ابوسعید بن معلی انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته [[بخاری]]<ref>بخاری، ص۳۳.</ref> در مورد [[صحابی]] بودن [[ابوسعید]] صاحب این مدخل، هیچ اختلافی نیست. اما [[ابن کثیر]]<ref>ابن کثیر، ج۱، ص۱۰.</ref> با نقل این [[روایت]] از بخاری، ابوسعید بن معلی را از تابعین می‌داند. با توجه به شباهتی که میان گزارش‌های مربوط به [[حارث]] و [[رافع]] وجود دارد، هر دوی اینها صحابی بوده‌اند. [[ابن اثیر]] با استناد به اینکه [[ابونعیم]]، ابن عبدالبر و [[ابوموسی مدینی]]، روایت [[ام الکتاب]] را از وی نقل کرده‌اند، ابوسعید حارث را [[صحابه]] می‌دانند. همو می‌گوید: وی را تنها به آن روایت می‌شناسند و فرزندش [[سعید]] و نیز [[حفص بن عاصم]] و [[عبید بن حنین]] [[راویان]] از وی هستند<ref>ابو نعیم، ج۵، ص۲۹۱۰؛ ابن اثیر، ج۲، ص۱۵۹ و ج۵، ص۲۱۲.</ref>. همچنین اوست که در میان حدیث‌نگاران، تنها بخاری، با بیان حدیثش نام وی را آورده است<ref>عظیم آبادی، ج۴، ص۲۳۳.</ref>. ابن حجر<ref>مقدمه فتح الباری، ص۴۷۷.</ref> می‌گوید: ابوسعید بن معلی تنها یک حدیث دارد. در کتاب بخاری نیز فقط همان حدیث آمده است<ref>عظیم آبادی، ج۴، ص۲۳۳.</ref>. البته روایت دیگری از او در باب [[نماز خواندن]] در مسجدی که [[انسان]] از آن عبور می‌کند، نقل شده است. ابوسعید بن معلی می‌گوید: در [[عهد رسول خدا]]{{صل}}، هر صبحگاه که به بازار وارد می‌شدیم و از [[مسجد]] عبور می‌کردیم، نمازی در آن می‌خواندیم<ref>نسائی، ج۲، ص۵۵؛ بخاری، ص۳۳؛ هیثمی، ص۱۲۲؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۳۰۳.</ref>. در باب [[تغییر قبله]] نیز از او روایتی گزارش شده است. ابوسعید می‌گوید: روزی به مسجد وارد شدیم و [[رسول خدا]]{{صل}} بر منبر نشسته بود. آنگاه فرمود: "امروز حادثه بزرگی اتفاق خواهد افتاد". من به [[حضرت]] نزدیک‌تر شدم. پس [[پیامبر]] [[آیه]] {{متن قرآن|قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاءِ}}<ref>«گرداندن رویت را به آسمان، می‌بینیم » سوره بقره، آیه ۱۴۴.</ref>. را [[تلاوت]] فرمود. من به دوستم که کنارم نشسته بود گفتم: برخیز پیش از آنکه [[رسول خدا]]{{صل}} از [[منبر]] پایین بیاید، دو رکعت [[نماز]] به سوی [[کعبه]] بخوانیم. ما نخستین کسانی بودیم که به کعبه نماز خواندیم. آنگاه حضرت از منبر پایین آمد و [[نماز ظهر]] را به سوی کعبه خواند<ref> بخاری، ص۳۳؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۳۰۳؛ قرطبی، ج۱، ص۱۰۸.</ref>.

[[ابوسعید]] در [[روایت]] دیگری می‌گوید: در [[مسجد]] مشغول نماز بودم که رسول خدا{{صل}} مرا فراخواند. من نمازم را به پایان رساندم و نزد حضرت رفتم. پیامبر فرمود: "چه چیزی تو را از [[اجابت]] کردن من، بازداشت؟ مگر [[کلام خداوند]] را نشنیده‌ای که می‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان! (ندای) خداوند و پیامبر را هر گاه شما را به چیزی فرا خوانند که به شما زندگی می‌بخشد پاسخ دهید » سوره انفال، آیه ۲۴.</ref>. می‌خواهم پیش از آنکه از مسجد خارج شوی، عظیم‌ترین [[سوره]] [[قرآن]] را به تو یاد دهم. همراه پیامبر راه افتادیم و نزدیک در مسجد رسیدم. با خود گفتم حضرت فراموش کرده است و سخنانش را یادآور شدم. حضرت فرمود: "آن سوره {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«سپاس، خداوند، پروردگار جهانیان را» سوره فاتحه، آیه ۲.</ref>. و آن سبع مثانی و قرآن عظیمی است که بر من نازل شد"<ref>ابونعیم، ج۵، ص۲۹۱۰ -۲۹۱۱.</ref>. [[ابن کثیر]]<ref>ابن کثیر، ج۱، ص۱۰.</ref> به بررسی چند طریق از سندهای این [[روایت]] می‌پردازد و این گونه اظهار نظر می‌کند: ابوسعید بن معلی از [[ابی بن کعب]] روایت کرده است و [[سند]] این روایت، متصل و صحیح است.