نمایش مبدأ برای وفود در فقه سیاسی

{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = وفود
| عنوان مدخل  = وفود
| مداخل مرتبط = [[وفود در فقه سیاسی]]
| پرسش مرتبط  = 
}}

== مقدمه ==
[[وفود]] به معنای به رسولی آمدن نزد کسی، [[رسالت]] و [[پیام‌آوری]] است. وفود جمع [[وفد]] به معنای [[آینده]] و به رسولی آینده است.
در آغاز [[سال دهم هجری]] موج [[گسترش اسلام]]، [[جزیره‌العرب]] را دربر گرفت و طوایفی که تا این سال هنوز در [[مخالفت]] با [[اسلام]] می‌کوشیدند، رام شدند و سعی در نزدیک شدن به محمد داشتند. پس هر [[روز]] گروهی از سران قبائل به حضور محمد{{صل}} شرفیاب می‌شدند و اسلام می‌آوردند. هیات‌های قبائل یکی پس از دیگری وارد [[مدینه]] می‌شدند و با [[پیامبر]] [[بیعت]] می‌کردند. پس این سال را سال وفود (: [[عام‌الوفود]]) نام نهادند.
«وفدها» یعنی: هیأت‌های [[نمایندگی]] [[قبایل]] مختلف [[عرب]] برای [[اظهار اسلام]] و [[انقیاد]] قبایل خویش، بیشتر در [[سال نهم هجرت]] و احیاناً پیش یا پس از آن، به حضور [[رسول اکرم]]{{صل}} شرفیاب می‌شدند و اسلام و انقیاد قبایل خود را به عرض می‌رساندند و مورد [[لطف]] و [[محبت]] و [[عنایت]] شخصی [[رسول خدا]] واقع می‌شدند و در اینجا به هر یک از این وفدها اشاره می‌شود:

۱- وفد [[مزینه]]: نخستین وفدی که در [[رجب]] سال پنجم بر رسول خدا{{صل}} وارد شد، چهارصد مرد مضری از [[قبیله]] «مزینه» بودند و چون رسول خدا به آنان فرمود: «شما هرجا باشید مهاجرید، پس به محل خویش بازگردید»، به محل خویش بازگشتند<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۹۱.</ref>؛

۲۔ وفد [[اسد]]: ده مرد از «[[بنی اسد بن خزیمه]]» در اول [[سال نهم هجری]] نزد رسول خدا آمدند و اسلام آوردند، از جمله: «[[ضرار بن ازور]]» و «[[طلیحة بن خویلد]]» و «[[حضرمی بن عامر]]» که سخنی منت‌آمیز گفت و درباره آنان، [[آیه]] ۱۷ [[سوره حجرات]] [[نزول]] یافت؛

۳- وفد [[تمیم]]: ضمن [[سریه]]«[[عیینة بن حصن فزاری]]» در [[محرم]] سال نهم، به داستان این وفد اشاره کردیم؛

۴- وفد [[عبس]]: نه نفر از «[[بنی عبس]]» نزد رسول خدا{{صل}} آمدند و اسلام آوردند و از «[[مهاجرین]] اولین» شمرده شدند و رسول خدا درباره آنان [[دعای خیر]] کرد؛

۵- وفد [[فزاره]]: پس از [[غزوه تبوک]]، ده مرد از «[[بنی فزاره]]» از جمله: «[[خارجة بن حصن]]» نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمدند و [[اسلام]] آوردند و چون به [[خشکسالی]] و [[قحطی]] گرفتار آمده بودند، رسول خدا برای ایشان [[دعا]] کرد و شش [[روز]] [[باران]] آمد؛

۶- [[وفد]] [[مره]]: پس از غزوه تبوک، سیزده نفر وفد «[[بنی مره]]» به [[ریاست]] «[[حارث بن عوف]]» نزد رسول خدا{{صل}} به [[مدینه]] آمدند و مورد [[تفقد]] و [[مرحمت]] قرار گرفتند و چون از خشکسالی و قحطی [[شکایت]] کردند، رسول خدا درباره آنان دعای [[نزول باران]] کرد و [[بلال]] را فرمود تا به هر کدام ده اوقیه و به «[[حارث]]» [[دوازده]] اوقیه [[نقره]] جایزه داد و چون به [[سرزمین]] خود بازگشتند، دیدند که به دعای رسول خدا باران کافی باریده است<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۹۷.</ref>؛

۷- وفد [[ثعلبه]]: در [[سال هشتم هجرت]]، چهار نفر از «[[بنی ثعلبه]]» نزد رسول خدا{{صل}} آمدند و از طرف خود و [[قبیله]] خودشان [[اظهار اسلام]] کردند، رسول خدا از آنان [[پذیرایی]] کرد و بلال را فرمود تا به هر کدامشان پنج اوقیه نقره جایزه داد و سپس به بلاد خویش بازگشتند؛

۸- وفد [[محارب]]: در [[سال دهم]] ([[حجةالوداع]]) ده مرد از «[[بنی محارب]]» که [[رسول]] خدارا [[دشمنی]] سرسخت‌تر از آنان نبود، نزد آن حضرت آمدند و گفتند: اسلام «بنی محارب» در عهده ما رسول خدا گفت: «این [[دل‌ها]] در دست خداست» به آنان جایزه داد و بازگشتند<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۹۹.</ref>؛

۹- وفد [[سعد بن بکر]]: در [[رجب]] [[سال پنجم هجرت]] «[[ضمام بن ثعلبه]]» که مردی [[دلیر]] بوده و دو گیسوی بافته داشت از سوی قبیله «سعد بن بکر» نزد رسول خدا{{صل}} به مدینه آمد و شتر خود را بر در [[مسجد]] دستبند زد و سپس به مسجد درآمد درحالی‌که رسول خدا در میان [[اصحاب]] نشسته بود، پس چون نزدیک رسول خدا رسید، گفت: کدامیک از شما پسر «[[عبدالمطلب]]» است؟ رسول خدا گفت: منم، گفت: محمد؟، گفت: آری گفت: من از تو سؤال می‌کنم و در پرسش‌های خود [[درشتی]] خواهم کرد، مبادا از این جهت رنجشی پیدا کنی [[رسول خدا]] گفت: رنجشی پیدا نخواهم کرد گفت: تو را به خدای تو و خدای پیشینیان و خدای پسینیان قسم می‌دهم، آیا [[خدا]] تو را به [[پیامبری]] بر ما فرستاده است؟ رسول خدا گفت: به خدا که چنین است گفت: باز هم تو را به خدای تو و خدای گذشتگان و خدای آیندگان قسم می‌دهم، آیا خدا تو را فرموده است که ما را بفرمایی تا او را به [[تنهایی]] [[پرستش]] کنیم و چیزی را [[شریک]] وی قرار ندهیم و این [[بت‌ها]] را رها کنیم؟ رسول خدا گفت: به خدا که همین‌طور است گفت: تو را به خدای تو و کسانی که پیش از تو زیسته‌اند و خدای کسانی که پس از تو خواهند زیست، آیا خدا تو را فرموده است که ما روزی پنج بار [[نماز]] گزاریم؟ رسول خدا گفت: به خدا که چنین است سپس [[فرایض اسلامی]] را یک یک برشمرد و چون از این کار [[فراغت]] یافت، گفت: من هم به [[یگانگی خدا]] [[گواهی]] می‌دهم و نیز محمد را [[پیامبر]] وی می‌شناسم و همه این [[فرایض]] را بدون کم‌وکاست انجام می‌دهم، سپس از نزد رسول خدا رفت و رسول خدا گفت: «اگر این مرد دو گیسو، راست گفته باشد به [[بهشت]] می‌رود».
«ضمام» نزد [[قبیله]] خویش رفت و آنچه دیده و شنیده بود باز گفت، [[لات]] و [[عزی]] را [[دشنام]] داد و قبیله‌اش را از [[بت‌پرستی]] [[نجات]] بخشید و به [[اسلام]] و [[کتاب آسمانی]] واداشت، به‌طوری که تا شب آن [[روز]] یک مرد با یک [[زن]] [[نامسلمان]] در قبیله‌اش باقی نماند و [[مسجدها]] ساختند و بانگ نماز دردادند، «[[ابن عباس]]» گفت: [[نماینده]] قبیله‌ای [[برتر]] و بهتر از «ضمام» نشنیده‌ایم<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۹۹.</ref>؛

۱۰- [[وفد]] [[بنی کلاب]]: سیزده مرد از قبیله «بنی کلاب» از جمله «[[لبید بن ربیعه]]» و «[[جبار بن سلمی]]» در سال نهم نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمدند و [[اظهار اسلام]] کردند و گفتند: «[[ضحاک بن سفیان]]» در میان ما به [[کتاب خدا]] و سنتی که فرموده بودی، عمل کرد و ما را به [[خدا]] و رسولش [[دعوت]] فرمود و ما هم پذیرفتیم؛

۱۱۔ [[وفد]] رؤاس بن [[کلاب]]: مردی از [[قبیله]] «بنی رؤاس» به نام «عمروبن مالک» نزد رسول خدا{{صل}} آمد و [[اسلام]] آورد و سپس نزد قبیله‌اش بازگشت و آنان را به اسلام دعوت کرد؛

۱۲- وفد [[بنی عقیل]] بن کعب: سه نفر از «بنی عقیل» نزد رسول خدا آمدند و اسلام آوردند و با [[تعهد]] اسلام و [[انقیاد]] دیگر افراد قبیله خویش، با رسول خدا [[بیعت]] کردند رسول خدا [[سرزمین]] [[عقیق]] «بنی عقیل» را به آنان داد و برای آنها سندی نوشت، دیگر سران این قبیله «لقیطبن [[عامر]]» و «[[ابوحرب بن خویلد]]» و «[[حصین بن معلی]]» نیز آمدند و اسلام آوردند؛

۱۳- وفد [[جعدة]] بن کعب: «رقاد بن [[عمرو]]» از سوی «[[بنی جعده]]» نزد رسول خدا آمد و اسلام آورد و رسول خدا در «فلج» آب و زمینی به او داد و برای وی سندی نوشت؛

۱۴- وفد [[قشیر]] بن کعب: پیش از [[حجةالوداع]] و پس از [[غزوه]] «حنین» چند نفر از «[[بنی قشیر]]» از جمله «ثوربن [[عروه]]» بر رسول خدا وارد شدند و اسلام آوردند و رسول خدا به «[[ثور]]» قطعه زمینی بخشید و برای وی سندی نوشت و نیز «[[قرة]] بن هبیره» را جایزه‌ای و بردی [[مرحمت]] فرمود و او را [[سرپرست]] زکات‌های قبیله قرار داد<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۰۳.</ref>؛

۱۵- وفد بنی بکا: در [[سال نهم هجرت]] ۹ نفر از [[طایفه]] «بنی بکا» از جمله «[[معاویة]] بن ثور» که در آن [[تاریخ]] مردی صد ساله بود و پسرش «[[بشر]]» بر رسول خدا{{صل}} وارد شدند و رسول خدا دستور داد تا آنان را در خانه‌ای [[منزل]] دادند و [[پذیرایی]] کردند و آنان را جایزه داد و آنگاه نزد قبیله خویش بازگشتند؛

۱۶- وفد [[بنی کنانه]]: «[[واثلة]] بن اسفع» از سوی «بنی کنانه» در سال نهم در موقعی که [[رسول خدا]] برای [[سفر]] [[تبوک]] آماده می‌شد، به [[مدینه]] آمد و به عرض رسانید که آمده‌ام تا به [[خدا]] و رسولش [[ایمان]] آورم، رسول خدا گفت: «پس بر آنچه من دوست دارم و [[کراهت]] دارم [[بیعت]] کن» [[واثله]] بیعت کرد و نزد [[خانواده]] خویش بازگشت و از [[اسلام]] خویش آنان را باخبر کرد، پدرش از [[قبول اسلام]] [[امتناع]] ورزید، اما خواهرش اسلام آورد، واثله به مدینه بازگشت و برای سفر تبوک به رسول خدا ملحق شد و ملازم [[خدمت]] او بود؛

۱۷- [[وفد]] [[بنی عبد]] بن عدی: مردانی از [[قبیله]] «بنی عبد بن عدی» بر رسول خدا{{صل}} وارد شدند و گفتند: ای محمد! ما [[اهل]] [[حرم]] و ساکن آن و نیرومندترین کسان آن [[سرزمین]] هستیم، ما نمی‌خواهیم با تو بجنگیم و اگر جز با [[قریش]] [[جنگ]] می‌کردی ما هم همراه تو می‌جنگیدیم، اما با قریش نمی‌جنگیم و تو و تبار تو را [[دوست]] می‌داریم، قرار ما بر آنکه اگر کسی از ما را به [[خطا]] کشتی، دیه‌اش را بدهی، اگر ما هم از [[اصحاب]] تو را کشتیم، دیه‌اش را بپردازیم رسول خدا گفت: آری و سپس اسلام آوردند؛

۱۸ - وفد [[اشجع]]: در سال «[[خندق]]» صد مرد از قبیله «اشجع» به [[ریاست]] «[[مسعود]] بن رخیله» به مدینه آمدند و در [[کوه]] «[[سلع]]» [[منزل]] کردند. رسول خدا نزد آنان رفت و دستور فرمود تا بارهای خرما به ایشان دادند، پس گفتند: ای محمد! ما از جنگ با تو و [[قوم]] تو به تنگ آمده‌ایم و خواستار [[صلح]] و متارکه‌ایم، پس رسول خدا با آنان صلح کرد و سپس اسلام آوردند؛

۱۹ - وفد [[باهله]]: پس از [[فتح مکه]] «[[مطرف]] بن [[کاهن]] [[باهلی]]» به [[نمایندگی]] قبیله خویش نزد رسول خدا{{صل}} رسید و اسلام آورد و امان‌نامه‌ای برای [[طایفه]] خود گرفت، سپس «[[نهشل]] بن مالک» (از قبیله باهله) به نمایندگی قبیله خویش نزد [[رسول خدا]]{{صل}} آمد و [[اسلام]] آورد، رسول خدا برای هر یک از آنها نامه‌ای نوشت که [[احکام]] و [[شرایع]] اسلام در آن بیان شده بود؛

۲۰۔ [[وفد]] [[سلیم]]: «قیس بن نشبه سلمی» که با [[کتاب‌های آسمانی]] آشنا بود از سوی «[[بنی‌سلیم]]» نزد رسول خدا{{صل}} آمد و گفت: من فرستاده و [[نماینده]] [[قبیله]] خویشم و آنان [[فرمانبردار]] منند وی پرسش‌هایی پیرامون [[وحی الهی]] از رسول خدا کرد و رسول خدا به تمام آنها پاسخ داد و شرایع اسلام و [[واجبات]] و [[محرمات]] را برای وی بیان کرد «قیس» گفت: جز به [[نیکی]] امر نمی‌کنی، [[گواهی]] می‌دهم که تو [[پیامبر]] خدایی و رسول خدا او را «[[حبر]] بنی‌سلیم» نامید «قیس» نزد [[قوم]] خویش بازگشت و به آنان گفت: درباره محمد، حرف مرا بشنوید و اسلام آورید.
در سال هشتم و پیش از فتح، نهصد یا هزار مرد از قبیله «بنی‌سلیم» از پی رسول خدا رهسپار شدند و در «[[قدید]]» به او پیوستند و اسلام آوردند و گفتند: ما را در مقدمه [[سپاه]] خود قرار ده، رسول خدا چنان کرد و در [[فتح مکه]] و [[جنگ حنین و طائف]] همراه رسول خدا بودند؛

۲۱- وفد هلال بن [[عامر]]: چند نفر از [[طایفه]] «[[بنی هلال]]» از جمله «عبدعوف بن اصرم» که رسول خدا او را «عبدالله» نامید، نزد آن حضرت رسیدند و «[[زیاد بن عبدالله]] بن مالک» که در [[خانه]] خاله خود «[[میمونه]]» فرود آمد، جزو آنان بود و رسول خدا او را با خود به [[مسجد]] برد و پس از [[نماز]] او را پیش‌طلبید و دست بر سر وی کشید و تا زنده بود اثر [[نورانیت]] آن در روی وی هویدا بود؛

۲۲- وفد [[بنی عامر بن صعصعه]]: مردان «[[بنی عامر]]» از جمله «عامر بن [[طفیل]]» و «[[اربد بن قیس]]» و «[[جبار بن سلمی]]» نزد رسول خدا رسیدند و عامر در نظر داشت رسول خدا را غافلگیر کند و بکشد به «[[اربد]]» گفت: هنگامی که نزد این مرد رسیدیم، من او را به [[گفت‌وگو]] مشغول می‌کنم و در همان حال شمشیری بر وی فرود آور و او را بکش.
چون نزد [[رسول خدا]] رسیدند، [[عامر]] گفت: ای محمد با من [[خلوت]] کن و رسول خدا گفت: مگر به [[خدای یگانه]] [[ایمان]] آوری بار دیگر سخن خود را تکرار کرد و [[منتظر]] بود که «[[اربد]]» کار خود را انجام دهد، اما «اربد» چنان شده بود که نمی‌توانست سخنی گوید و کاری انجام دهد.
«عامر» پس از گفت‌وگوی طولانی با رسول خدا، آخرین سخنی که به آن حضرت گفت، این بود که: [[مدینه]] را از پیاده و سواره‌ای که بر سرت می‌آورم پر خواهم کرد این سخن را گفت و از محضر رسول خدا رفت.

رسول خدا [[دعا]] کرد و گفت: «خدایا! [[شر]] «عامر بن [[طفیل]]» - یا شر این دو یعنی: عامر و اربد - را از سر من دور گردان، خدایا! [[بنی عامر]] را به [[اسلام]] [[هدایت]] فرما و اسلام را از عامر [[بی‌نیاز]] گردان».
نوشته‌اند که «عامر بن طفیل» نرسیده به [[قبیله]] خویش گرفتار [[بیماری]] [[سختی]] شد و در [[خانه]] زنی از سلول مرد و «اربد» چند [[روز]] پس از ورود، با شتر خود به [[صاعقه]] آسمانی هلاک شد.
[[ابن هشام]] [[روایت]] می‌کند که [[آیات]] ۸-۱۳ [[سوره رعد]] درباره «عامر» و «اربد» [[نزول]] یافته است<ref>سیره ابن هشام، ج۴، ص۲۱۵.</ref>.

۲۳- [[وفد]] ثقیف: رسول خدا{{صل}} در سال هشتم از [[طائف]] به [[مکه]] بازگشت و از آنجا رهسپار مدینه شد، «[[عروة بن مسعود ثقفی]]» در پی حضرت رهسپار و پیش از رسیدن رسول خدا به مدینه شرفیاب شد و اسلام آورد و [[اجازه]] خواست که نزد قبیله خویش بازگردد، ولی رسول خدا به او گفت: «تو را می‌کشند» [[عروه]] گفت: آنان مرا [[دوست]] دارند و رهسپار طائف شد و در [[مقام]] [[دعوت]] قبیله خود به اسلام برآمد، ولی آنان «عروه» را تیرباران کردند و به [[شهادت]] سرافراز شد رسول خدا گفت: «مثل [[عروه]] در میان قبیله‌اش، مثل صاحب [[یاسین]] است در میان قومش».

چند ماه پس از [[شهادت]] عروه، [[قبیله]] [[بنی ثقیف]] در مقابل [[پیشرفت]] [[اسلام]] خود را عاجز یافتند و [[تصمیم]] گرفتند نمایندگانی به [[مدینه]] برای [[مذاکره]] با [[رسول خدا]] گسیل دارند. آنها شش نفر بودند:
۱- [[عبدیالیل]] بن [[عمرو]]؛ ۲- [[حکم بن عمرو]]؛ ۳۔ [[شرحبیل]] بن [[غیلان]]؛ ۴- [[عثمان بن ابی‌العاص]]؛ ۵۔ [[اوس بن عوف]]؛ ۶- [[نمیر بن خرشه]].
[[وفد]] ثقیف وارد مدینه شد، رسول خدا«[[خالد بن سعید]]» را برای [[پذیرایی]] آنان معین فرمود، [[نمایندگان]] [[ثقیف]] دو مطلب را به رسول خدا پیشنهاد کردند: یکی آن‌که پس از اسلام، برای سه سال [[بتخانه]] «[[لات]]» را ویران نکند و و دیگر آن‌که از [[نماز خواندن]] معاف باشند، اما رسول خدا به خواسته‌های آنان تن نداد، سرانجام نمایندگان ثقیف اسلام آوردند و [[مسلمان]] شدند و رسول خدا «[[عثمان بن ابی العاص]]» را برای [[آموختن]] [[احکام اسلام]] و [[آیات قرآن]] بر آنان [[امیر]] ساخت.
نمایندگان ثقیف رهسپار بلاد خویش شدند و رسول خدا{{صل}}، «[[ابوسفیان بن حرب]]» و «[[مغیرة بن شعبه]]» را برای ویران کردن بتخانه لات همراه آنان فرستاد و پس از خراب کردن [[بت]] و بتخانه، اموالی که متعلق به لات بود، جمع‌آوری شد و به خواهش «[[ابوملیح]]» (فرزند عروه) و به دستور رسول خدا، قروض «[[عروة بن مسعود ثقفی]]» و نیز «[[اسود بن مسعود]]» پرداخت شد.

۲۴- وفد [[عبدالقیس]]: در سال [[فتح مکه]]، بیست مرد از [[مردم]] [[بحرین]]، از جمله: «[[جارود]] و [[منقذ]] بن [[حیان]]» نزد رسول خدا{{صل}} رسیدند و رسول خدا درباره آنان گفت: خوش آمدند، «عبدالقیس» خوب قبیله‌ای است»<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۱۴.</ref>.
آنان ده [[روز]] از طرف رسول خدا پذیرایی شدند و جارود هم که [[مرد]] [[نصرانی]] بود، به [[دعوت]] رسول خدا اسلام آورد و خوب [[مسلمانی]] شد، رسول خدا به آنان جوایزی [[مرحمت]] فرمود؛

۲۵- وفد [[بکر بن وائل]]: به همراه این وفد «[[بشیر]] بن الخصاصیه»، «عبدالله بن [[مرثد]]» و«[[حسان]] بن هوط» نیز بودند که بر [[رسول خدا]]{{صل}} وارد شدند مردی از [[فرزندان]] [[حسان]] گفت:
{{عربی|انا ابن حسان بن حوط و أبي رسول بكر كلها إلى النبي}}
«من فرزند حسان بن حوط هستم و پدر من فرستاده همه [[مردم]] بکر است به سوی [[پیامبر]]».
«عبدالله بن [[اسود]]» که در «یمامه» [[سکونت]] داشت، [[اموال]] خود را در یمامه فروخت و با همین [[وفد]] به [[مدینه]] [[مهاجرت]] کرد و رسول خدا برای او از [[خداوند]] [[برکت]] خواست<ref>البدایة و النهایه، ج۵، ص۹۳؛ طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۱۵.</ref>.

۲۶- وفد [[تغلب]]: شانزده نفر مرد تغلبی از [[مسلمانان]] و نصرانیانی که بر خود [[صلیب]] زرین آویخته بودند، بر رسول خدا{{صل}} وارد شدند، رسول خدا با [[نصرانیان]] [[مصالحه]] کرد که بر [[دین]] خود باقی بمانند، ولی فرزندان خود را به [[نصرانیت]] درنیاورند، مسلمانان را هم جوایزی اعطا فرمود<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۱۶.</ref>؛

۲۷۔ وفد [[بنی حنیفه]]: حدود سیزده تا نوزده مرد از بنی حنیفه، بر رسول خدا وارد شدند، [[سرپرستی]] این وفد را «سلمی بن [[حنظله]]» عهده‌دار بود، آنان (جز [[مسیلمة]] بن [[حبیب]] که به نگهداری اثاث و شتران گماشته شده بود) در [[مسجد]] به حضور رسول خدا{{صل}} رسیدند و بر او [[درود]] فرستادند و [[اسلام]] آوردند، چون پس از چند [[روز]] [[تصمیم]] به بازگشت گرفتند، رسول خدا دستور داد، به هر یک پنج اوقیه [[نقره]] جایزه دهند و برای «مسیلمة» که اثاث و شتران را نگهداری کرده بود، نیز فرمود: او مقامی [[پایین‌تر]] از شما ندارد، پس به او مانند دیگران جایزه [[مرحمت]] فرمود، با این [[عنایت]] رسول خدا وجه بر «[[مسیلمه]]» [[اشتباه]] شد و پنداشت که رسول خدا او را در [[پیامبری]] [[شریک]] خود کرده است، چون به یمامه بازگشتند «مسیلمه» [[ادعای پیامبری]] کرد و این واقعه [[گمراهی]] بسیاری از مردم را در پی داشت<ref>سیره ابن هشام، ج۴، ص۲۲۲.</ref>.

۲۸۔ وفد طیی: پانزده مرد از [[قبیله]] «طیی» برای [[دیدار رسول خدا]]{{صل}} به مدینه آمدند، [[سروری]] این گروه را «[[زیدالخیل]] بن مهلهل» به عهده داشت، [[رسول خدا]] [[اسلام]] را برایشان عرضه داشت و چون اسلام آوردند به هر یک پنج اوقیه جایزه داد و به [[زیدالخیل]] [[دوازده]] و نیم اوقیه و او را به فضل ستود «زیدالخیر» نامید و سرزمین‌های «[[فید]]» را برای [[ارتزاق]] به او واگذار کرد و در این باره به او نوشته داد، زید با [[قوم]] خود بازگشت و در بین راه به تب [[مبتلا]] شد و پس از سه [[روز]] درگذشت؛

۲۹- [[وفد]] تجیب<ref>معجم البلدان، ج۲، ص۱۶.</ref>: سیزده مرد از [[مردم]] تجیب با [[صدقات]] واجبه [[اموال]] خود نزد رسول خدا{{صل}} آمدند، رسول خدا شاد شد و به آنان خوش‌آمد گفت و [[مقام]] و منزلتشان گرامی داشت و به [[بلال]] دستور داد به [[نیکی]] از ایشان [[پذیرایی]] کند و جایزه دهد، گویند: رسول خدا بیش از آنکه به سایر وفدها جایزه می‌داد، به این وفد [[مرحمت]] فرمود، سپس گفت: آیا کس دیگری باقی مانده است؟ گفتند: آری، غلامی که از همه ما کم‌سن وسال‌تر است و او را بر سر بار و بنه خود نهاده‌ایم، فرمود: او را بیاورید، [[غلام]] آمد و گفت: همچنان‌که حوایج آنان برآوردی، [[حاجت]] مرا نیز برآور، فرمود: چه حاجت داری؟ گفت: از [[خداوند]] بخواه مرا بیامرزد و [[بی‌نیازی]] مرا در دلم قرار دهد، رسول خدا همین [[دعا]] را در [[حق]] او کرد و بعد دستور داد همانند دیگران به او جایزه دهند و دعای حضرت درباره او نیز [[مستجاب]] شد؛

۳۰- وفد [[خولان]]<ref>سیره حلبیه، ج۳، ص۲۳۶.</ref>: در [[شعبان]] [[سال دهم]] ده نفر از مردم «خولان» نزد رسول خدا{{صل}} آمدند و گفتند: برای آمدن نزد تو [[رنج]] [[سفر]] هموار کردیم، اکنون به خداوند [[ایمان]] می‌آوریم و فرستاده او را نیز [[تصدیق]] می‌کنیم، رسول خدا به آنان [[وعده]] [[ثواب]] داد و سپس از وضع «عم انس» (نام [[بت]] [[قبیله]] خولان) جویا شد، گفتند: بد است و اگر برگردیم او را درهم می‌شکنیم؛ زیرا ما از ناحیه او گول خوردیم و در [[فتنه]] افتادیم و چون بازگشتند [[بت]] را درهم شکستند و به [[حلال و حرام]] [[خدا]] گردن نهادند<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۲۴.</ref>؛

۳۱- [[وفد]] [[جعفی]]: [[قبیله]] جعفی خوردن گوشت [[دل]] را [[حرام]] می‌دانستند و چون «[[قیس بن سلمه]]» و «[[سلمة بن یزید]]» ([[برادران]] [[مادری]] و [[فرزندان]] [[ملیکه]]) از سوی قبیله خود نزد [[رسول خدا]] آمده و [[اسلام]] آوردند، رسول خدا دستور داد، دل بریان شده‌ای آوردند و به «سلمة بن یزید» داد، [[سلمه]] دستش بلرزید و در عین حال به دستور آن حضرت بخورد، سپس قیس و سلمه گفتند: ای رسول خدا! مادر ما: ملیکه رنجدیده را از [[رنج]] [[نجات]] بخش، زیر او نیازمند را [[اطعام]] می‌کرد و بر [[مسکین]] [[شفقت]] می‌آورد، ولی درحالی از [[دنیا]] رفت که دخترک خود را [[زنده به گور]] کرده بود، فرمود: در [[آتش دوزخ]] است، [[خشمناک]] برخاستند و گفتند: به خدا قسم کسی که به ما گوشت دل خورانید و [[معتقد]] است مادر ما در آتش دوزخ است [[شایسته]] است از او [[پیروی]] نشود، چون برفتند در بین راه به مردی از [[اصحاب]] که شتری از [[صدقه]] با خود داشت، برخوردند، مرد را ببستند و شتر را براندند، چون این خبر به رسول خدا رسید بر آنها [[لعنت]] فرستاد.
نقل شده است که «[[ابوسبره]]» با دو فرزندش «سبره» و «[[عزیز]]» بر [[پیامبر گرامی اسلام]] وارد شدند، رسول خدا از عزیز پرسید: نام تو چیست؟ گفت: عزیز، فرمود: جز [[خداوند]] عزیزی نیست و او را عبدالرحمان نامید.
«ابوسبره» و فرزندانش اسلام آوردند و رسول خدا آنها را [[دعا]] فرمود و [[وادی]] «جردان» را در [[یمن]] به او واگذار کرد<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۲۵.</ref>؛

۳۲ - وفد صدا<ref>معجم البلدان، ج۳، ص۳۹۷.</ref>: در [[سال هشتم هجرت]]، رسول خدا{{صل}}، «[[قیس بن سعد]]» را با چهارصد نفر به ناحیه یمن فرستاد و در [[وادی قنات]] [[اردو]] زدند، مردی از صدا از مقصد آنان جویا شد و با [[شتاب]] نزد رسول خدا آمد و از آن حضرت خواست دستور بازگشت [[سپاه]] دهد و [[تعهد]] کرد [[قوم]] خود را به [[انقیاد]] وادارد، [[رسول خدا]] سپاه را بازگرداند، آنگاه پانزده مرد از [[مردم]] صدا نزد آن حضرت آمده [[اسلام]] آوردند و به [[سرزمین]] خود بازگشتند و اسلام در بین آنان رواج یافت<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص۳۲۶.</ref>؛

۳۳ - [[وفد]] مراد: «[[فروة بن مسیک مرادی]]» از [[ملوک]] کنده بر رسول خدا{{صل}} وارد شد و از آن حضرت [[پیروی]] کرد و به فراگرفتن [[قرآن]] و [[احکام اسلام]] پرداخت، رسول خدا او را [[دوازده]] اوقیه جایزه داد و بر شتری برگزیده سوار کرد و حله‌ای از بافته عمان بخشید و او را عامل خود بر قبیله‌های مراد، [[زبید]] و [[مذحج]] گردانید و [[خالد بن سعید بن العاص]] را همراه او برای دریافت [[صدقات]] فرستاد، [[فروه]] همچنان عامل صدقات بود تا رسول خدا{{صل}} [[وفات]] یافت<ref>الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۲۷.</ref>؛

۳۴- وفد زبید: ده نفر از [[قبیله]] «[[بنی زبید]]» به [[ریاست]] «[[عمرو]] بن معدیکرب» به [[مدینه]] نزد رسول خدا{{صل}} وارد شدند، «عمرو» با یارانش اسلام آوردند و از آن حضرت جایزه دریافت داشتند و به سرزمین خویش بازگشتند، چون رسول خدا وفات یافت، عمرو [[مرتد]] شد و سپس اسلام آورد و در بسیاری از [[فتوحات اسلامی]] [[عهد خلیفه اول]] و دوم شرکت داشت<ref>الطبقات الکبری، ج۱، ص۳۲۸.</ref>و<ref>فقه سیاسی، حقوق تعهدات و دیپلماسی، ص۲۵-۲۶۰.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص ۷۵۳-۷۵۹.</ref>

== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:1100701.jpg|22px]] [[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه فقه سیاسی ج۲''']]
{{پایان منابع}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:اصطلاحات سیاسی]]