چرا سفیران خاص امام مهدی از فقها و مجتهدان نبودند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

== پاسخ نخست ==

[[پرونده:1368303.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]]]

«هم‌چنانکه می‌دانید [[امام دهم]] و یازدهم کاملاً زیر نظر [[حکومت عباسی]] بودند،<ref>. لقب عسکری نیز به سبب نگه‌داری آنها در پادگان نظامی عسکر به آن دو امام داده شده است.</ref> یعنی [[حکومت]] برای تسلط کامل بر این دو [[امام]]، آن‌ها را در محیط بسته و مشخص که تمام همسایگان و ساکنان شهر افراد نظامی و شناخته‌شده بودند، نگه‌داری می‌کرد. تمام رفت‌وآمدها به منزل [[امام]] کنترل می‌شد. حال در چنین محیطی که همه چیز دقیقاً کنترل می‌شد، آیا [[فقیه]] سرشناسی می‌توانست به خانه [[امام]] رفت‌وآمد کند و [[مردم]] نیز با منزل آن [[فقیه]] در ارتباط باشند و مسائل خود را اعم از مالی و غیره مطرح نمایند؟ بدیهی است که چنین کاری ممکن نبود و افراد دست‌گیر و بازجویی می‌شدند، لذا صحیح‌ترین راه این است که افرادی که گمان نمی‌رود واسطه [[امام]] باشند و مطالب را ردوبدل کنند، به کار گرفته شوند و فعالیت نمایند. اگر کسی زندگی دو [[نایب اول]] [[عثمان بن سعید]] و فرزندش [[محمد بن عثمان]] را [[مطالعه]] نماید، درمی‌یابد که آنها [[مأمور]] تأمین روغن [[سامرا]] و از کسانی بودند که آذوقه پادگان را فراهم می‌کردند و اصلاً گمان نمی‌شد که [[نایب امام]] باشند و چنانکه در کتاب [[سازمان وکالت]]<ref>. نوشته دکتر جباری.</ref> به‌طور مفصل و تحقیقی بیان شده، نامه‌های [[امام]] {{ع}} و نامه‌های [[مردم]] داخل ظرف‌های روغن قرار می‌گرفت و [[مردم]] به بهانه خرید و فروش روغن، ظرف‌های حاوی پول و [[نامه]] را ردوبدل می‌کردند. بدیهی است که چنین کاری توسط یک [[فقیه]] امکان نداشت، چون فضای [[حاکم]] بر آن دوران، [[تقیه]] و مخفی‌کاری بوده است نه محیط باز برای فعالیت [[عالمان]] و فقهای [[دین]].