آفریدگان در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

واژه خَلق در معنای آفریدن و [[آفریده]] به کار می‌رود<ref>قاموس قرآن؛ مفردات الفاظ القرآن؛ ترجمه و تحقیق مفردات الفاظ قرآن؛ التحیق فی کلمات القرآن الکریم.</ref>.

راغب می‌گوید: اصل [[خلق]] به معنی اندازه‌گیری درست می‌باشد و در [[ابداع]] شیء... و ایجاد آن به کار می‌رود. واژه خلق نیز در اصل مصدر و به معنای ابداع و تقدیر است و وقتی به [[خداوند]] نسبت داده شود به معنای ابداع چیزی بدون اصل و [[الگو]] خواهد بود و چنین معنایی از خلق فقط به خداوند اختصاص دارد<ref>مفردات الفاظ القرآن.</ref>.

در [[کلام امام]] [[سجاد]] {{ع}} آمده است: {{متن حدیث|ابْتَدَعَ‏ بِقُدْرَتِهِ‏ الْخَلْقَ‏ ابْتِدَاعاً}}، آفریدگان را به [[قدرت]] خود ابداع کرد<ref>نیایش اول.</ref>.

خلق به معنی آفریدن است؛ مثل: {{متن قرآن|أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ}}<ref>«آگاه باشید که آفرینش و فرمان او را راست» سوره اعراف، آیه ۵۴.</ref>؛ بدان که آفریدن و [[دستور]] دادن [[مال]] خداست. این کلمه بیشتر از چهل بار در [[قرآن]] آمده است<ref>قاموس قرآن.</ref>.

خلق به معنی آفریده (مخلوق) هم در [[آیات قرآن]] وجود دارد. از آن جمله است [[آیه]]: {{متن قرآن|إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِيدٍ}}<ref>«اگر بخواهد شما را از میان می‌برد و آفریدگانی نو می‌آورد؟» سوره ابراهیم، آیه ۱۹.</ref>.

=== نخست: [[خدا]] آفریننده همه [[مخلوقات]] ===

[[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ}}<ref>«بگو خداوند آفریننده هر چیز است و اوست که یگانه دادفرماست» سوره رعد، آیه ۱۶.</ref>. در [[کلام]] مشابهی [[امام سجاد]] {{ع}} در [[نیایش چهل و هفتم]] می‌فرماید: «[[خداوند حکیم]] آفریننده همه مخلوقات [[جهان]] است».

همه آفریدگان در حیطه [[قدرت خداوند]]: در [[نیایش شانزدهم]] آمده است: «تویی که همه آفریدگان در حیطه [[قدرت]] تو جای دارند».

همه آفریدگان در برابر خدا [[تسلیم]] هستند: [[امام]] در بند دیگری از نیایش چهل و هفتم عرضه می‌دارد: «منزهی تو ای [[خداوند]]... همه آفریدگانت در برابرت سر تسلیم فرود آرند».

=== چهارم: [[مرگ]] مقدّر همه مخلوقات ===

در [[قرآن]] آمده است: {{متن قرآن|كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ}}<ref>«هر کسی مرگ را می‌چشد سپس به سوی ما باز گردانده خواهید شد» سوره عنکبوت، آیه ۵۷.</ref>. [[امام]] نیز در [[نیایش پنجاه و دوم]] عرض می‌کند: «ای خداوند، منزّهی تو. مرگ را بر همه آفریدگانت مقرر داشته‌ای: خواه به یکتایی‌ات بپرستند یا نپرستند. همه چشنده شرنگ مرگ‌اند و همه رهسپار سرای [[آخرت]]». [[خدا]] در [[عقوبت]] مخلوقات [[تعجیل]] نمی‌کند: امام سجاد {{ع}} در [[نیایش سی و هفتم]] می‌فرماید: «خدا برای عقوبت بنده‌اش تعجیل نمی‌کند با آنکه می‌داند آن مخلوق مستحق همه عقوبت‌هایی است که برای بندگانش مهیا ساخته است؛ باشد که از [[معصیت]] دست بردارد».

کفایت امر مخلوقات با خداست، در [[نیایش بیست و یکم]] [[حضرت سجاد]] {{ع}} از خداوند درخواست می‌کند: «کفایت مرا تنها به خود و [[بندگان]] نیکوکارت منحصر فرمای؛ و مجدداً در [[نیایش بیست و دوم]] آمده است: مرا به دیگر آفریدگانت وامگذار».

=== پنجم: از آفریدگان [[نهراسیدن]] ===

در [[نیایش]] پنجاه و‌ سوم آمده است: «چیزی از [[وظایف دینی]] تو را از [[بیم]] هیچ یک از آفریدگانت فرو نخواهم گذارد».

عرض [[حاجت]] به آفریدگان نبردن: در [[نیایش سیزدهم]] آمده است: «خداوندا، هر کس که حاجت به یکی از [[بندگان]] تو برد یا یکی از بندگانت را سبب روا شدن حاجت خود پندارد، جز [[حرمان]] [[نصیبی]] حاصل نکند و سزاوار است که تو [[احسان]] از او باز گیری».

درخواست [[عزت]] و [[آبرو]] در نزد [[مخلوقات]]: در [[نیایش چهل و هفتم]] آمده است: «بار خدایا، مرا در برابر خود [[ذلیل]] گردان و در نزد بندگانت [[عزیز]] دار؛ و در فراز دیگر می‌فرماید: مرا مضحکه [[مردم]] قرار مده و مسخره درگاه خود مساز».

{{منابع}}

# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[اعظم عظیمی|عظیمی، اعظم]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «آفریدگان»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']]

== پانویس ==

{{پانویس}}