معاویة بن ابی سفیان در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

معاویة بن ابی سفیان در معارف و سیره حسینی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۶

۱۱٬۳۴۹ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۳ اوت ۲۰۲۳

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۳۵۲

ویرایش

@@ خط ۴۱۹: / خط ۴۱۹: @@
 فشارها چنان زیاد و فراگیر شده بود که «[[شعبی]]» می‌گوید:
 {{عربی|مَا نَدْرِي مَا نَصْنَعُ بِعَلِیِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ، إِنْ أَحْبَبْنَاهُ إِفْتَقَرْنَا وَ إِنْ اَبْغَضْنَاهُ کَفَرْنَا}}؛ «نمی‌دانیم با علی{{ع}} چه کنیم؟ اگر او را [[دوست]] بداریم، (چنان بر ما سخت می‌گیرند که) [[فقیر]] و نیازمند می‌شویم و اگر او را [[دشمن]] بداریم، [[کافر]] می‌شویم»<ref>مناقب ابن شهر آشوب، ج۳، ص۲۴۸.</ref>.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]] ص ۱۹۳.</ref>.
+==[[بدعت‌ها]]==
+[[معاویه]] برای پیشبرد اهداف خویش و [[تحکیم]] پایه‌های [[مقام]] و موقعیت خود، که سخت به آن علاقه داشت، به [[احکام اسلامی]] نیز دست‌اندازی کرد و بدعت‌هایی را در [[دین]] پدید آورد که از مهم‌ترین آنها [[انحراف]] [[خلافت اسلامی]] از مسیر صحیح خود و تبدیل آن به [[سلطنت]] [[استبدادی]] و موروثی، مخصوصاً [[انتخاب]] فرزند [[آلوده]] و ناصالحش برای [[ولایت‌عهدی]] بود.
+این خطر به قدری جدی و مهم بود که [[امام حسین]]{{ع}} در جمع عده زیادی از [[صحابه]] و [[انصار]] و [[فرزندان]] آنها در [[منی]]، با آنکه [[جاسوسان]] معاویه همه جا مراقب اوضاع بودند، در این باره فرمود:
+{{متن حدیث|فَإِنِّي أَخَافُ أَنْ يَنْدَرِسَ هَذَا الْحَقُّ وَ يَذْهَبَ‌}}؛ «من [[بیم]] آن دارم که (در اثر [[اعمال]] معاویه) [[دین اسلام]] فرسوده گشته و به طور کامل ریشه‌کن گردد»<ref>احتجاج طبرسی، ج۲، ص۸۷؛ الغدیر، ج۱۱، ص۲۸.</ref>.
+معاویه خود تصریح می‌کرد که [[خلافت]] را نه با [[محبت]] و [[دوستی]] [[مردم]] و نه [[رضایت]] آنها از [[حکومت]] او، بلکه با [[شمشیر]] به دست آورده است<ref>عقد الفرید، ج۴، ص۸۱- ۸۲.</ref>.
+بنابراین، دلیلی ندارد که خواسته‌های [[ملت]] [[مسلمان]] را رعایت کند.
+«[[جاحظ]]» می‌گوید:
+«معاویه آن سال را که به [[قدرت]] رسید «عام الجماعة» نامید، در حالی که آن سال «عام الفرقة و القهر و الغلبة» بود، سالی که [[امام]] به سلطنت و [[نظام]] کسرایی تبدیل شد و [[خلافت پیامبر]]{{صل}} [[غصب]] شد و [[قیصری]] گردید»<ref>رسالة الجاحظ فی بنی‌امیة، ص۱۲۴، به نقل از تاریخ سیاسی اسلام، ج۲، ص۳۹۶. مراجعه شود به: پیام امام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۳، ص۲۵۰؛ الغدیر، ج۱۰، ص۲۲۷.</ref>.
+معاویه خود را اولین «[[ملک]]» ([[شاه]]) می‌خواند<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۳۲. مراجعه شود به: تاریخ الخلفاء، ص۲۲۳.</ref>.
+«[[سعید بن مسیب]]» می‌گفت: معاویه اولین کسی بود که خلافت را به سلطنت تبدیل کرد<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۳۲.</ref>.
+«ابوالاعلی [[مودودی]]» در کتاب «خلافت و [[ملوکیت]]» چند ویژگی برای تفاوت [[نظام سلطنتی]] معاویه با خلافت پیش از وی برشمرده است.
+#دگرگونی روش [[تعیین خلیفه]]. خلفای پیشین، خود برای کسب خلافت [[قیام]] نمی‌کردند، ولی معاویه در پی آن بود با هر وسیله‌ای که شده بر [[مسند]] [[خلافت]] تکیه زند.
+#دگرگونی در [[روش زندگی]] [[خلفا]] و استفاده از روش [[پادشاهی]] [[روم]] و [[ایران]].
+#چگونگی [[مصرف بیت المال]]؛ زیرا در [[دوران معاویه]] [[بیت المال]] به صورت [[ثروت]] شخصی او و [[دودمان]] او درآمد و کسی نمی‌توانست درباره [[حساب و کتاب]] بیت المال از [[حکومت]] وی بازخواست کند.
+#پایان [[آزادی]] ابراز [[عقیده]] و [[امر به معروف و نهی از منکر]]. این روش از [[عهد معاویه]] با کشتن «[[حجر بن عدی]]» آغاز شد.
+#پایان آزادی [[دستگاه قضایی]] [[اسلام]].
+#خاتمه یافتن حکومت شورایی.
+#ظهور [[تعصبات نژادی]] و قومی.
+#نابودی [[برتری]] [[قانون]]، بر خواسته‌های شخصی<ref>خلافت و ملوکیت، ص۱۸۸- ۲۰۷؛ به نقل از تاریخ سیاسی اسلام، ج۲، ص۴۰۷- ۴۰۸. (رجوع شود به: پیام امام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۳، ص۲۵۰- ۲۵۱).</ref>.
+«[[ابن ابی الحدید]]» پس از نقل سخنانی در مورد خلاف‌کاری‌ها و [[بدعت‌های معاویه]]، می‌گوید:
+«[[اعمال]] خلاف و آشکارای «[[معاویه]]» از قبیل: [[پوشیدن]] حریر، استعمال ظروف طلا و [[نقره]]، جمع‌آوری [[غنایم]] برای خود، [[اجرا]] نکردن [[حدود الهی]] و [[مقررات اسلام]] درباره اطرافیان و کسانی که مورد علاقه‌اش بودند، ملحق کردن «زیاد» به خود و او را [[برادر]] خود خواندن، با این که [[پیغمبر اکرم]]{{صل}} فرموده بود: {{متن حدیث|أَلْوَلَدُ لِلْفِرَاشِ وَ لِلْعَاهِرِ الْحَجَرُ}}؛ «فرزند به [[همسر]] ملحق می‌شود و سهم زناکار سنگسار شدن است». کشتن «حُجربن عدی» و [[یاران]] [[پاک]] او، [[توهین]] به [[ابوذر]] و او را سوار بر شتر برهنه کردن و فرستادنش به [[مدینه]]، [[ناسزا]] گفتن به «[[امیرمؤمنان علی]]{{ع}}» و «[[امام حسن]]{{ع}}» و «[[ابن عباس]]» بر روی [[منابر]]، [[ولی‌عهد]] قراردادن «یزید» شراب‌خوار و قمارباز و... همه و همه دلیل بر [[کفر]] و [[الحاد]] او است»<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۵، ص۱۳۰- ۱۳۱.</ref>.
+معاویه در بدعت‌گزاری هیچ حد و مرزی قائل نبود و به [[اعتراض]] دیگران نیز وقعی نمی‌نهاد.
+«[[ابودرداء]]» می‌گوید:
+«به معاویه گفتم از [[پیغمبر]]{{صل}} شنیدم هر کسی از ظروف طلا و نقره بیاشامد [[آتش جهنم]] درونش را فرا خواهد گرفت». معاویه گفت:
+{{عربی|أَمَّا أَنَا فَلَا أَرَی بِذَلِکَ بَأْساً}}؛ «اما من برای آن ایرادی نمی‌بینم!!».
+«[[ابودرداء]]» پاسخ داد: عجبا! من از [[پیامبر]]{{صل}} نقل می‌کنم تو [[رأی]] شخصی خود را اظهار می‌کنی! من دیگر در سرزمینی که تو هستی نخواهم ماند!»<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۵، ص۱۳۰. مراجعه شود به: پیام امام، ج۳، ص۲۰ و ۲۱.</ref>.
+[[مرحوم علامه امینی]] در کتاب نفیس «[[الغدیر]]» با ذکر [[اسناد]] و مدارک روشن [[بدعت‌ها]] و فجایعی را که شخص [[معاویه]] انجام داده جمع‌آوری کرده است؛ در این جا فهرست آن از نظر خوانندگان [[عزیز]] می‌گذرد و شرح و تفصیل منابع آن را می‌توانند در «الغدیر» جلد یازدهم مطالعه کنند.
+این مرد محقق می‌نویسد:
+«نخستین کسی که آشکارا به [[شرب خمر]] و خریدن آن [[اقدام]] کرد، معاویه بود.
+نخستین کسی که در محیط [[اسلام]] [[فحشا]] را اشاعه داد، معاویه بود.
+نخستین کسی که [[ربا]] را [[حلال]] شمرد، معاویه بود.
+نخستین کسی که [[ازدواج]] با دو [[خواهر]] را در یک [[زمان]] [[اجازه]] داد، معاویه بود.
+نخستین کسی که [[سنت پیامبر]]{{صل}} را در باب [[دیات]] [[تغییر]] داد، معاویه بود.
+نخستین کسی که لبیک را (در [[مراسم]] [[زیارت]] [[خانه خدا]]) ترک کرد، معاویه بود.
+نخستین کسی که از [[اجرای حدود الهی]] سرباز زد، معاویه بود.
+نخستین کسی که اموالی را برای [[جعل حدیث]] اختصاص داد، معاویه بود.
+نخستین کسی که به هنگام [[بیعت]] با [[مردم]] [[بیزاری]] از علی{{ع}} را شرط می‌کرد، معاویه بود.
+نخستین کسی که سرِ یکی از [[اصحاب پیامبر اکرم]]{{صل}} ([[عمرو بن حَمِق]]) را جدا کرده و در [[شهرها]] گردش داد، معاویه بود.
+نخستین کسی که [[خلافت پیامبر]]{{صل}} را به [[سلطنت]] مبدل ساخت، معاویه بود.
+نخستین کسی که به [[دین خدا]] [[اهانت]] کرد و فرزند فاجرش را به [[خلافت]] برگزید، معاویه بود.
+نخستین کسی که دستور داد [[مدینه]] پیامبر{{صل}} را [[غارت]] کنند، معاویه بود.
+نخستین کسی که [[سبّ]] و [[ناسزاگویی به علی]]{{ع}} را رواج داد، معاویه بود.
+نخستین کسی که [[خطبه]] [[نماز عید]] را (بر خلاف [[دستور پیامبر]]{{صل}}) بر نماز عید مقدم داشت، تا بتواند قبل از متفرق شدن مردم، ضمن خطبه خود، علی{{ع}} را [[سبّ]] کند، [[معاویه]] بود»<ref>برای توضیح بیشتر به کتاب نفیس الغدیر، ج۱۱، ص۷۱ به بعد مراجعه شود که تمام مدارک مطالب فوق را از کتب برادران اهل سنت با ذکر جلد و صفحه آورده است.</ref>.
+این تنها بخشی از فجایع معاویه در زمینه [[تغییر]] [[احکام الهی]] و [[نقض]] [[سنت پیامبر]]{{صل}} و زیر پا نهادن [[دستورات]] [[خدا]] بود و اگر کسی تمام [[تاریخ]] زندگانی او و سایر [[بنی‌امیه]] را بررسی کند، باز هم به نمونه‌های بیشتری دست می‌یابد و به [[راستی]] اگر [[حکومت]] این [[ظالمان]] [[بیگانه]] از [[اسلام]] ادامه می‌یافت، به [[یقین]] چیزی از اسلام باقی نمی‌ماند و این سخن با مدارک گسترده‌ای که در دست است، جای [[انکار]] ندارد! و ما [[تعجب]] می‌کنیم چرا بعضی [[اصرار]] دارند چشم بر هم نهند و با این همه فجایع، باز معاویه و بنی‌امیه را بستایند؛ به راستی شگفت‌آور است! [[انصاف]] کجاست؟!<ref>رجوع کنید به: پیام امام امیرالمؤمنین{{ع}}، ج۴، ص۳۲۹- ۳۳۰.</ref>.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]] ص ۱۹۷.</ref>.
 == منابع ==