ابان بن تغلب در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[ابان بن تغلب]]''' است. "'''ابان بن تغلب'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>

<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[ابان بن تغلب در تراجم و رجال]]</div>

ب. منابع [[سنی]]: الفهرست ([[ابن ندیم]])، ص۲۷۶؛ الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۶۰؛ العلل، ج۳، ص۲۸۴، ش۵۲۶۰؛ التاریخ الکبیر، ج۱، ص۴۵۳، ش۱۴۴۵؛ ضعفاء العقیلی، ج۱، ص۳۶، ش۲؛ الجرح و التعدیل، ج۲، ص۲۹۶، ش۱۰۹۰؛ الثقات ([[ابن حبان]])، ج۶، ص۶۷؛ مشاهیر [[علماء]] الأمصار، ص۲۵۹، ش۱۲۹۷، [[الکامل]] فی ضعفاء الرجال، ج۱، ص۳۸۹، ش۲۰۷؛ [[تاریخ]] أسماء الثقات، ص۳۸، ش۸۱؛ الکاشف، ج۱، ص۲۰۵، ش۱۰۴؛ المغنی فی الضعفاء، ج۱، ص۱۱، ش۲؛ [[میزان]] الاعتدال، ج۱، ص۵، ش۲؛ إکمال تهذیب الکمال، ج۱، ص۱۵۷، ش۱۷۳؛ [[تقریب]] التهذیب، ج۱، ص۵۰، ش۱۳۶؛ تهذیب التهذیب، ج۱، ص۸۱، ش۱۶۶؛ لسان [[المیزان]]، ج۱، ص۹. </ref>، ۴۹ بار در [[اسناد روایات]] [[تفسیر کنز الدقائق]]<ref>ر.ک: تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۱۵۵ و ۳۶۶؛ ج۳، ص۱۰۱، ۲۲۳ و۵۸۲؛ ج۴، ص۷۷، ۹۳ و۲۴۲؛ و....</ref> آمده و منبع اصلی آنها کتاب‌های کافی، [[احتجاج]]، [[تفسیر عیاشی]]، [[کمال الدین]] و... است؛ مانند {{متن حدیث|عن أبان بن تغلب قال قلت لأبي عبد الله{{ع}}: كان [[رسول الله]]{{صل}} أعطى فاطمة فدكا قال: كان وقفها، فأنزل [[الله]]: {{متن قرآن|وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ}}<ref>«و حقّ خویشاوند را به او برسان و نیز (حقّ) مستمند و در راه مانده را و هیچ‌گونه فراخ‌رفتاری مورز» سوره اسراء، آیه ۲۶.</ref> فأعطاها [[رسول الله]]{{صل}} حقها، قلت: رسول الله{{صل}} أعطاها قال: بل الله أعطاها}}<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۷، ص۳۹۱ به گزارش از تفسیر العیاشی، ج۲، ص۲۸۷، ح۴۷.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۰۵-۱۰۶.</ref>

[[عمر کحاله]]: {{عربی|"مفسر، قارئ، محدث، فقيه، اديب، لغوي و نحوي"}}<ref>معجم المؤلفین، ج۱، ص۱.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۰۶-۱۰۷.</ref>

==آثار [[قرآنی]] «ابان بن تغلب»==

«ابان بن تغلب» آثار متعدد علمی در [[فنون]] گوناگون از خود به یادگار گذاشته که شماری از آنها در زمینه تفسیر و علوم قرآن‌اند: کتاب التفسیر؛ کتاب [[معانی القرآن (کتاب)|معانی القرآن]]<ref>از کتب فهارس فهمیده می‌شود که شماری از روات و دانشمندان، کتاب‌هایی با عنوان معانی القرآن تألیف کرده‌اند. «علامه امین» درباره محتوای این کتاب‌ها می‌نویسد: {{عربی|والظاهر أن المراد بها المعانی المتنوعة المشتمل علیها القرآن الکریم من القصص و الحکایات و الأحکام و المواعظ والأمثال و نحو ذلک و تفسیرها و ما یتعلق بها فالمراد به تفسیر القرآن لکن باعتبار ما فیه من الأنواع أو أن المراد بمعانی القرآن المعانی التی یشکل فهمها بحیث یقال فیها معنی کذا هو کذا نظیر معانی الأخبار الذی ألفه الصدوق}}. (أعیان الشیعه، ج۱، ص۱۲۹).</ref>؛ کتاب [[الغریب فی القرآن (کتاب)|الغریب فی القرآن]]؛ کتاب [[القراءات (کتاب)|القراءات]]؛ کتاب [[الفضایل (کتاب)|الفضایل]]<ref>«شیخ طوسی» و «نجاشی» کتاب الفضائل را از آثار علمی «ابان بن تغلب» معرفی کردند؛ احتمالاً مراد «فضائل القرآن» باشد؛ بدان جهت از آثار قرآنی «ابان بن تغلب» برشمردیم. «علامه امین» نوشته است: {{عربی|فیحتمل أن المراد فضائل القرآن و یؤیده أن التألیف فی فضائل أهل البیت{{عم}} لم یکن متعارفاً یومئذ و لکن هذه العبارة أظهر فی إرادة فضائل أهل البیت{{عم}}}} (أعیان الشیعه، ج۱، ص۱۳۰).</ref>.

«[[نجاشی]]»: {{عربی|"وله كتب منها تفسير غريب القرآن وكتاب الفضائل..."}}<ref>رجال النجاشی، ص۱۱، ش۷.</ref>.

«[[شیخ طوسی]]»: {{عربی|"وصنف كتاب الغريب في القرآن وذكر شواهده من الشعر"}}<ref>الفهرست (طوسی)، ص۴۵، ش۶۱.</ref>.

«[[ابن ندیم]]»: {{عربی|أبان بن تغلب وله من الكتب، كتاب معاني القرآن لطيف - كتاب القراءات. كتاب من الأصول في الرواية على مذاهب الشيعة}}<ref>الفهرست (ابن ندیم)، ص۲۷۶.</ref>؛ نیز «کتاب التفسیر، لابن [[تغلب]]»<ref>الفهرست (ابن ندیم)، ص۳۶.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۰۷-۱۰۸.</ref>

۱. [[علامه]]، [[آقا بزرگ تهرانی]]، با توجه به عبارات «[[نجاشی]]، [[شیخ طوسی]] و [[ابن ندیم]]» [[معتقد]] است [[ابان بن تغلب]] در حوزه [[قرآن]] چهار کتاب داشته است: «کتاب التفسیر»؛ «کتاب معانی القرآن»؛ «کتاب غریب القرآن»؛ «کتاب القراءات»<ref>{{عربی|فهذه ثلاثة کتب (کتاب التفسیر؛ معانی القرآن؛ القراءات فی القرآن لأبان؛ و الرابع کتاب الغریب فی القرآن}}؛ (الذریعه، ج۴، ص۲۳۹، ش۱۱۶۹).</ref>؛ ولی بعضی از محققان کتاب معانی القرآن و کتاب الغریب فی القران را یکی به شمار آورده‌اند<ref>{{عربی|قال ابن الندیم: کتاب التفسیر لابن تغلب، ثم ذکر فی مکان آخر ما لفظه:کتاب معانی القران لطیف و کتاب القراءات، و الظاهر أن المراد من معانی القرآن هو تفسیر غریبه}}. (مفاهیم القرآن، ج۱۰، ص۳۸۶، ش۷).</ref>.

با [[تأمل]] در سخن «نجاشی» و «شیخ طوسی» فهمیده می‌شود که مراد از کتاب التفسیر در عبارت «ابن ندیم» همان کتاب [[تفسیر]] غریب القرآن است که در [[کلام]] «نجاشی» آمده و کتاب تفسیر غریب القرآن در گفتار «نجاشی» همان کتاب الغریب فی القرآن است که در عبارت «شیخ طوسی» آمده؛ زیرا وی می‌نویسد: {{عربی|"صنف کتاب الغریب فی القرآن"}}؛ نیز «نجاشی»: {{عربی|"له کتب منها: تفسیر غریب القرآن"}} و با توجه به اینکه «[[شیخ طوسی]]» کتاب فهرست را قبل از [[رجال نجاشی]]» نوشته و «نجاشی» هنگام تألیف کتاب رجال؛ فهرست «شیخ طوسی» را در [[اختیار]] داشته و بخشی از مطالب در رجال «نجاشی» ناظر به گفته‌های «شیخ طوسی» است، این معنی تقویت می‌شود که «نجاشی» خواسته مراد «شیخ طوسی» را روشن کند که کتاب الغریب فی القرآن همان کتاب التفسیر است؛ نه اثر مستقل دیگر.

مؤید دیگر، [[کلام]] «شیخ طوسی» و «نجاشی» پس از معرفی کتاب الغریب فی القران است:

#شیخ طوسی بعد از عبارت {{عربی|"وصنف كتاب الغريب في القرآن"}} می‌نویسد: {{عربی|"فجاء فيما بعد عبدالرحمان بن محمد الأزدي الكوفي، فجمع من كتاب أبان و محمد بن السائب الكلبي و أبي روق بن عطية بن الحارث، فجعله كتاباً واحداً، فبين ما اختلفوا فيه و ما اتفقوا عليه، فتارة يجيء كتاب أبان مفرداً، و تارة يجيء مشتركاً علي ما عمله عبدالرحمان"}}<ref>الفهرست (طوسی)، ص۴۵، ش۶۱.</ref>.

#نجاشی پس از عبارت {{عربی|"وله كتب منها تنسير غريب القرآن"}} می‌نگارد: {{عربی|جمع محمد بن عبدالرحمن بن فنتي بين كتاب التفسير لأبان و بين كتاب أبي روق عطية بن الحارث و محمد بن السائب و جعلها كتاباً واحداً}}<ref>رجال النجاشی، ص۱۲، ش۷.</ref>.

مقایسه این دو عبارت به خوبی روشن می‌سازد که عنوان «[[تفسیر غریب القران]]» در سخن «نجاشی» با عنوان «کتاب الغریب فی القرآن» در کلام «شیخ طوسی» گویای یک کتاب‌اند که «[[ابن ندیم]]» از آن به کتاب التفسیر یاد کرده؛ ولی یکی دانستن کتاب تفسیر غریب القرآن با کتاب معانی القرآن که بعضی از محققان استظهار کردند، خلاف آن چیزی است که از نوشته «ابن ندیم» فهمیده می‌شود؛ زیرا کلام او در تعدد [[ظهور]] دارد.

۲. «[[علامه]] [[سید حسن صدر]]» و «علامه [[سید محسن امین]]» می‌نویسند: «[[ابان بن تغلب]]» اولین دانشمندی است که در رشته «غریب القرآن» و «قراءات» کتاب نوشته است و بر این اساس به [[نقد]] دیدگاه «[[سیوطی]]» پرداختند که «[[ابوعبیده معمر بن مثنی]]» را اولین نویسنده «غریب القرآن» و «[[حفص بن عمرو الدوری]]» را اولین تدوین کننده «[[علم]] قراءات» معرفی کرده است؛ زیرا «[[ابان بن تغلب]]» در سال ۱۴۱ (ق) [[وفات]] نموده است و مقدم بر هر دوست<ref>{{عربی|قال السیوطی فی الأوائل: أول من صنف غریب القرآن أبوعبیدة معمر بن المثنی...، و الصواب أن أول من ألف فیه أبان؛ لأن أباناً توفی ۱۴۱ و أبوعبیدة توفی ۲۰۸ و قیل أکثر؛ فأبان متقدم علیه بسبع و ستین سنة علی الأقل کما ذکرناه فی ترجمته، والعجب من السیوطی کیف یقول ذلک مع أنه ذکر فی بغیة الوعاة أن أبان بن تغلب صنف غریب القرآن و ذکر وفاته ۱۴۱،...}}. (أعیان الشیعه، ج۱، ص۱۲۸)

سخن «[[نجاشی]]» [[کلام]] این دو بزرگوار را [[تأیید]] می‌کند که درباره «[[ابان]]» نوشته است: {{عربی|و کان أبان مقدماً فی کل فن من العلم فی القرآن و الفقه و الحدیث و الأدب و اللغة و النحو،...}}<ref>رجال النجاشی، ص۱۱، ش۷.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۰۸-۱۱۰.</ref>

«[[برقی]]»، «ابان بن تغلب» را از [[اصحاب امامان]] [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} شمرده<ref>ر.ک: رجال البرقی، ص۹ و ۱۶.</ref> و «نجاشی» وی را از [[راویان]] [[امامان]] [[امام سجاد]]، [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} معرفی کرده است<ref>{{عربی|لقی علی بن الحسین و أباجعفر و أباعبدالله{{عم}} و روی عنهم}}؛ (رجال النجاشی، ص۱۰، ش۷) </ref>.

«[[شیخ طوسی]]» در کتاب [[رجال شیخ طوسی|رجال]] او را در اصحاب امامان [[امام سجاد]] و [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{عم}} ذکر می‌کند و می‌نویسد: {{عربی|روی عن أبی جعفر و أبی عبدالله}}<ref>الفهرست (طوسی)، ص۴۴، ش۶۱؛ رجال الطوسی، ص۱۰۹ (ش ۱۰۶۶)، ۱۲۶ (ش ۱۲۶۵) و۱۶۴ ش۱۸۷۱).</ref>؛ اما به [[روایت]] وی از [[امام سجاد]]{{ع}} اشاره نکرده؛ ولی در کتاب فهرست می‌نگارد: {{عربی|لقی أبا محمد علی بن الحسین و أباجعفر و أباعبدالله{{عم}} و روی عنهم}}<ref>الفهرست (طوسی)، ص۴۴، ش۶۱.</ref>؛و [[اسناد روایات]] نیز آن را [[تأیید]] می‌کند<ref>ر.ک: روایت از امام سجاد{{ع}} (من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۲۰۴، ح۵۴۷۳)، {{عربی|باب الوصیة بالشیء من المال و السهم و الجزء و الکثیر؛ روایت از امام باقر{{ع}}}} (الکافی، ج۱، ص۷۰، ح۸)، {{عربی|باب الأخذ بالسنة و شواهد الکتاب}}؛ روایت از امام صادق{{ع}} (الکافی، ج۱، ص۳۱، ح۸)، {{عربی|باب فرض العلم و وجوب طلبه و الحث علیه}}.</ref>.

از [[تاریخ]] ولادت «ابان» گزارشی نرسیده؛ لیکن [[وفات]] وی در [[زمان]] [[حیات]] [[امام صادق]]{{ع}} در سال ۱۴۱ (ق)<ref>ر.ک: رجال النجاشی، ص۱۳، ش۷؛ رجال الطوسی، ص۱۰۹، ش۱۰۶۶؛ مشاهیر علماء الأمصار، ص۲۵۹، ش۱۲۹۷؛ تهذیب الکمال، ج۲، ص۸، ش۱۳۵؛ الکاشف، ج۱، ص۲۰۵، ش۱۰۴؛ سیر أعلام النبلاء، ج۶، ص۳۰۸، ش۱۳۱.</ref> در [[شهر کوفه]]، همزمان با [[خلافت]] «[[منصور دوانیقی]]»<ref>ر.ک: الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۶۰.</ref> بوده است.

«[[آیت الله بروجردی]]» ایشان را در [[طبقات رجال]] کافی از کبار طبقه چهارم شمرده است<ref> ر.ک: الموسوعة الرجالیه (طبقات رجال الکافی)، ص۲۲.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۰۳-۱۰۴.</ref>

«[[ابان بن تغلب]]» از کسان بسیاری مانند «[[فضیل بن زبیر]]، [[مجاهد]]، [[عبدالأعلی تغلبی]]، [[علی بن محمد بن بشیر]]<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۹، ص۶۰۴؛ ج۱۰، ص۸۸؛ ج۱۳، ص۵۴ و ۱۵۳.</ref>، [[سلیم بن قیس هلالی]]<ref>الخصال، ج۲، ص۴۷۵، ح۳۸.</ref>، زراره، ابوحمزه، [[سعید بن مسیب]]<ref>الکافی، ج۴، ص۱۴۰، ح۹، ج۵، ص۱۶۲، ح۲، ج۶، ص۲۰۴، ح۱۰.</ref>، [[عکرمة]]، [[سعید بن جبیر]]<ref>الأمالی (صدوق)، ص۳۶ (ح۱۱) و ۲۴۶ (ح۷).</ref>، [[سفیان بن ابی لیلی]]<ref>ثواب الأعمال، ص۳۲؛ الخصال، ج۲، ص۳۵۳، ح۳۴.</ref>، [[ابوبصیر]]<ref>رجال الکشی (اختیار معرفة الرجال)، ص۱۳۳، ح۲۱۰.</ref> و... [[روایت]] کرده که از [[مشایخ]] [[حدیثی]] وی به شمار می‌آیند، چنان که بسیاری از وی روایت کرده‌اند که از شاگردان حدیثی وی به شمار می‌روند؛ مانند «[[عبدالرحمن بن حجاج]]، [[مفضل بن صالح|ابوجمیلة]]، [[زید قتات]]، [[رفاعة]]، [[جمیل بن دراج]]، [[محمد بن سلام]]، [[جمیل بن صالح]]، [[ابراهیم بن فضل]]، [[حماد]]، [[هشام بن سالم]]، [[عبدالله بن حماد]] و...»<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۳۶۶؛ ج۳، ص۱۰۱ و ۲۲۳، ج۵، ص۲۷۹ و۵۷۵؛ ج۶، ص۴۴۰؛ ج۸، ص۲۹۲؛ ج۹، ص۲۴۲ و ۴۴۶؛ ج۱۱، ص۳۱۷، ج۱۳، ص۹۶.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۱۲.</ref>

«[[ابان بن تغلب]]» از راویانی است که [[عظمت]] و جایگاه بسیار بلندی نزد [[ائمه]]{{عم}} داشته است. بر این اساس، همه [[رجالیان]] در توثیق او یکسان نظر داده و از وی به بزرگی یاد کرده‌اند.

در «[[رجال کشی]]» و «[[نجاشی]]»، [[روایات]] گوناگونی درباره «ابان بن تغلب» نقل شده که گویای جایگاه والای وی نزد [[امامان معصوم]]{{عم}} هستند:

بر این اساس، فراوان در کتب رجالی از «[[ابان بن تغلب]]» [[ستایش]] شده و [[رجالیان]] با تعابیر بسیار بلندی از وی یاد کرده‌اند:

#«[[نجاشی]]»: {{عربی|"عظيم المنزلة في أصحابنا، لقي علي بن الحسين و أباجعفر و أباعبدالله{{عم}}، روي عنهم، و كانت له عندهم منزلة و قدم"}}<ref>رجال النجاشی، ص۱۰، ش۷.</ref>.

#«[[شیخ طوسی]]»: {{عربی|"ثقة جليل القدر عظيم المنزلة في أصحابنا لقي أبا محمد علي بن الحسين و أبا جعفر و أباعبدالله{{عم}} و روي عنهم، و كانت له عندهم خطوة و قدم"}}<ref>الفهرست (طوسی)، ص۴۴، ش۶۱.</ref>.

#[[صاحب معالم]] (فرزند[[شهید ثانی]]): {{عربی|"روي فيه أحاديث جليلة تقتضي تفخيمه و تعظيمه، و حاله في الثقة و الجلالة شهير جداً لا ضرورة إلي الاستدلال عليه بخبر خاص"}}<ref>التحریر الطاووسی، ص۶۹ - ۷۰، ش۴۱.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۱۳-۱۱۵.</ref>

رجائیان اهل سنت با اعتراف به [[صداقت]] و [[وثاقت]] «ابان بن تغلب» و صحیح دانستن روایاتش، وی را [[بدعت‌گذار]] و غالی خوانده‌اند:

«[[ابن سعد]]»: {{عربی|"أبان بن تغلب الربعي...، وكان ثقة"}}<ref>الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۶۰.</ref>.

«[[ذهبی]]» در کتاب المغنی فی الضعفاء: {{عربی|"أبان بن تغلب ثقة معروف؛ قال ابن عدي و غیره: غال في التشيع"}}<ref>المغنی فی الضعفاء، ج۱، ص۱۱، ش۲.</ref>.

در کتاب [[سیر أعلام النبلاء (کتاب)|سیر أعلام النبلاء]] نیز می‌نویسد: {{عربی|"أبان بن تغلب؛ الامام المقرئ أبوسعد. و قيل أبو أمية الربعي، الكوفي، الشيعي... و هو صدوق في نفسه، عالم كبير، و بدعته خفيفة، لا يتعرض للكبار، و حديثه يكون نحو المئة، لم يخرج له البخاري..."}}<ref>سیر أعلام النبلاء، ج۶، ص۳۰۸، ش۱۳۱.</ref>.

در کتاب [[میزان الاعتدال]] با تفصیل بیشتری می‌نگارد: {{عربی|"أبان بن تغلب الكوفي شيعي جلد، لكنه صدوق، فلنا صدقه و عليه بدعته؛ و قد وثقه أحمد بن حنبل، و ابن معين، و أبوحاتم، و أورده ابن عدي، و قال: كان غالياً في التشيع. و قال السعدي: زائغ مجاهر. فلقائل أن يقول: كيف ساغ توثيق مبتدع و حد الثقة العدالة والإتقان؟ فكيف يكون عدلاً من هو صاحب بدعة و جوابه أن البدعة علي ضربين: فبدعة صغري كغلو التشيع، أو كالتشيع بلا غلو و لا تحرف، فهذا كثير في التابعين و تابعيهم مع الدين و الورع و الصدق. فلو رد حديث هؤلاء الذهب جملة من الآثار النبوية، و هذه مفسدة بينة. ثم بدعة كبري، كالرفض الكامل و الغلو فيه، و الحط علي أبي بكر وعمر والدعاء إلي ذلك، فهذا النوع لا يحتج بهم و لا كرامة. وأيضاً فما أستحضر الآن في هذا الضرب رجلاً صادقاً و لا مأموناً، بل الكذب شعارهم، و التقية و النفاق دثارهم، فكيف يقبل نقل من هذا حالهً حاشا و كلا. فالشيعي الغالي في زمان السلف و عرفهم هو من تكلم في عثمان و الزبير و طلحة و معاوية و طائفة ممن حارب علياً و تعرض لسبهم. والغالي في زماننا و عرفنا هو الذي يكفر هؤلاء السادة، و يتبرأ من الشيخين أيضاً، فهذا ضال معثر ولم يكن أبان بن تغلب يعرض للشيخين أصلاً، بل قد يعتقد علياً أفضل منهما"}}<ref>میزان الاعتدال، ج۱، ص۵ - ۶، ش۲.</ref>.

«[[ابن حجر]]»: {{عربی|"أبان بن تغلب...، ثقة تكلم فيه للتشيع"}}<ref>تقريب التهذيب، ج۱، ص۵۰، ش۱۳۶.</ref>، نيز: {{عربی|"و قال ابن عدي له نسخ عامتها مستقيمة إذا روي عنه ثقة و هو من أهل الصدق في الروايات و إن كان مذهبه مذهب الشيعة و هو في الرواية صالح لا بأس به. قلت: هذا قول منصف و أما الجوزجاني فلا عبرة بحطه علي الكوفيين؛ فالتشيع في عرف المتقدمين هو اعتقاد تفضيل علي علي عثمان و أن علياً كان مصيباً في حروبه و أن مخالفه مخطئ مع تقديم الشيخين و تفضيلهما و ربما اعتقد بعضهم أن علياً أفضل الخلق بعد رسول الله{{صل}} و إذا كان معتقد ذلك ورعاً ديناً صادقاً مجتهداً فلا ترد روايته بهذا لا سيما إن كان غير داعية؛ و أما التشيع في عرف المتأخرين فهو الرفض المحض فلا تقبل رواية الرافضي الغالي و لا كرامة و قال ابن عجلان ثنا ابان بن تغلب رجل من أهل العراق من النساك ثقة؛ ولما خرج الحاكم حديث أبان في مستدركه قال كان قاص الشيعة و هو ثقة..."}}<ref>تهذیب التهذیب، ج۱، ص۸۱ - ۸۲، ش۱۶۶.</ref>.

«[[ابن حبان]]» نام «ابان بن تغلب» را در کتاب الثقات که به [[راویان]] [[ثقه]] اختصاص دارد، یاد می‌کند<ref>ر.ک: الثقات (ابن حبان)، ج۶، ص۶۷.</ref>؛نیز درباره‌اش می‌نویسد: {{عربی|"من خیار أهل الكوفة"}}<ref>مشاهیر علماء الأمصار، ص۲۵۹، ش۱۲۹۷.</ref> و افزون بر این، [[احادیث]] وی را نیز در کتاب صحیح<ref>ر.ک: صحیح ابن حبان، ج۴، ص۹۳؛ ج۱۲، ص۲۸۰، ح۵۴۶۴.</ref> خود نقل می‌کند.

«[[ابن عدی جرجانی]]»: {{عربی|"و لأبان أحاديث و نسخ و أحاديثه عامتها مستقيمة إذا روي عنه ثقة و هو من أهل الصدق في الروايات و إن كان مذهبه مذهب الشيعة و هو معروف في الكوفة و قد روي نحواً أو قريباً من مائة حديث و قول السعدي: مذموم المذهب مجاهر، يريد به أنه كان يغلو في التشيع لم يرد به ضعفاً في الرواية و هو في الرواية صالح لا بأس به"}}<ref>الکامل فی ضعفاء الرجال، ج۱، ص۱۳۹۰ ش۲۰۷.</ref>.

[[رجالیان]] دیگر [[اهل سنت]]، مانند «[[ابن شاهین]]<ref>ر.ک: تاریخ أسماء الثقات، ص۳۸ - ۳۹، ش۸۱.</ref>، [[مزی]]<ref>ر.ک: تهذیب الکمال، ج۲، ص۷، ش۱۳۵.</ref>، [[علاءالدین مغلطای]]»<ref>ر.ک: اکمال تهذیب الکمال، ج۱، ص۱۵۸، ش۱۷۳.</ref> نیز او را توثیق کرده‌اند، بنابراین «ابان بن تغلب» از راویان [[عظیم]] الشأنی است که رجالیان [[فریقین]] به بزرگی، فضل و [[وثاقت]] وی اعتراف، و تنها [[اتهام]] رجالیان اهل سنت درباره او [[بدعت]] و [[غلو]] در [[تشیع]] است که به «ابان بن تغلب» اختصاص ندارد، بلکه همان‌گونه که مشهود است و کتب رجالی [[اهل سنت]] به آن [[گواهی]] می‌دهند، هر کسی که [[معتقد]] به [[حقانیت حضرت علی]]{{ع}} و بطلان [[غاصبان حقوق اهل بیت]]{{عم}} باشد، به [[بدعت]] و [[غلو]] متهم است.

[[رجالیان]] اهل سنت به این هم بسنده نکردند و به [[جعل روایت]] از زبان «[[ابان بن تغلب]]» در [[مدح]] [[خلفا]] پرداختند: {{متن حدیث|... عَنْ هَارُونَ بْنِ مُوسَى <ref>هارون بن موسی النحوی، أبو عبدالله، صاحب القرائة و العربیة کان یهودیاً فأسلم. (تاریخ الإسلام (الذهبی)، ج۱۰، ص۴۹۳).</ref> عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ عَنْ عَطِيَّةَ الْعَوْفِيِّ عَنْ أَبِي سَعِيدِ الْخُدْرِيِّ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: إِنَّ الرَّجُلَ مِنْ أَهْلِ عِلِّيِّينَ يُشْرِقُ عَلَيَّ أَهْلِ الْجَنَّةِ فيضيء وَجْهَهُ كَأَنَّهُ كَوْكَبُ دُرِّيُّ وَ إِنْ أبابكر وَ عُمَرَ مِنْهُمْ وَ أَ نَعَماً؛ قَالَ هَارُونُ هَكَذَا جَاءَ فِي الْحَدِيثِ }}<ref>تاریخ مدینة دمشق، ج۳۰، ص۱۹۰.</ref>.

این روایت ساختگی است؛ زیرا تنها هارون نحوی آن را گزارش کرده و از [[راوی]] دیگری نقل نشده، از این رو «[[دارقطنی]]» چنین گفته است: «تفرد به هارون النحوی»<ref>تاریخ مدینة دمشق، ج۳۰، ص۱۹۰.</ref>.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۱۱۵-۱۱۸.</ref>