منشأ و قلمرو علم امام (پایان‌نامه): تفاوت میان نسخه‌ها

* پژوهشگر این  پایان‌نامه در ابتدای چکیده خود می‌گوید: قرآن کریم، [[امام]] را مصداق ([[ولی امر|اولی الامر]]) دانسته و [[اطاعت اولو الامر|اطاعت از او]] را بر همگان واجب کرده است. پس امام باید در تمام زمینه‌های کلی و جزیی امور دینی و دنیوی مورد نیاز مردم از علم و آگاهی کافی برخوردار باشد.  

* پژوهشگر این  پایان‌نامه بر این است که از نظر [[شیعه]]، [[اعلمیت امام|امام اعلم]] افراد جامعه بوده، و [[علم امام|علم او]] همانند علم [[پیامبر]]، حضوری، موهبتی، عام و فراگیر است. لازمه چنین امری، برخورداری امام از [[علم غیب امام]] است. همچنین امام با استفاده از [[ولایت]] خود، [[هدایت باطنی]] مردم را نیز به‌ عهده دارد، که لازمه آن، حکومت بر دل‌ها و اندیشه‌ها می‌باشد، که خود نیازمند برخورداری از علم غیب در سطحی گسترده است. بر این اساس، آن دسته از آیات و روایات که [[علم غیب]] را منحصر در ذات خداوند دانسته‌اند، ناظر به علم غیب ذاتی و استقلالی بوده، و آیات و روایاتی که علم غیب را برای غیر خدا پذیرفته‌اند، ناظر به علم غیب افاضی و موهبتی است که با اراده الهی، بندگان خاص خدا از آن بهره‌مند می‌شوند. البته در آیات قرآن، به قلمرو بهره‌مندی آنان از علم غیب اشاره‌ای نشده است، اما از روایات می‌توان دریافت که پیامبر اسلام‌ (و [[ائمه|ائمه معصومین‌]]) به همه امور آگاهی دارند.  

* در این رساله آمده است: «[[منابع علم امام|سرچشمه علوم امام]]، منابع متعددی است؛ قرآن، وراثت از پیامبر، الهام و [[تحدیث]]، مصحف حضرت ابراهیم و موسی‌ (زبور داود‌)، [[مصحف فاطمه (س)]]، جفر، جامعه، مصحف خاص هر امام، و ستونی از نور که خدا برای امام برمی‌افرازد تا به‌وسیله آن بر اعمال مردم نظارت کند، مهم‌ترین منابعی هستند که علم امام از آن‌ها تأمین می‌شود».

*پژوهشگر در پایان پایان‌نامه به تعدادی از شبهات مطرح در حوزه علم امام پاسخ گفته است، و مهم‌ترین نکته آن است که علم خدا ذاتی است و علم غیر خدا، عنایتی از سوی خدا می‌باشد، پس علم ائمه نیز با تعلیم الهی بوده، و احتمال شرک مردود است.<ref name=a></ref>