نمایش مبدأ برای بحث:عقیل بن ابی‌طالب

==عقیل بن ابی طالب==
[[عقیل]] فرزند [[ابوطالب]] و مادرش [[فاطمه بنت اسد]] است. او [[عموزاده رسول خدا]]{{صل}} و [[برادر]] [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} است. ابوطالب چهار پسر به نام‌های طالب، عقیل، جعفر و علی{{عم}} داشت که هر یک از آنان به ترتیب ده سال از هم کوچک‌تر بودند و لذا علی{{ع}} از عقیل، بیست سال و از جعفر ده سال کوچک‌تر بود. کنیه عقیل [[ابویزید]] است. او و عباس عموی رسول خدا{{صل}} به [[اجبار]] همراه [[مشرکین]] در [[جنگ بدر]] شرکت کردند و هر دو به [[اسارت]] [[مسلمانان]] در آمدند که سرانجام به پرداخت فدیه و نقدینه [[آزاد]] شدند<ref>طبقات الکبری، ابن سعد، ج۱، ص۲۹؛ فصلنامه میقات حج، ش۵۶، ص۱۱۱.</ref>. عقیل قبل از [[جنگ حدیبیه]] به [[مدینه]] [[هجرت]] کرد. او علاوه بر [[قرابت]] و [[قوم]] و [[خویشی]] با [[رسول خدا]]{{صل}} و [[امیرمؤمنان]]{{ع}} جزء [[اصحاب]] و [[یاران]] آن دو [[بزرگوار]] نیز بود. عقیل در [[سال پنجاه هجری]] در مدینه از [[دنیا]] رفت و در داخل [[خانه]] خود که در کنار [[بقیع]] قرار داشت، به خاک سپرده شد.

عقیل در [[فصاحت]] و [[بلاغت]]، [[صراحت لهجه]] سرآمد دوران بود و به نسابه [[عرب]] معروف بود. او به [[انساب]] [[قبائل]] مختلف، به خصوص بر حسب و [[نسب]] [[قبیله قریش]] و [[بنی‌امیه]] آشنایی کامل داشت و از گفتن معایب و نقاط [[ضعف]] و پیشینه [[سوء]] آنان در مجالس، خودداری نمی‌کرد. گفتارش برای مخالفانش خطرناک‌تر از تیر [[مسموم]] و زبانش برنده‌تر از [[شمشیر]] بود؛ لذا سردمداران بنی‌امیه به [[دشمنی]] با وی برخاستند و درباره او مطالب بی‌اساس به هم بافتند و به جای ذکر [[فضائل]] و نقاط قوت، دروغ‌های بسیاری در [[تضعیف]] و [[تحقیر]] او منتشر کردند و تا آنجا از جاده [[انصاف]] به دور افتادند که حتی عقیل [[بنی‌هاشم]] را به [[سفاهت]] متهم ساختند<ref>اسدالغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۴۲۳.</ref>.

در [[فضیلت]] عقیل و [[محبت رسول خدا]]{{صل}} نسبت به وی احادیثی است که به بیشتر آنها در [[منابع اهل سنت]] آمده است. [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: ای [[ابویزید]]! من از دو جهت تو را دوست دارم؛ یکی به جهت [[قوم]] و [[خویشی]] که با من داری و دیگری به جهت علاقه و [[محبت]] عمویم [[ابوطالب]] نسبت به تو<ref>اسدالغابه، ابن اثیر، ج۳، ص۴۲۲؛ طبقات، ابن سعد، ج۴، ص۳۰.</ref>.

[[ابن ابی الحدید]] در شرح و [[تأیید]] متن این [[حدیث]] می‌نویسد: «ابوطالب در میان فرزندانش، [[عقیل]] را بیش از دیگران [[دوست]] می‌داشت و از این رو در سال قحطی، آن‌گاه که [[رسول خدا]]{{صل}} و عمویش عباس به ابوطالب پیشنهاد کردند تا فرزندانش را در [[اختیار]] آنان بگذارد تا از بار سنگین [[هزینه زندگی]] قدری بکاهد، ابوطالب در پاسخ چنین گفت: عقیل را برای من بگذارید و سایر فرزندانم هر کدام را می‌خواهید با خود ببرید». سرانجام عباس، [[سرپرستی]] جعفر را و رسول خدا{{صل}} سرپرستی علی{{ع}} را به عهده گرفتند<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۱، ص۲۵۰.</ref>.

از دیگر [[فضائل]] عقیل این است که در [[ملاقات]] با [[معاویه]]، گذشته از [[دفاع]] از [[شخصیت]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} و بیان شخصیت [[یاران]] آن حضرت از بعضی فضائل امیرمؤمنان{{ع}} سخن گفته است که اگر او نمی‌گفت کسی بر آن [[آگاهی]] نمی‌یافت و به دست [[فراموشی]] سپرده می‌شد.

عقیل در شرایطی این فضائل را نقل کرده است که نه تنها بیان فضائل امیرمؤمنان{{ع}} در سراسر [[جهان اسلام]] ممنوع بود و بزرگ‌ترین [[جرم]] محسوب می‌شد، بلکه به جای فضائل، حدیث‌های ساختگی در نکوهش آن [[بزرگوار]] رواج داشت و آن حضرت در خطبه‌های [[جمعه]] مورد [[لعن]] قرار می‌گرفت<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۴۴.</ref>.

یکی از افتخارات و امتیازات دیگر عقیل بن ابی طالب این است که تعداد [[دوازده نفر]] از شهدای [[قیام عاشورا]] از [[اولاد]] و احفاد او هستند و این [[افتخار]] بزرگ، به جز وی و برادرش امیرمؤمنان{{ع}} نصیب هیچ کس از [[مسلمانان]] نشده است. اما [[فرزندان عقیل]] که با [[حسین بن علی]]{{ع}} به [[شهادت]] رسیدند، شش نفر و شش نفر دیگر از [[نوادگان]] او بودند<ref>تاریخ حرم ائمه بقیع، نجمی، مشعر، ص۲۷۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[محمدنامه (کتاب)|محمدنامه]]، ص ۶۸۶.</ref>

== پانویس ==
{{پانویس}}