امامت در معارف و سیره فاطمی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = امامت

}}

== روابط مفهومی امامت با واژگان همسو ==

=== رابطه [[امامت]] با [[نبوت]] ===

{{متن حدیث|‌وَيْحَهُمْ أَنَّى زَعْزَعُوهَا عَنْ رَوَاسِي الرِّسَالَةِ وَ قَوَاعِدِ النُّبُوَّةِ وَ الدَّلَالَةِ وَ مَهْبِطِ الرُّوحِ الْأَمِينِ وَ الطَّبِينِ بِأُمُورِ الدُّنْيَا وَ الدِّينِ أَلا ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ‌}}<ref>الإحتجاج، ج۱، ص۱۰۹؛ و نیز با اندک تفاوت، أمالی طوسی، ص٣٧۵؛ بحار الأنوار، ج۴٣، ص١۶٢.</ref>؛

وای بر این [[امت]]! چه چیز آنان را از ستون‌های [[استوار]][[ رسالت]] و اساس [[نبوت]] و [[راهنمایی]] و محل فرود آمدن [[فرشته وحی]] و دانای به تمام [[امور دنیا]] و [[دین]]، [[گمراه]] ساخت؟ [[آگاه]] باشید که این [[انحراف]]، [[زیان]] آشکار است. چرا این‌گونه از [[ابوالحسن]] روی برگرداندید؟! به [[خدا]] [[سوگند]] که این روی‌برگرداندن فقط به خاطر [[ترس]] از [[شمشیر]] او و بی‌ملاحظه بودن او در [[اجرای حق]] و [[سختی]] و شدت [[جنگ]] و [[شجاعت]] او در [[کارزار]] و بی‌مهابا بودن او در اجرای [[فرامین الهی]] بود. به [[خدا]] [[سوگند]] اگر تمام [[امت]] از راه [[سعادت]] [[منحرف]] می‌شدند و از پذیرش راه روشن [[امتناع]] می‌کردند ([[علی]]) همه آنان را به راه آورده و آرام آرام، صحیح و [[سالم]] به [[سعادت]] و [[خوشبختی]] می‌کشاند؛ به گونه‌ای که نه خود خسته شود و نه آنان ملول و در نهایت آنان را به سرچشمه [[آب]] گوارا و مطلوب و دور از هر خس و خاشاک می‌برد.

در [[حدیث]] دیگری [[نقل]] شده است:

{{متن حدیث|قَالَتْ فَاطِمَةُ: لَمَّا ذَكَرَ اَلنَّبِيُّ{{صل}} فَضْلَ بَعْضِ اَلصَّحَابَةِ لَمْ يَقُلْ فِي عَلِيٍّ شَيْئاً فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ فَقَالَ عَلِيٌّ نَفْسِي فَمَنْ رَأَيْتَ يَقُولُ فِي نَفْسِهِ شَيْئاً}}<ref>صراط المستقیم، ج۱، ص٢۵٠.</ref>؛

با [[تأمل]] در [[گفتار]] [[زهرای مرضیه]]{{س}} به دست می‌آید که طبق دیدگاه آن بانوی [[بزرگوار]]، پیوند گسست‌ناپذیری میان [[مقام نبوت]] و [[امامت]] وجود دارد.<ref>[[محمد حیدر مظفری|مظفری، محمد حیدر]]، [[امامت در بیان حضرت فاطمه (کتاب)|امامت در بیان حضرت فاطمه]]، ص۷۷.</ref>

=== [[نصب الهی امام]] ===

== [[حقوق امام]] ([[وظایف امت در برابر امام]]) ==

[[فاطمه زهرا]]{{س}} با همه عظمتش چون پروانه‌ای گرد شمع [[وجود امام زمان]] خویش می‌چرخید؛ پروانه شیدایی که با سوختن و فدا‌سازی خویش به همگان آموخت که پیشوای بر [[حق]] چونان [[کعبه]] است که [[مردم]] باید به سوی او شتافته، به گردش [[طواف]] کنند. او از پدرش [[نقل]] می‌کرد که: [[مَثَل]] [[امام]] مثل [[کعبه]] است که [[مردم]] به سوی او می‌آیند نه او به سوی [[مردم]]<ref>{{متن حدیث|مَثَلُ الْإِمَامِ مَثَلُ الْكَعْبَةِ إِذْ تُؤْتَى وَ لَا تَأْتِي}}، بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۵۳.</ref>.

=== [[اطاعت امام]] ===

[[فاطمه]]{{س}} در این عرصه با همه دشواری‌هایش نه تنها بر خلاف رضای [[علی]]{{ع}} گام بر نداشت و از [[دستور]] و خواست او [[سرپیچی]] نکرد که با [[رفتار]] رضایتمندانه‌اش همواره غم‌ها و غصه‌های [[دل]] مولا را که در بیرون [[خانه]] متحمل شده بود، از چهره‌اش می‌زدود. [[رضایت]] [[حضرت امیر]]{{ع}} از عملکرد زهرا{{س}} [[بهترین]] [[گواه]] بر این [[حقیقت]] است: [[سوگند]] به [[خدا]]، [[فاطمه]] هرگز مرا [[خشمگین]] نساخت و هیچ‌گاه [[نافرمانی]] نکرد و هر [[زمان]] که با او [[دیدار]] می‌کردم غم‌ها و غصه‌ها از دلم زدوده می‌شد<ref>{{متن حدیث|فَوَ اللَّهِ... لَا أَغْضَبَتْنِي وَ لَا عَصَتْ لِي أَمْراً وَ لَقَدْ كُنْتُ أَنْظُرُ إِلَيْهَا فَتَنْكَشِفُ عَنِّي الْهُمُومُ وَ الْأَحْزَانُ}}، بحار الانوار، ج۴۳، ص۱۳۴.</ref>.

[[علی]]{{ع}} موضوع را با [[فاطمه]]{{س}} در میان گذاشت و گفت: «[[فاطمه]] [[جان]]! آنان هم اکنون پشت در [[خانه]] [[منتظر]] [[اجازه]] ورود هستند؛ تا نظر شما چه باشد».

== منابع ==