آرزو در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = آرزو

| مداخل مرتبط = [[آرزو در قرآن]] - [[آرزو در نهج البلاغه]] - [[آرزو در معارف و سیره نبوی]] - [[آرزو در معارف دعا و زیارات]] - [[آرزو در معارف و سیره سجادی]] - [[آرزو در معارف و سیره رضوی]]

== مقدمه ==

آرزوهای دور و دراز، نه تنها [[انسان]] را نیازمند دیگران می‌سازد، بلکه [[معنویت]] را از [[زندگی]] او می‌گیرد و چه بسا به پایین‌ترین مرتبه [[انسانی]] تنزل می‌یابد. آرزوی [[حکومت ری]] - [[عمر بن سعد]] - را به سوی [[کربلا]] کشاند و سرانجام [[امام حسین]] {{ع}} را به [[شهادت]] رساند، ولی به حکومت ری نرسید و [[روز قیامت]] نیز [[حسرت]] فراوانی خواهد داشت.

[[امید]] داشتن به دستیابی به [[آرزوها]]، [[لذت‌بخش]] است، ولی آرزوهایی که با توجه به داشته‌ها و موقعیت‌های [[آدمی]]، امکان رسیدن به آنها مقدور باشد. بنابراین، هیچ‌گاه نمی‌توان خیال‌های واهی را در ردیف آرزوهای منطقی قرار داد. اساساً هر کسی بهتر از دیگران، از آرزوهای خود [[آگاه]] است. اگر آرزوها اصولی نباشد، آدمی در رؤیاهای دور و درازش غرق می‌شود و آنگاه [[قدرت]] حرکت را از دست می‌دهد. چنین کسی پیوسته در [[انتظار]] چیزی است که هرگز به آن نمی‌رسد و گاهی [[مرگ]] زودتر از آرزوها به سراغ او می‌آید.

[[پیامبر اعظم]] {{صل}}، آرزوهای طولانی را موجب [[فراموشی]] [[آخرت]] می‌داند و می‌فرماید:

ترسناک‌ترین چیزی که از آنها بر [[امت]] خود می‌ترسم، دو خصلت است: [[پیروی]] از خواهش‌های نفس و آرزوهای دراز؛ زیرا [[پیروی از هوا و هوس]]، آدمی را از [[حق]] بازمی‌دارد و آرزوی دراز، آخرت را از یاد او می‌برد<ref>[[اقبال حسینی‌نیا|حسینی‌نیا، اقبال]]، [[زمزم هدایت (کتاب)|زمزم هدایت]]، ص ۲۰.</ref>.