرکس را که به [[اعمال]] آنان [[رضا]] می‌دهد و لعنت کن [[اتباع]] و [[پیروان]] ایشان را»<ref>نیایش چهل‌و‌هشتم.</ref>.<ref>تفسیر و شرح صحیفه سجادیه، حسین انصاریان، قم، دارالعرفان، ۱۳۸۹؛ دانشنامه جهان اسلام، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دایرة المعارف اسلامی، ۱۳۷۵؛ دایرة المعارف تشیع، زیر نظر احمد صدر حاج سید جوادی و...، نشر سعید محبی، ۱۳۷۸؛ الدلیل الی موضوعات الصحیفة السجادیة، محمدحسین مظفر، قم، جامعه المدرسین فی الحوزة العلمیة ۱۴۰۳ ق؛ ریاض السالکین، السیدعلی خان، قم، مکتب النشر الاسلامی، ۱۴۱۱ ق؛ شرح الصحیفة السجادیه، محمد حسین شیرازی، بیروت، دارالعلوم، ۱۴۲۹ ق؛ شرح صحیفة سجادیة، محمد علی مدرسی چهاردهی، تهران، مرتضوی، ۱۳۸۰؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، سروش، ۱۳۹۴؛ فی ظلال الصحیفة السجادیة، محمدجواد مغنیه، بیروت، ۱۳۹۹ ق؛ قرآن حکیم، ترجمه آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی؛ مجمع البحرین، فخرالدین طریحی، تهران، کتابفروشی مرتضوی، ۱۳۷۵.</ref>.<ref>[[ام‌البنین خالقیان|خالقیان، ام‌البنین]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «امامت»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۹۰.</ref>