معجزه در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام‌ خمینی]] دلالت [[معجزه]] را گسترده‌تر از این می‌داند و [[معتقد]] است در مواردی اظهار [[معجزات پیامبران]]، برای بسط [[ربوبیت]] [[حق‌تعالی]] و اظهار آن در [[مظهر]] [[انسان کامل]] است.<ref>امام‌ خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۷۴–۱۷۹؛ امام‌ خمینی، مصباح الهدایه، ۵۳.</ref> به [[اعتقاد]] ایشان، از آنجا که در معجزه نوعی اظهار ربوبیت وجود دارد، [[انبیای الهی]]{{ع}} جز در مواردی که [[مصلحت]] اقتضا کند، از [[اظهار معجزات]] [[امتناع]] می‌کردند. امام‌ خمینی دلالت معجزه را دارای مراتبی می‌داند و معتقد است [[معجزات فعلی]]، تنها برای [[عوام]] [[مردم]] و انسان‌های ظاهربین است؛ اما برای عقلا و [[حکما]]، [[اتقان]] و [[استواری]] [[معجزات]] قولی، مانند [[احکام]] و [[قوانین]] [[قرآن]]، بهترین دلیل است.<ref>امام‌ خمینی، تقریرات، ۳/۱۹۰–۱۹۱.</ref> ایشان مانند دیگر [[اندیشمندان]]،<ref>غزالی، الاقتصاد، ۱۶؛ حلی، مناهج الیقین، ۴۱۰–۴۱۱؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۵/۲۵–۲۷.</ref> اثبات معجزه فعلی را از طریق مشاهدات [[حسی]] و [[روایات متواتر]] می‌داند؛ اما معجزه قولی به اعتقاد ایشان با [[دلیل عقلی]] قابل اثبات است.<ref>امام‌ خمینی، کشف اسرار، ۵۵ و ۱۰۴.</ref>.<ref>[[احمد علی محسنی|محسنی، احمد علی]]، [[معجزه (مقاله)| مقاله «معجزه»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۹، ص ۴۱۴ – ۴۱۹.</ref>

[[قرآن کریم]] خود را معجزه‌ای معرفی کرده است که همه [[جن]] و انس از آوردن مثل آن عاجز هستند{{متن قرآن|قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ لَا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا}}<ref>«بگو: اگر آدمیان و پریان فراهم آیند تا مانند این قرآن آورند هر چند یکدیگر را پشتیبانی کنند همانند آن نمی‌توانند آورد» سوره اسراء، آیه ۸۸.</ref> و معجزه بودن خود را برای تمام [[بشر]] در تمام دوره‌ها [[اعلان]] کرده است. {{متن قرآن|أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَيَاتٍ وَادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}}<ref>«یا می‌گویند که آن (قرآن) را بربافته است (و از خداوند نیست)! بگو اگر راست می‌گویید ده سوره‌ای بربافته مانند آن بیاورید و هر که را هم می‌توانید به جای خداوند، (به یاوری) فرا خوانید» سوره هود، آیه ۱۳.</ref> <ref>امام‌ خمینی، کشف اسرار، ۴۷.</ref>