مذحج در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''[[عمرو بن حجاج زُبیدی]]''': او در [[روزگار]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[اسلام]] گروید<ref> ابن‌اثیر، اسدالغابة فی معرفة الصحابة فی معرفة الصحابه، ج۳، صص۷۰۹-۷۱۰.</ref> به هنگام واقعه [[ارتداد]] [[قبایل]] بعد از [[رحلت نبی اکرم]] {{صل}}، زبیدیان [[یمن]] به توصیه او در خواست [[عمرو بن معدیکرب]] جهت پیوستن زبیدیان به [[مخالفان]] [[حکومت مدینه]] را رد کرده، [[ثبات قدم]] ورزیدند و بر [[پایبندی]] خود به اسلام تأکید ورزیدند.<ref>ابن‌حجر العسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۱۱۱. </ref> [[عمرو بن حجاج]] در [[زمان]] [[امارت]] [[زیاد بن ابیه]] بر [[کوفه]]، با امضای شهادت‌نامه [[دروغین]] [[تمرد]] [[حجر بن عدی]] از [[حکومت معاویه]]، [[دست]] خود را به [[خون]] [[حجر بن عدی]] - این [[یار]] [[صدیق]] [[حضرت علی]] {{ع}} - آلود.<ref>احمد بن یحیی البلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۲۵۴.</ref> او را همچنین از جمله بزرگان [[شهر کوفه]] گفته‌اند که با [[نوشتن نامه به امام حسین]] {{ع}}، از ایشان جهت آمدن به کوفه [[دعوت]] به عمل آورده بود<ref>محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج۵، ص۳۵۳؛ ابن اعثم الکوفی، الفتوح، ج۵، ص۳۰.</ref> اما با آمدن [[عبیدالله بن زیاد]] به کوفه، عمرو بن حجاج به [[خدمت]] او درآمد. عمرو از کسانی بود که به دستور عبیدالله، [[هانی بن عروه]] را به قصر کشاند و موجبات [[اسارت]] و بعد [[شهادت]] او را فراهم آورد.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، خامسه۱، ص۴۶۲؛ ابن اعثم الکوفی، الفتوح، ج۵، ص۴۴.</ref> وی همچنین در پراکنده کردن [[یاران]] [[مسلم بن عقیل]] تلاش بسیار کرد.<ref>ابوحنیفه احمد بن داوود الدینوری، الاخبار الطوال، ص۲۳۸. </ref> [[عمرو بن حجاج]] در [[کربلا]] [[مسئول]] ممانعت از رسیدن آب به خیام [[اباعبدالله الحسین]] {{ع}} گردید<ref> محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج۵، ص۴۱۲؛ ابوعلی مسکویه، تجارت الامم، ج۲، ص۷۰. </ref> و در [[روز عاشورا]] به عنوان [[فرمانده]] جناح راست [[لشکر]] [[کوفه]] علیه [[سرور]] و [[سالار شهیدان]] و یارانش به [[کارزار]] پرداخت.<ref>ابوحنیفه احمد بن داوود الدینوری، الاخبار الطوال، ص۲۵۶؛ شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۹۵.</ref> در [[زمان]] شکل‌گیری [[قیام مختار]]، او به تحریک [[عبدالله بن مطیع]] - گماشته [[عبدالله بن زبیر]] بر کوفه - پرداخت و از سوی او [[فرماندهی]] دو هزار نفر را در [[جنگ]] با مختار برعهده گرفت.<ref>محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج۶، صص۲۸-۲۹؛ علی بن ابی‌الکرم ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۲۲۳. </ref> او همچنین در "[[یوم]] السبیع" به کمک دیگر اشراف ناراضی کوفه شتافت و [[مسئولیت]] [[جنگ]] در محله مراد را به عهده گرفت؛<ref>احمد بن یحیی البلاذری، انساب الاشراف، ج۶، ص۳۹۸. </ref> اما با قبول [[شکست]] در برابر مختار و یارانش از کوفه گریخت و راه [[شراف]] و واقصه را در پیش گرفت. از آن پس دیگر خبری از او نشد.<ref>محمد بن جریر الطبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج۶، ص۵۲؛ ابوعلی مسکویه، تجارت الامم، ج۲، ص۱۷۵.</ref>