عصمت در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

متون [[روایی]] [[شیعه]] و [[سنی]] لبریز از [[روایات]] [[مولای متقیان]]، [[امیرمؤمنان]]، علی {{ع}} در موضوعات مختلف [[فقهی]]، [[اخلاقی]] و [[اعتقادی]] است. منابعی همچون [[نهج البلاغه]] و غررالحکم، نمونه‌ای از مجموعه‌های روایی‌ای هستند که کلمات آن [[حضرت]] را در خود گنجانده‌اند. بعض روایات رسیده از [[امام علی]] {{ع}} به ساحت‌هایی از مسئله [[عصمت]] پرداخته‌اند که عبارت‌اند از:

آن [[حضرت]] در موضعی دیگر، راه بهره‌مندی از این [[موهبت]] را در پیش گرفتن [[تقوا]] می‌شمرد و می‌فرماید: «به وسیله تقوا [[همراهی]] با [[عصمت]] حاصل می‌شود»<ref>{{متن حدیث|بِالتَّقْوَى قُرِنَتِ الْعِصْمَةُ}}؛ (عبدالواحد تمیمی آمدی، غرر الحکم، ص۲۶۹).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۳۱.</ref>

بخش وسیعی از [[روایات]] عصر [[علوی]] ویژه معرفی معصومان است. برای نمونه، شخص [[پیامبر]] و [[اولی الأمر]] – صرف‌نظر از مصداق‌های آنان - از جمله کسانی‌اند که در [[کلام]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} با عنوان [[معصوم]] معرفی شده‌اند؛ چنان که [[سلیم بن قیس هلالی]] از امیرالمؤمنین {{ع}} نقل می‌کند که پس از سفارش به [[پیروی]] از [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} و اولی الأمر فرمود: {{متن حدیث|وَ إِنَّمَا أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِطَاعَةِ الرَّسُولِ لِأَنَّهُ مَعْصُومٌ مُطَهَّرٌ لَا يَأْمُرُ بِمَعْصِيَتِهِ وَ إِنَّمَا أَمَرَ بِطَاعَةِ أُولِي الْأَمْرِ لِأَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ مُطَهَّرُونَ لَا يَأْمُرُونَ بِمَعْصِيَتِهِ}}<ref>محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الخصال، ج۱، ص۱۳۹؛ همو، علل الشرایع، ج۱، ص۱۲۳.</ref>؛ «همانا [[خداوند]] به [[اطاعت]] رسولش [[فرمان]] داد؛ زیرا او معصوم و [[تطهیر]] شده است و امر به [[گناه]] نمی‌کند و به [[اطاعت اولی الأمر]] فرمان داده است؛ چون آنان معصوم و تطهیر شده‌اند و به گناه امر نمی‌کنند».

از جمله گروه‌هایی که در کلمات امیرالمؤمنین {{ع}} بر عصمت آنها تأکید شده است، [[اهل بیت]] رسول گرامی اسلام {{صل}} هستند<ref>بدانید که خداوند با فضل خود ما اهل بیت را بر دیگران برتری داد، آنجا که گفت: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} پس ما را از پلیدی‌ها پاکیزه نمود (محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبة، ص۴۴؛ محمد بن جریر بن رستم طبری (شیعی)، المسترشد فی امامة امیر المؤمنین {{ع}}، تحقیق احمد محمودی، ص۳۹۹).</ref>. همچنین ایشان در مواردی که به معرفی خود پرداخته، به طور علنی و حتی بر روی منیر، یکی از ویژگی‌های خود را عصمت دانسته است. در این باره [[محمد بن الحسین بن علی بن ابی طالب]] با واسطه از [[امام علی]] {{ع}} نقل می‌کند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} درحق ایشان [[دعا]] کرد و فرمود: «[[پیامبر]] برایم [[دعا]] کرد تا چیزی را که به من [[تعلیم]] داده بود، فراموش نکنم. پس هیچ [[حرام]] و حلالی، [[امرونهی]]، و [[طاعت]] و معصیتی را فراموش نکردم. پس دستش را روی سینه‌ام قرار داد و گفت: خدایا قلبش را از [[علم]] و [[فهم]] و [[حکمت]] و [[نور]] پر کن. سپس پیامبر {{صل}} فرمود: [[خدا]] به من خبر داد که دعایم در [[حق]] تو [[مستجاب]] شده است»<ref>{{متن حدیث|دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ لَا أَنْسَى شَيْئاً عَلَّمَنِي إِيَّاهُ، فَمَا نَسِيتُ مِنْ حَرَامٍ وَ لَا حَلَالٍ وَ أَمْرٍ وَ نَهْيٍ وَ طَاعَةٍ وَ مَعْصِيَةٍ، وَ لَقَدْ وَضَعَ يَدَهُ عَلَى صَدْرِي وَ قَالَ: اللَّهُمَّ امْلَأْ قَلْبَهُ عِلْماً وَ فَهْماً وَ حُكْماً وَ نُوراً. ثُمَّ قَالَ لِي: أَخْبَرَنِي رَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّهُ قَدِ اسْتَجَابَ لِي فِيكَ}}؛ علی بن حسن بن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۸۶؛ نیز ر. ک: محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الارشاد، ج۱، ص۱۹۵.</ref>.

[[عبدالله بن یحیی]] و برخی دیگر از [[اصحاب]] نقل می‌کنند که [[امام علی]] {{ع}} بر فراز [[منبر]] فرمود:

«به خدا [[سوگند]] که دروغی نگفتم... و [[گمراه]] نشدم و کسی را گمراه نکردم و عهدم [با [[رسول خدا]] {{صل}}] را فراموش نکردم و من با بینه‌ای از [[خداوند]] همراهم که او [[رسول]] خود را با آن همراه کرده بود. پس آن [[بینه]] را برایم روشن کرد، و من بر مسیر روشنم»<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِبْتُ وَ لَا ضَلِلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي وَ مَا نَسِيتَ مَا عَهِدَ إِلَيَّ وَ إِنِّي لَعَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ إِنِّي لَعَلَى الطَّرِيقِ الْوَاضِحِ أَلْفِظُهُ لَفْظاً}}؛ (علی بن حسن بن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۹۶).</ref>.

آنچه درباره دو [[روایت]] اخیر گفتنی است، آن است که [[امام]] {{ع}} در آنها به [[صراحت]] خود را، افزون بر معصومیت از [[گناه]]، از [[اشتباه]] و [[فراموشی]] – دست‌کم در برخی موارد - نیز [[معصوم]] می‌شمرد.

[[فرات بن أحنف]] نیز خطبه‌ای را از امام {{ع}} نقل می‌کند که [[حضرت]] ضمن آن فرمود: «ای گروه [[مردم]]، من بینی [[هدایت]] و دو چشم آنم. سپس با دست خود به صورت خویش اشاره کرد و فرمود: ای مردم، از [[راه هدایت]] [[وحشت]] نکنید، و اگر [[اهل]] هدایت کم‌اند، شما از پیمودن آن راه نترسید»<ref>{{متن حدیث|يَا مَعْشَرَ النَّاسِ أَنَا أَنْفُ الْهُدَى وَ عَيْنَاهُ» وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى وَجْهِهِ «يَا مَعْشَرَ النَّاسِ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِي طَرِيقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ}}؛ (ابراهیم بن محمد ثقفی، الغارات، ج۲، ص۵۸۴).</ref>.

[[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}}، از جمله افراد دیگری هستند که در [[کلمات امام علی]] {{ع}} [[معصوم]] شمرده شده‌اند. در این باره [[طارق بن شهاب]] از [[امام علی]] {{ع}} نقل می‌کند که به امام حسن و امام حسین {{عم}} می‌فرمود: «شما دو [[امام]] پس از من، [[سرور جوانان بهشت]] و معصومید. [[خداوند]] شما را [[حفظ]] کند»<ref>{{متن حدیث|أَنْتُمَا إِمَامَانِ بِعْدِی وَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ الْمَعْصُومَانِ حَفَظَكُمَا اللَّهُ وَ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى مَنْ عَادَاكُمَا}}؛ (علی بن محمد خزاز قمی، کفایة الأثر، ص۲۲۲).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۳۲.</ref>

{{اصلی|گستره عصمت}}

کلمات رسیده از امام علی {{ع}}، نشان این [[واقعیت]] است که از نظر ایشان، [[اهل بیت]] [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} که از جمله معصومان‌اند، از همه [[گناهان]] ظاهری و [[باطنی]] و از هر رجسی معصوم‌اند، و [[مخالفت]] با آنها، مخالفت با [[حق]] و [[حقیقت]] است. از این رو، می‌توان آنها را از [[اشتباه]] نیز معصوم دانست.

امام علی {{ع}} ضمن یکی از خطبه‌هایش می‌فرماید: «به تحقیق، ما از پلیدی‌های ظاهری و باطنی و از هر [[پستی]] و رجسی [[پاک]] شده‌ایم. پس ما بر راه و روش حقیم، و هرکس که با ما مخالفت کند، بر راه و روش [[باطل]] است»<ref>{{متن حدیث|فَقَدْ طَهَّرَنَا اللَّهُ مِنَ الْفَوَاحِشِ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ، وَ مِنْ كُلِّ دَنِيَّةٍ وَ كُلِّ رَجَاسَةٍ، فَنَحْنُ عَلَى مِنْهَاجِ الْحَقِّ وَ مَنْ خَالَفَنَا فَعَلَى مِنْهَاجِ الْبَاطِلِ}}؛ (محمد بن ابراهیم نعمانی، کتاب الغیبة، ص۴۴؛ محمد بن جریر بن رستم طبری (شیعی)، المسترشد فی امامة امیرالمؤمنین {{ع}}، تحقیق احمد محمودی، ص۳۹۹).</ref>.

افزون بر آن، پیش‌تر خطبه‌ای را از [[امام]] {{ع}} نقل کردیم که براساس آن [[عصمت]] ایشان از [[اشتباه]] و [[فراموشی]] نیز ثابت می‌شد. از این رو، می‌توان مدعی شد که [[شیعیان]]، در عصر [[علوی]] با مسئله [[عصمت از اشتباه]] نیز آشنایی اجمالی داشته‌اند.

با توجه به آنچه گذشت، می‌توان فضای [[روایات]] علوی را در آن عصر چنین ترسیم کرد:

# مفهوم عصمت نقطه مقابل [[شهوت]] است؛

# عصمت، امری موهبتی و [[الهی]] است، و به دیگر بیان، فاعل عصمت [[خداوند متعال]] است؛

# [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[اهل بیت]] آن [[حضرت]] و [[اولی الأمر]]، از جمله معصومان‌اند؛

# اگرچه در روایات علوی، مفهوم عصمت، بر «عصمت از اشتباه» اطلاق نشده است، آن حضرت افزون بر مسئله عصمت از [[گناه]]، بر انگاره [[مصونیت از اشتباه]] و فراموشی نیز تأکید کرده‌اند؛ چنان که پیامبر اکرم {{صل}} و اهل بیت آن حضرت از همه [[گناهان]] [[باطنی]] و ظاهری و نیز از هرگونه [[رجس]] و اشتباهی [[معصوم]] شمرده شده‌اند.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۳۴.</ref>