آزادی اقلیت‌های مذهبی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[جامعه اسلامی]]، نمونه کاملی ازهم زیستی مسالمت آمیز [[پیروان ادیان الهی]] است؛ زیرا اقلیتهای [[دینی]] (گروه‌هایی از [[اهل کتاب]] که در داخل [[کشور اسلامی]] [[زندگی]] می‌کنند و شرایط "ذمه" را مراعات می‌کنند) از [[آزادی]] [[عقیده]]، بیان، مناظره‌های [[کلامی]] و غیر آن برخوردارند<ref>المنار، ج ۵، ص ۳۵۴؛ فی ظلال، ج ۱، ص ۲۹۵.</ref>. [[قرآن کریم]] در این باره، برای [[انسجام]] [[جامعه]]، [[اهل کتاب]] را به [[وحدت]] بر مبنای اصول مشترک فراخوانده و با [[دعوت]] آنان به [[توحید]] و نفی [[شرک]] و پرهیز از [[سلطه]] گروهی بر گروهی دیگر می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئًا وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! بیایید بر کلمه‌ای که میان ما و شما برابر است هم‌داستان شویم که:» سوره آل عمران، آیه ۶۴.</ref>اهل کتاب، با آزادی کامل در محضر پیامبر در مدینه حاضر می‌شدند و به بیان عقاید و افکارشان می‌پرداختند و حتی عبادت خودشان را در مرکز اسلام، در مسجد [[پیامبر]]{{صل}} انجام می‌دادند<ref>من وحی القرآن، ج ۶، ص ۶۵.</ref> و [[مأموریت]] [[پیامبر]] فقط رساندن [[پیام الهی]] بود. از سوی دیگر، وقتی آنان [[مناظره]] کردند، [[پیامبر]] {{صل}} از آنان [[برهان]] طلبید و چون قانع نشدند و تقاضای [[مباهله]] کردند، [[پیامبر]] {{صل}} با [[اطمینان]] و به دور از هرگونه [[استبداد]]<ref>من وحی القرآن، ج ۶، ص ۶۴.</ref>، با آنان به [[مباهله]] برخاست. {{متن قرآن|فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءكُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ}}<ref>  بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: