امید در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

[[دعاهای صحیفه سجادیه]] سرشار از [[امیدواری]] به خدای [[مهربان]] است: {{متن حدیث|وَ أَنْتَ‏ ثِقَتِي‏ وَ رَجَائِي‏ فِي‏ الْأُمُورِ كُلِّهَا}}<ref>دعای ۵۴.</ref>؛ «بارخدایا، هر کسی که [[اعتماد]] و امیدی به جز تو داشته باشد، اعتماد و [[امید]] من در تمام احوال به توست. در نگاه [[امام سجاد]]{{ع}} [[بهترین]] کسی که می‌توان بدو امید بست و اعتماد کرد و بلکه تنها کس، [[خدای بزرگ]] است: به تو ۔ ای [[پروردگار]] من - اعتماد دارم که مرا می‌آمرزی و تنها تو شایان آنی که بر تو اعتماد کنند»<ref>نیایش سی‌و‌دوم.</ref>. بنابراین نباید به غیر [[خدا]] امید بست و رحل [[رجا]] فقط در آستان خدا باید بر [[زمین]] گذاشت: جز تو کسی را نمی‌خوانم، جز تو به کسی امید ندارم<ref>نیایش پنجاه‌و‌یکم.</ref>. و نیز: «بارخدایا به سوی تو می‌گریزم، از تو می‌ترسم، به درگاه تو [[استغاثه]] می‌کنم، به تو امید می‌بندم، تو را می‌خوانم، به تو [[پناه]] می‌جویم»<ref>نیایش پنجاه‌و‌دوم.</ref>. هم‌چنین «بارخدایا، ای آنکه توصیف واصفان، [[وصف]] کردنت نتواند و ای آنکه امید [[امیدواران]] از تو درنگذرد»<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>. [[امام]] به ما می‌آموزد که در امید بستن نیز باید [[موحد]] باشیم و کسی را [[شریک]] خدا قرار ندهیم: تنها و تنها به تو امید می‌بندم<ref>نیایش بیست‌وهشتم.</ref>.

== منابع ==