ایمان در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: همانا [[خداوند بزرگ]] ایمان را بر [[اسلام]] در درجه‌ای [[برتر]] قرار داد، همان‌طور که [[کعبه]] را بر [[مسجدالحرام]] [[برتری]] بخشید<ref>کافی، ج۲، ص۵۳.</ref>.

در [[صحیفه سجادیه]]، برخی شاخصه‌های ایمان که مطرح شده عبارت است از:

#رابطه ایمان و [[توحید]]؛ [[لازمه ایمان]] انسان پیراستن وجود خود از [[شرک]] است: [[امام]] در [[صحیفه]] درخواست می‌کند: «بارالها! به یکتایی و بی‌شریکی تو ایمان آوردم و پیامبرانت را تصدیق کردم و [[کتابت]] را پذیرفتم و به هر معبودی جز تو [[کافر]] شدم و از هرکس که جز تو را بپرستد [[بیزاری]] جستم»<ref>نیایش پنجاه‌و‌دوم.</ref>. «بارخدایا! به سوی تو می‌گریزیم، از تو [[پروا]] می‌کنم، به درگاه تو [[استغاثه]] می‌کنم، به تو [[امید]] می‌بندم، تو را می‌خوانم، به تو [[پناه]] می‌جویم، اعتمادم به توست و از تویاری می‌خواهم، به تو [[ایمان]] می‌آورم و بر تو [[توکل]] می‌کنم و به [[جود]] و [[کرم]] تو متکی هستم»<ref>نیایش پنجاه‌و‌دوم.</ref>.

#آمیزش ایمان با [[محبت]] [[اهل‌بیت]]؛ امام سجاد{{عم}}، [[عشق]] به [[خاندان پیامبر]]{{صل}} را لازمه ایمان و [[سعادت]] [[جاودانی]] برشمرده است: «بارخدایا! [[نعمت]] [[محمد و آل محمد]]{{صل}} را که محبت به آنان، نشانه ایمان و موجب ورود به [[بهشت]] و [[کینه]] نسبت به آنان نشانه [[کفر]] و [[نفاق]] و موجب [[سقوط]] در [[جهنم]] است، نصیب ما فرما»<ref>مقدمه صحیفه، ص۲۱؛ بحارالانوار، ج۲۴، ص۶۰.</ref>.

در [[منطق]] امام سجاد{{ع}}، [[ایمان راستین]] باید [[انسان]] را از [[پیروی]] [[شیطان]] و [[ارتکاب گناه]] بازدارد و اگر چنین نیست، انسان باید در ایمان خود تجدیدنظر کند. در [[صحیفه]] برخی از فوائد و مظاهر ایمان‌داری به شرح زیر است:

# [[خروج]] از [[سلطه]] شیطان؛ «بارخدایا، بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] بفرست و در برابر [[ضلالت]] شیطان ما را از [[هدایت]] خود بهره‌مند گردان و در برابر تلاش او به [[گمراهی]] ما، ما را از [[پرهیزگاری]] بهره‌مند ساز. اگر او ما را به [[راه]] [[تباهی]] می‌کشد، تو ما را به راه [[تقوا]] راه نمای»<ref>نیایش هفدهم.</ref>.

# خروج از سلطه [[هوای نفس]]؛ ایمان، انسان را از هوای نفس می‌رهاند و از [[ستمگری]] به مردم باز می‌دارد. «ای [[خداوند]]! چنان کن که در این [[جهان]] [[پرهیزگاری]] ره‌توشه من باشد و مقصد من در این [[سفر]] رسیدن به [[رحمت]] تو و [[خشنودی]] تو سرای من و [[بهشت]] تو [[جایگاه]] من. و مرا نیرویی ده که بار رضای تو بر دوش توانم کشید و از هرکه گریزم در تو گریزم و خواست من چیزی باشد که در نزد تو باشد. قلبم را از بدسیرتان به [[بیم]] افکن و [[انس]] خود و [[دوستان]] خود و [[بندگان]] فرمانبردارت را نصیب من کن»<ref>نیایش بیست‌و‌یکم.</ref>. «بارخدایا، بر [[محمد]] و [[خاندان]] او [[درود]] بفرست و سورت [[شهوت]] مرا چون به [[حرام]] نزدیک می‌شوم بشکن و چنان کن که آزمند ارتکاب هیچ گناهی نشوم. بارخدایا مرا از آزردن هر مرد و [[زن]] [[مؤمن]] و هر مرد و زن [[مسلمان]] بازدار»<ref>نیایش سی‌ونهم.</ref>.

در این عبارت از [[صحیفه]] [[ایمان]] دارای مرتبه و [[درجه]] معرفی شده است: است: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ بَلِّغْ‏ بِإِيمَانِي‏ أَكْمَلَ‏ الْإِيمَانِ‏}}<ref>دعای ۲۰.</ref>؛ «خداوندا بر محمد{{صل}} و خاندانش درود فرست و ایمان مرا به [[کامل‌ترین]] درجه ایمان برسان».

[[امام]]، در دعای [[وداع]] [[ماه رمضان]]، یکی از [[برکات]] این ماه را [[افزایش ایمان]] شمرده است: «بارالها! و به سبب آن‌که ایمان را در آن ماه چندین برابر نمودی.».. <ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref>.

امام{{ع}}، با استناد به آیه‌ای از [[قرآن]]<ref>{{متن قرآن|وَالَّذِينَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ}} «و کسانی که پس از آنان آمده‌اند می‌گویند: پروردگارا! ما و برادران ما را که در ایمان از ما پیشی گرفته‌اند بیامرز و در دل‌های ما کینه‌ای نسبت به مؤمنان بر جای مگذار! پروردگارا! تو مهربان بخشاینده‌ای» سوره حشر، آیه ۱۰.</ref> پیشتازی در ایمان را عامل [[برتری]] خوانده است.

«بارخدایا! [[تابعان]] [[اصحاب محمد]] را [[بهترین]] [[پاداش]] ارزانی دار؛ آنان که به [[نیکی]] در پی [[اصحاب]] رفتند و می‌گویند: “پروردگار ما، ما را و [[برادران]] ما را که در ایمان بر ما پیشی گرفتند بیامرز»<ref>نیایش چهارم.</ref>.

[[انسان]] [[نیایشگر]]، از خداوند به خاطر برخورداری همگان و به ویژه [[والدین]] خود، از [[نعمت]] ایمان تشکر می‌کند.

«بارخدایا، بر [[محمد و آل او]] و ذریّه او [[درود]] بفرست و [[پدر]] و [[مادر]] مرا به [[برترین]] موهبت‌هایی که خاص [[پدران]] و [[مادران]] [[بندگان]] [[مؤمن]] خود گردانیده‌ای، مخصوص گردان».