عبدالله بن بدیل بن ورقاء خزاعی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبد الله بن عامر]] [[نقل]] می‌کند: هنگامی که [[عایشه]] برای [[جنگ]] با [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} عازم [[بصره]] بود، عبد الله بن بدیل نزد او رفت و او را [[سوگند]] داد و گفت: آیا مگر از تو نشنیدیم که از [[رسول خدا]] {{صل}} [[نقل]] می‌کردی که فرمود: "[[علی]] با [[حق]] است و [[حق]] با [[علی]]، و این دو هرگز از هم جدا نمی‌شوند تا کنار [[حوض]] بر من وارد شوند"<ref>{{متن حدیث|عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِيٍّ لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ}}</ref>

[[عایشه]] جواب داد: "مرا رها کنید، به [[خدا]] قسم، [[دوست]] می‌داشتم همۀ آنها یکدیگر را فنا و نابود می‌کردند"<ref>{{عربی|دَعُونِي وَ اللَّهِ لَوَدِدْتُ أَنَّهُمْ تَفَانَوْا جَمِيعاً}}؛ الجمل، ص۴۳۲.</ref>.

هنگامی که [[سپاه امام]] {{ع}} راهی [[صفین]] برای [[جنگ]] با [[شامیان]] بود، عده‌ای اشکال‌تراشی می‌کردند، و [[جنگ]] را به [[صلاح]] نمی‌دانستند، اما چند تن از سران [[لشکر]] [[امام]] {{ع}} در مقابل [[مخالفان]] [[جنگ]]، از [[امام]] {{ع}} و [[نبرد]] با [[شامیان]] [[حمایت]] کردند، یکی از آنها عبد الله بن بدیل بود او برخاست و چنین گفت: "ای [[امیرالمؤمنین]]، همانا آن [[قوم]] ([[شامیان]]) اگر [[خدا]] را می‌خواستند و برای او عمل می‌کردند هرگز با ما [[مخالفت]] نمی‌نمودند، ولی آنها برای فرار از [[عدالت]]، و علاقه به انحصار طلبی، و [[حرص]] به [[قدرت]]، و بی‌علاقگی به این که مبادا دنیایشان از دست برود با ما می‌جنگند، و کینه‌هایی که در [[جان]] و [[خصومت]] و [[دشمنی]] که در سینه [[نهان]] دارند به سبب [[جنگ‌های صدر اسلام]] بوده که بر ضد آنان برپا کرده‌ای و در آن، [[پدران]] و [[خویشان]] و برادرانشان را به [[هلاکت]] رسانده‌ای، اینک برای [[انتقام]] از کشته‌های اجداد [[کفار]] خود با تو سر [[جنگ]] دارند".

سپس رو به [[مردم]] کرد و چنین گفت: "چه طور ممکن است [[معاویه]] با [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[بیعت]] کند؟ در حالی که [[علی]] {{ع}} در یک [[جنگ]] (در [[جنگ بدر]]) برادرش [[حنظله]]، و دایی‌اش [[ولید]]، و جد مادری‌اش عتبه را به [[هلاکت]] رسانده است؟ به [[خدا]] [[سوگند]]، [[گمان]] نمی‌برم که او [[بیعت]] کند و آنان هرگز [[مطیع]] شما نخواهند شد و [[راه]] راست را [[انتخاب]] نخواهند کرد مگر آن‌که نیزه‌های [[استوار]] ما، میان آنان به کار افتد، و شمشیرها سرهایشان را از تن جدا سازد و پیشانی‌هایشان به گرزهای آهنین شکافته شود و کارهایی سخت میان دو گروه صورت گیرد"<ref>ر. ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۳، ص۱۷۵-۱۸۰.</ref>.

عبدالله بن بدیل در هر فرصتی با سخنان کوبنده و هشدار دهنده به [[سپاه امام]] {{ع}} دلگرمی می‌داد و در [[سپاه]] [[دشمن]] [[سستی]] و [[رخوت]] ایجاد می‌کرد لذا در گرماگرم [[جنگ صفین]] سخنانی بسیار کوبنده و [[امیدوار کننده]] ایراد کرد، و خود را برای [[شهادت]] آماده کرد، او خطاب به نیروهای عراقی چنین گفت: "همانا [[معاویه]] مدعی چیزی است که از او نیست و در مورد [[خلافت]] با کسی به [[نزاع]] و [[ستیز]] برخاسته که او به [[خلافت]] و [[رهبری]] [[مسلمین]] سزاوارتر و کسی نظیر او نیست. می‌خواهد با [[جدال]] [[باطل]] خود [[حق]] را از میان بردارد و [[نور]] [[خدا]] را خاموش نماید. اینک به همراه [[اعراب]] و [[احزاب]] بر شما حمله آورده است، او [[ضلالت]] و [[گمراهی]] برای آنان آراسته و در دل‌هایشان [[محبت]] [[فتنه‌انگیزی]] را نشانده است. بدانید، [[معاویه]] در خصوص امر مهم [[خلافت]] و [[امامت]] بر [[مسلمین]]، [[اعراب]] را به [[اشتباه]] انداخته و [[پلیدی]] دیگری بر پلیدی‌هایشان افزوده است، و شما به [[خدا]] [[سوگند]]، بر [[نور هدایت]] و [[برهان]] روشن و آشکارید؛ بنابراین با این [[طاغیان]] جفاپیشه و این [[ستمکاران]] [[سرکش]] [[پیکار]] کنید و از آنان هراسی به [[دل]] [[راه]] ندهید و چرا باید از آنها بترسید و حال آنکه [[قرآن]] در دست شما آیتی آشکار از خدایتان است که می‌فرماید: {{متن قرآن|أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ * قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«آیا از آنها می‌هراسید؟ با آنکه -اگر مؤمنید- خداوند سزاوارتر است که از وی بهراسید * با آنان پیکار کنید تا خداوند آنها را به دست شما عذاب کند و خوارشان گرداند و شما را بر آنان پیروزی دهد و دل‌های گروهی مؤمن را خنک گرداند» سوره توبه، آیه ۱۳-۱۴.</ref>. سپس گفت: "همانا من همراه [[رسول خدا]] {{صل}} با این [[قوم]] [[جنگ]] کرده‌ام و به [[خدا]] قسم، اینها در این [[جنگ]] پاک‌تر و پرهیزکارتر و با تقواتر از گذشته نیستند، بنابراین [[قیام]] کنید و به [[جنگ]] با [[دشمن خدا]] و [[دشمن]] دینتان بشتابید و شمشیرها را از نیام برکشید"<ref>وقعة صفین، ص۲۳۴؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۵، ص۱۸۶.</ref>.

ابن بدیل در آخرین لحظات [[عمر]] [[شریف]] خود - در معرکه [[قتال]] - خطاب به [[اسود بن طمهان]] - که خواهان [[پند]] و [[اندرز]] بود - چنین گفت: "نخست تو را به [[پرهیزگاری]] و [[تقوای الهی]] سفارش می‌کنم و سپس تو را به [[خیرخواهی]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و این که همراه با او بجنگی تا [[حق]] آشکار و [[پیروز]] شود یا تو به [[خداوند]] ملحق شوی. توصیه می‌نمایم، ای [[اسود بن طهمان]]، [[سلام]] مرا هم به [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[ابلاغ]] کن و به او بگو: در این معرکه چندان [[نبرد]] کن تا آنها را پشت سرت بگذاری و هرکسی [[شب]] را به صبح آورد و معرکه و آوردگاه پشت سرش باشد [[پیروز]] خواهد بود"<ref>نظیر همین داستان با کمی تفاوت در عبارات در وقعة صفین، ص۴۵۶ و تاریخ طبری، ج۵، ص۴۶ برای عبد الله بن کعب مرادی آمده است.</ref>.

[[عبد الله]] این را گفت و چیزی نگذشت که [[جان]] به [[جان]] آفرین [[تسلیم]] نمود. [[اسود بن طهمان]] نزد [[امام]] {{ع}} آمد و [[پیام]] [[عبد الله]] را به آن [[حضرت]] رسانید، [[امام]] {{ع}} فرمود: "[[خداوند]] عبد الله بن بدیل را [[رحمت]] کند، تا هنگامی که زنده بود همراه ما با [[دشمن]] ما [[جنگ]] و [[جهاد]] کرد و هنگام [[مرگ]] هم برای ما [[خیرخواهی]] نمود"<ref>{{متن حدیث| رَحِمَهُ اللَّهُ جَاهَدَ مَعَنَا عَدُوَّنَا فِي الْحَيَاةِ وَ نَصَحَ لَنَا فِي الْوَفَاةِ}}؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۹۲.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۸۵۶.</ref>

[[امام]] {{ع}} در [[فراق]] اصحابش که در [[جمل]] و [[صفین]] به [[شهادت]] رسیدند، چنین فرموده که حکایت از عمق فاجعه و [[اندوه]] [[امام]] دارد: "کجایند [[برادران]] من، همان‌ها که سواره به [[راه]] می‌افتادند و در [[راه]] [[حق]] قدم بر می‌داشتند کجاست [[عمار]]؟ کجاست [[ابن تیهان]]؟ و کجاست [[ذوالشهادتین]]؟ و کجایند مانند آنان برادرانشان که [[پیمان]] جانبازی بستند و سرهای آنان برای [[ستمگران]] فرستاده شد...."<ref>{{متن حدیث|أَيْنَ إِخْوَانِيَ الَّذِينَ رَكِبُوا الطَّرِيقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ أَيْنَ عَمَّارٌ وَ أَيْنَ ابْنُ التَّيِّهَانِ وَ أَيْنَ ذُو الشَّهَادَتَيْنِ وَ أَيْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِيَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَةِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۳.</ref>؛