نمایش مبدأ برای سیره عبادی امام حسن مجتبی

{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = امام حسن مجتبی
| عنوان مدخل  = 
| مداخل مرتبط = 
| پرسش مرتبط  =
}}

==عبادت‌==
#مفضّل از [[امام صادق]]{{ع}} از پدرش از جد بزرگوارش [[روایت]] کرده که فرمود: حسن بن علی بن ابی طالب پرستشگرترین، [[زاهدترین]] و [[برترین]] فرد دوران خویش به‌شمار می‌آمد، پیاده و گاهی پای برهنه به [[حج]] می‌رفت، هرگاه از مردن و [[قبر]] و [[قیامت]] و [[رستخیز]] و عبور از [[پل صراط]] یاد می‌کرد، می‌گریست و زمانی که حضور در پیشگاه [[خدای متعال]] را متذکر می‌شد فریادی برمی‌آورد و از [[بیم]] آن عرصه از [[هوش]] می‌رفت و هرگاه در پیشگاه خدای عز و جل به [[نماز]] می‌ایستاد بندبند اعضایش می‌لرزید و هر [[زمان]] از [[بهشت و دوزخ]] یاد می‌کرد از بیم، چون مارگزیده به خود می‌پیچید، از [[خداوند]] درخواست [[بهشت]] می‌کرد و از [[آتش دوزخ]] به او [[پناه]] می‌جست و هرگاه [[قرآن]] [[تلاوت]] می‌کرد و به جمله {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا}} می‌رسید عرضه می‌داشت: {{متن حدیث|لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ}}. همواره در یاد و [[ذکر خدا]] دیده می‌شد. از همه راستگوتر و خوش‌بیان‌تر بود...
#هروقت آن [[بزرگوار]] [[وضو]] می‌گرفت اعضای بدنش می‌لرزید و رخسارش به زردی می‌گرایید. چگونگی عارض شدن چنین حالتی بر او را از آن حضرت جویا شدند در پاسخ فرمود: بر آن‌کس در پیشگاه [[پروردگار]] [[عرش]] به‌ایستد رواست که رنگ چهره‌اش زرد و بندبند اعضایش به لرزه درآید.
# [[امام مجتبی]] هر زمان به در [[مسجد]] می‌رسید سر مبارکش را بالا می‌گرفت و به پیشگاه [[خدا]] عرضه می‌داشت: خدایا! میهمان تو به آستانت آمده. ای خدای [[نیکی]] بخش! گنهکاری به درگاهت رو آورده، ای [[کریم]]! با زیبایی‌های فضل و کرمت از [[گناهان]] زشتم درگذر<ref>مناقب، ج۳، ص۱۸۰؛ بحار، ج۴۳، ص۳۳۹.</ref>.
#آن حضرت از [[نماز صبح]] که [[فراغت]] می‌یافت هرچند به انجام اموری می‌پرداخت ولی تا [[طلوع]] [[خورشید]]، سخن نمی‌گفت.
#از [[امام محمد باقر]]{{ع}} روایت شده که فرمود: امام مجتبی{{ع}} فرمود: [[شرم]] دارم، خدا را دیدار کنم و پیاده به [[زیارت]] خانه‌اش نرفته باشم، از این‌رو، وی بیست بار پیاده از [[مدینه]] رهسپار [[مکه]] شد<ref>مناقب، ج۳، ص۱۸۰؛ بحار الانوار، ج۴۳، ص۳۳۹.</ref>.
#از [[علی بن جذعان]] منقول است که گفت: [[حسن بن علی]]{{ع}} دوبار، تمام [[اموال]] و سه‌بار نیمی از دارایی‌اش را در [[راه خدا]] بخشید به‌گونه‌ای که یک لنگه نعلین و [[کفش]] خود را به [[بینوا]] می‌داد و یک لنگه آن را نگاه می‌داشت<ref>مناقب، ج۳، ص۱۸۰؛ بحار الانوار، ج۴۳، ص۳۳۹.</ref>.
دعاهای گوناگونی از [[امام مجتبی]]{{ع}} [[روایت]] شده که مجموعه‌ای از [[معارف]] و [[آداب]] [[نیایش]] با [[ذات مقدس باری تعالی]] و [[خشوع]] و [[کرنش]] در برابر عظمتش را در خود جای داده که به نمونه‌هایی از آن [[دعاها]] اشاره می‌کنیم: [[امام]]{{ع}} عرضه می‌دارد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّكَ الْخَلَفُ مِنْ جَمِيعِ خَلْقِكَ- وَ لَيْسَ فِي خَلْقِكَ خَلَفٌ مِنْكَ إِلَهِي مَنْ أَحْسَنَ فَبِرَحْمَتِكَ وَ مَنْ أَسَاءَ فَبِخَطِيئَتِهِ فَلَا الَّذِي أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ رِفْدِكَ وَ مَعُونَتِكَ وَ لَا الَّذِي أَسَاءَ اسْتَبْدَلَ بِكَ وَ خَرَجَ مِنْ قُدْرَتِكَ إِلَهِي بِكَ عَرَفْتُكَ وَ بِكَ اهْتَدَيْتُ إِلَى أَمْرِكَ وَ لَوْ لَا أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ فَيَا مَنْ هُوَ هَكَذَا وَ لَا هَكَذَا غَيْرُهُ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ ارْزُقْنِي الْإِخْلَاصَ فِي عَمَلِي وَ السَّعَةَ فِي رِزْقِي اللَّهُمَّ اجْعَلْ خَيْرَ عُمُرِي آخِرَهُ وَ خَيْرَ عَمَلِي خَوَاتِمَهُ وَ خَيْرَ أَيَّامِي يَوْمَ أَلْقَاكَ إِلَهِي أَطَعْتُكَ وَ لَكَ الْمِنَّةُ عَلَيَّ فِي أَحَبِّ الْأَشْيَاءِ إِلَيْكَ الْإِيمَانِ بِكَ وَ التَّصْدِيقِ بِرَسُولِكَ وَ لَمْ أَعْصِكَ فِي أَبْغَضِ الْأَشْيَاءِ إِلَيْكَ الشِّرْكِ بِكَ وَ التَّكْذِيبِ بِرَسُولِكَ فَاغْفِرْ لِي مَا بَيْنَهُمَا يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ}}<ref>مهج الدعوات، ص۱۴۴.</ref>؛ خدایا! از میان آفریدگانت تنها [[جانشین]] تویی و چون تو [[جانشینی]] میان آنان وجود ندارد. خدایا! آن کس که [[عمل نیک]] انجام داد با [[رحمت]] تو بدان [[توفیق]] یافت و آن‌کس که [[مرتکب گناه]] شد با خطای خودش بدان دست یازید. بنابراین، نه آن‌کس که [[کار نیک]] انجام داده از [[پشتیبانی]] و [[حمایت]] تو [[بی‌نیاز]] است و نه کسی که از او [[بدی]] سر زده دیگری را به جای تو برگزیده و از تحت قدرتت خارج گشته است. خدایا! به وسیله خودت تو را شناختم و به واسطه ذات مقدست به دستوراتت راه یافتم و اگر خود نبودی هیچ‌گاه تو را نمی‌شناختم. ای کسی که دارای این صفات هستی و دیگران از آن برخوردار نیستند بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] فرست و [[اخلاص]] در عمل و روزی فراوان برایم مقرر فرما. خدایا! پایان کارم را ختم به خیر گردان و بهترین روزهایم را [[روز]] دیدار با خودت قرار ده. خدایا! از تو [[فرمان]] بردم و به عطای محبوب‌ترین اشیاء نزد خود که [[ایمان]] به تو و [[تصدیق]] پیامبرت بود، بر من [[منّت]] نهادی و در تنفّرآمیزترین اشیاء که [[شرک]] به تو و [[تکذیب]] [[رسول]] گرامی‌ات بود از فرمانت [[سرپیچی]] نکردم. پس ای [[مهربان‌ترین]] مهربانان! گناهانی را که در این میان از من سرزده بر من ببخشای. [[ابن کثیر]] آورده: [[امام مجتبی]]{{ع}} هر شب که به خانه‌های همسرانش می‌رفت [[سوره]] [[مبارک]] [[کهف]] را با خود می‌برد و همواره در بستر خویش قبل از [[خوابیدن]]، [[تلاوت]] می‌نمود<ref>به البدایة و النهایه، ج۸، ص۴۲، چاپ دار احیاء التراث العربی ۱۴۰۸ مراجعه شود.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۳۸.</ref>

== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:151918.jpg|22px]] [[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|'''پیشوایان هدایت ج۴''']]
{{پایان منابع}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:سیره معصوم]]
[[رده:امام حسن مجتبی]]