پاسداری از دین در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ایمان]] به [[دین]]، [[التزام]] جدی به رعایت [[تعالیم]] آن در ابعاد فردی و [[اجتماعی]]، [[تفسیر]] و [[تعلیم]] آموزه‌ها، [[تبلیغ]] و انتشار آنها، دفع [[شبهه‌ها]] و پاسخ به ایرادات، زمینه‌سازی برای جلب و جذب دیگران و... از جمله وظایفی است که به عموم [[مؤمنان]]، بسته به توان و امکانات و موقعیت فردی و اجتماعی آنها، محول شده است. [[قرآن]] از این [[تکلیف]] مهم و پر دامنه به [[لزوم]] “اقامه دین” به معنای مطلق تعبیر کرده است. [[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ...}}<ref>«از دین، همان را برای شما بیان داشت که نوح را بدان سفارش کرده بود و نیز آنچه را که به تو وحی کردیم و آنچه را که به ابراهیم و موسی و عیسی، سفارش کردیم که دین را استوار بدارید و در آن به پراکندگی نیفتید؛ بر مشرکان آنچه آنان را بدان می‌خوانی گران است، خداوند است که هر که را بخواهد به سوی خود برمی‌گزیند و هر که را (به درگاه او) بازگردد به سوی خویش رهنمون می‌گردد» سوره شوری، آیه ۱۳.</ref> می‌نویسد: معنای [[اقامه دین]] و [[حفظ]] آن به این است که پیروی‌اش کنند و به احکامش عمل نمایند و الف و لام در کلمه الدین، الف و لام [[عهد]] است یعنی آنچه به همه [[انبیا]] نامبرده [[وصیت]] و [[وحی]] کرده بودیم این بود که این [[دینی]] که برای شما [[تشریع]] شده [[پیروی]] کنید و در آن [[تفرقه]] ننمایید و [[وحدت]] آن را حفظ نموده، در آن [[اختلاف]] نکنید<ref>سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۸، ص۳۹.</ref>. [[اسلام]] و [[دین توحید]] اساس و ریشه‌اش [[فطرت]] است و به همین جهت می‌تواند [[انسانیت]] را در زندگی‌اش به [[صلاح]] بکشاند و به همین دلیل اقامه دین و نگهداری آن مهم‌ترین [[حقوق]] قانونی [[انسانی]] است<ref>سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۹۶.</ref>. [[اسلام]] بر [[جامعه اسلامی]] [[واجب]] کرده که حتی در اوج [[عظمت]] و اهتزاز [[بیرق]] پیروزیش، [[دین]] را بیا بدارد، و در دین متفرق نشود و نیز در هنگام [[شکست]] خوردن از [[دشمن]] و [[ضعف]] و ناتوانی‌اش تا آنجا که می‌تواند در [[احیای دین]] و اعلای کلمه [[توحید]] بکوشد، و بر این [[قیاس]] مسئله توحید و [[اقامه دین]] را در همه احوال لازم شمرده است؛ حتی بر یک فرد [[مسلمان]] نیز واجب کرده که [[دین خدا]] را محکم بگیرد و به [[قدر]] توانایی‌اش به آن عمل کند، هر چند که به [[عقد]] [[قلبی]] باشد و اگر [[سختگیری]] دشمن اجازه [[تظاهر]] به [[دینداری]] نمی‌دهد، در [[باطن]] دلش به [[عقاید حقه]] دین [[معتقد]] باشد، و [[اعمال]] ظاهری را از [[ترس]] دشمن با اشاره انجام دهد<ref>سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۱۹۸.</ref>.

# [[ترغیب]] و [[الزام]] به جدی گرفتن [[تعالیم دین]]: {{متن قرآن|خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ}}<ref>«(و گفتیم) آنچه به شما دادیم با توانمندی بگیرید و از آنچه در آن است یاد کنید، باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره بقره، آیه ۶۳.</ref>.

# برخی [[آیات]] نیز به [[لزوم]] [[اخلاص]] در تأمین این مهم [[ترغیب]] کرده است<ref>{{متن قرآن|قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ}} «بگو: من فرمان یافته‌ام که خداوند را در حالی که دین (خویش) را برای او ناب می‌دارم بپرستم» سوره زمر، آیه ۱۱.</ref><ref>[[سید حسین شرف‌الدین|شرف‌الدین، سید حسین]]، [[ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم (کتاب)|ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم]]، ص ۳۴۳.</ref>