نمایش مبدأ برای حقوق امام مهدی بر شیعیان چیست؟ (پرسش)

{{پرسش غیرنهایی}}
{{جعبه اطلاعات پرسش
| موضوع اصلی        = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]
| موضوع فرعی        = [[حقوق امام مهدی بر شیعیان]] چیست؟
| تصویر             = 7626626268.jpg
| اندازه تصویر      = 200px
| مدخل بالاتر      = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[عصر غیبت کبری]]
| مدخل اصلی    = [[حقوق امام مهدی بر شیعیان]]
| مدخل وابسته    =
| پاسخ‌دهنده         = ۴ پاسخ
| پاسخ‌دهندگان       = 
}}
'''[[حقوق امام مهدی بر شیعیان]] چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.

==عبارت‌های دیگری از این پرسش==

== پاسخ نخست ==
[[پرونده:304464.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[سید محمد تقی موسوی اصفهانی]]]]
::::::آیت الله '''[[سید محمد تقی موسوی اصفهانی]]'''، در کتاب ''«[[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[حق امام]]{{ع}} پس از [[خدا]] و [[رسول]] از همه [[حقوق]] بر تمامی اهل عالم مهم‌تر است، نظر به مراتبی که [[خدای تعالی]] به او اختصاص داده، و او را از سایر خلایق [[برگزیده]] است، و او واسطه رسیدن هرگونه [[فیض]] به آفریدگان می‌باشد، و نیز به این مطلب [[راهنمایی]] می‌کند آنچه در بخش پنجم گذشت، که [[حق]] [[قرابت]] و [[خویشاوندی]] [[پیغمبر]]{{صل}} از [[خویشاوندی]] نَسَبی مهم‌تر و عظیم‌تر می‌باشد. و از [[امامان]] {{ع}} [[روایت]] آمده که: هر حقی که برای [[خدای تعالی]] هست از آنِ ما می‌باشد<ref>الکافی، ج ۱، ص ۵۳۷.</ref>. و نیز حاصل روایتی چنین است که: [[قدر]] و [[منزلت]] [[مؤمن]] نزد [[امام]] {{ع}} به حسب [[منزلت امام]] نزد او است. و شواهد آنچه یاد کردیم بسیار است و بر اهل [[بصیرت]] پوشیده نیست، و چون بیان شد که رعایت [[حق]] [[خدای تعالی]] با رعایت [[حق]] آن [[حضرت]] {{ع}} حاصل می‌گردد، پس رعایت [[حق]] آن جناب مایه نزدیک شدن و [[تقرب]] یافتن به [[خدای تعالی]] است، و سبک شمردن [[حق]] آن بزرگوار مایه دوری از [[خداوند]] و مبغوض شدن نزد او می‌باشد، چنان که مولایمان [[حضرت سجاد]]{{ع}} در دعای [[ابوحمزه ثمالی]] می‌گوید: {{متن حدیث|أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي مُسْتَخِفّاً بِحَقِّكَ فَأَقْصَيْتَنِي}}<ref>یا شاید مرا دیده‌ای که [[حق]] تو را سبک می‌شمارم که مرا دور ساخته‌ای...؛ اقبال، ص ۷۱.</ref>»<ref>[[سید محمد تقی موسوی اصفهانی|موسوی اصفهانی، سید محمد تقی]]، [[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌]]، ص۳۲۵.</ref>.

== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. آقای تونه‌ای (پژوهشگر معارف مهدویت)؛
| تصویر = 13681078.jpg|تپس|100px|right|بندانگشتی|[[مجتبی تونه‌ای]]]]
::::::آقای '''[[مجتبی تونه‌ای]]'''، در کتاب ''«[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[حقوق]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} بر [[شیعیان]]، بسیار و [[الطاف]] او بی‌شمار است. از آن جمله است:
:::::#'''[[حق]] وجود و هستی'''؛ از [[توقیعات]] شریفه آن [[حضرت]] است که فرمود: {{عربی|"نَحْنُ صَنَائِعُ رَبِّنَا وَ الْخَلْقُ بَعْدُ صَنَائِعُنَا"}}<ref>احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۷۸.</ref> و [[امام زمان]] و پدران بزرگوارش {{عم}} واسطه هستند در رساندن فیض‌های الهی به سایر مخلوقات، و به همین معنی در [[دعای ندبه]] اشاره شده که: {{عربی|"أَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاءِ"}}. 
:::::#'''[[حق]] بقا در [[دنیا]]'''؛ در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است که: "اگر [[زمین]] بدون [[امام زمان]] باقی بماند، از هم می‌پاشد"<ref>اصول کافی، ج ۱، ص ۱۷۹.</ref>.
:::::#'''[[حق]] [[قرابت]] و خویشاوندی [[پیامبر]]''' {{صل}}؛ که در [[قرآن کریم]] آمده است: {{متن قرآن|قُل لّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>سوره شوری، ۲۳.</ref>؛ بگو که من از شما بر [[تبلیغ]] [[رسالت]] توقع مزدی ندارم، جز این‌که در مورد خویشاوندانم مودّت ورزید. و در [[حدیث]] ندای [[حضرت قائم]] {{ع}} هنگام ظهورش آمده، "از شما می‌خواهم شما را به [[حق]] [[خدا]] و [[حق]] [[رسول خدا]] و [[حق]] خودم بر شما که مرا بر شما [[حق]] [[قرابت]] و خویشاوندی [[پیغمبر]] هست"<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۴۹.</ref>.
:::::#'''[[حق]] واسطه [[نعمت]]'''؛ در [[زیارت جامعه]] درباره [[امامان]] {{عم}} می‌خوانیم {{عربی|"وَ أَوْلِيَاءَ النِّعَمِ"}} و از [[امام صادق]] {{ع}} آمده که: "اگر ما نبودیم، نه نهرها جاری می‌شد، نه میوه‌ها می‌رسید و نه درخت‌ها سبز می‌گشت"<ref>اصول کافی، ج ۱، ص ۱۴۴.</ref>. [[امام سجاد]] {{ع}} نیز به [[ابو حمزه]] فرمود: "ای [[ابو حمزه]]! پیش از طلوع [[آفتاب]] نخواب، که برایت خوش ندارم. به تحقیق که [[خداوند]] در آن وقت، روزی‌های [[بندگان]] را تقسیم می‌کند و بر دست ما آن‌ها را جاری می‌سازد"<ref>مکیال المکارم، ج ۱، ص ۶۲.</ref>.
:::::#'''[[حق]] پدر بر [[فرزند]]'''؛ [[شیعیان]] از باقی‌مانده گل [[خاندان]] [[وحی]] آفریده شده‌اند، همان‌طور که [[فرزند]] از پدر به وجود می‌آید. [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: "[[امام]]، همدم و رفیق و پدر مهربان است"<ref>اصول کافی، ج ۱، ص ۲۰۰.</ref>. از [[امام باقر]] {{ع}} نیز [[روایت]] شده است که فرمود: "به تحقیق که [[خداوند]] ما را از اعلی علیین خلق فرموده و دل‌های [[شیعیان]] ما را از مایه [[خلقت]] ما و تن‌شان را از پایین‌تر از آن آفرید. پس دل‌های‌شان در هوای ما است، زیرا از آن‌چه ما آفریده شدیم، آن‌ها نیز آفریده شده‌اند<ref>همان، ص ۳۹۰.</ref>.
:::::#'''[[حق]] ارباب بر [[بنده]]'''؛ از [[حسین بن علی]] {{ع}} [[روایت]] شده که فرمود: "[[پیامبر خاتم|رسول الله]] {{صل}} به [[امام علی|علی]] {{ع}} فرمود: من به [[مؤمنین]] از خودشان به خودشان سزاوارترم، پس تو ای [[علی]] از [[مؤمنین]] به خودشان سزاوارتری، پس بعد از تو، [[حسن]] سزاوارتر است به [[مؤمنین]] از خودشان... و حجة بن الحسن به [[مؤمنین]] سزاوارتر است از خودشان. [[امامان]] [[نیکوکار]]، ان‌ها با [[حق]] و [[حق]] با آن‌ها است"<ref>اصول کافی، ج ۱، ص ۱۸۷؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، ص ۲۷۰.</ref>. و از [[امام رضا]] {{ع}} [[روایت]] شده که فرمود: "[[مردم]] در [[اطاعت]] کردن، بردگان ما هستند"<ref>اصول کافی، ج ۱، ص ۱۸۷.</ref>.
:::::#'''[[حق]] عالم بر متعلّم''': [[خداوند]] در [[قرآن]] فرموده است: {{متن قرآن|فَاسْأَلُواْ أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ}}<ref>سوره انبیاء، ۷.</ref>. 
:::::#'''[[حق امام]] بر رعیت'''؛ [[امیر المؤمنین]] {{ع}} فرمود: مهم‌ترین چیزی که [[خداوند]] آن را از جمله [[حقوق]]، فرض کرده، [[حق]] [[والی]] و [[زمامدار]] بر رعیت است"<ref>روضه کافی، ص ۳۵.</ref>. این‌ها بخشی از [[حقوق حضرت بر شیعیان]] بود<ref>مکیال المکارم، ج ۱، ص ۵۶.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۸۱.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}

{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. آقای دکتر شفیعی سروستانی (پژوهشگر معارف مهدویت)؛
| تصویر = 13681061.jpg|تپس|100px|right|بندانگشتی|[[ابراهیم شفیعی سروستانی]]]]
::::::آقای دکتر '''[[ابراهیم شفیعی سروستانی]]'''، در کتاب ''«[[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[پیشوایان معصوم]] [[دین]] {{عم}} [[حقوق]] گوناگونی برعهده ما دارند که بررسی تفصیلی همه این [[حقوق]]، مجالی گسترده می‌طلبد، در این مجال به برخی از مهم‌ترین این [[حقوق]] اشاره می‌کنیم: 
:::::*'''[[دوست]] داشتن''': [[رسول اکرم]] {{صل}} در ازای زحمات فراوانی که در راه [[ارشاد]] و [[هدایت مردم]] پذیرا شد، تنها یک چیز از [[مردم]] درخواست کرد و آن [[دوستی]] [[خویشاوندان]] خود بود. [[قرآن کریم]] در این باره می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} در پاسخ شخصی که از ایشان درباره [[تفسیر]] این [[آیه]] پرسیده بود، می‌فرماید: ... به [[خدا]] [[سوگند]] که این [[دوستی]]، فریضه‌ای است که [[خداوند]] نسبت به [[اهل بیت]] [[محمد]] بر عهده [[بندگان]] نهاده است<ref>احمدبن محمدبن خالد برقی، المحاسن، چاپ دوم: قم، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ ه- ق، ج ۱، ص ۲۴۴؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۵۶، ح ۸۱۹.</ref>. 
[[احادیث]] دیگری نیز در این زمینه وارد شده است که به جهت رعایت اختصار به همین مقدار بسنده می‌کنیم<ref>ر.ک: اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، صص ۵۵۱ - ۵۵۹.</ref>.
:::::*'''[[تمسک]] جستن''': بی‌تردید در تندباد حوادث روزگار و به هنگام برخاستن توفان‌های سهمگین، تنها با چنگ زدن به "دستگیره‌ای محکم" می‌توان از درافتادن به وادی [[گمراهی]] در [[امان]] ماند و راه [[هدایت]] و [[رستگاری]] را باز [[شناخت]]. [[قرآن کریم]] از این دستگیره محکم، گاه با تعبیر "عروة الوثقی: دستاویز [[استوار]]"<ref>ر.ک: سوره بقره، آیه ۲۵۶ و سوره لقمان، آیه ۲۲.</ref> و گاه با تعبیر "حبل [[الله]]؛ ریسمان [[خدا]]"<ref>ر.ک: سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref> یاد کرده است. به تصریح [[روایات]]، این دستگیره محکم تنها [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]] {{عم}} هستند و به همین [[دلیل]] همه اهل [[ایمان]] موظف شده‌اند که تنها به آنها [[تمسک]] جویند. 
::::::[[امام علی]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: [[رسول خدا]] - [[درود]] [[خدا]] بر او و خاندانش باد - به من فرمود: "ای [[علی]]...! شما [[حجت خدا]] بر خلق او و آن دستگیره محکم هستید که هر کس بدان چنگ زند، [[هدایت]] شود و هر که رهایش کند، [[گمراه]] گردد<ref>محمدبن محمدبن نعمان (شیخ مفید)، الأمالی، چاپ دوم: قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۰۴ ه-. ق، ح ۹؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۶۱، ح ۸۳۴.</ref>. 
::::::از [[امام صادق]] {{ع}} نیز در این باره چنین [[روایت]] شده است: [[دروغ]] می‌گوید کسی که مدعی است ما را شناخته، ولی به دامن دیگران چنگ آویخته است<ref>محمدبن علی بن حسین (شیخ صدوق)، معانی الأخبار، چاپ اول: قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۳۶۱، ص ۳۹۹، ح ۵۷؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۶۵، ح ۸۴۵.</ref>. گفتنی است، برخی از اهل تحقیق معتقدند: احادیثی که بر [[وجوب]] [[تمسک]] به [[اهل بیت]] دلالت دارند، بیش از حد تواترند<ref>ر.ک: اهل بیت در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۶۵.</ref>.
:::::*'''[[دوستی]] با [[دوستان]] و [[دشمنی]] با [[دشمنان]]''': آنگاه ما در ادعای [[دوستی]] با [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]] {{عم}} [[صادق]] هستیم که [[دوستان]] آنها را [[دوست]] بداریم و با [[دشمنان]] آنها [[دشمنی]] کنیم. از این رو در [[روایات]]، [[دوستی]] با [[دوستان]] [[اهل بیت]]: و [[دشمنی]] با [[دشمنان]] آنها، یکی از [[حقوق]] [[امامان معصوم]] {{عم}} برشمرده شده و بسیار بر آن تأکید شده است. 
::::::[[پیامبر خاتم]] {{صل}} در این باره می‌فرماید: هر کس [[دوست]] دارد که بر [[کشتی نجات]] بنشیند و به دستگیره محکم چنگ آویزد و ریسمان [[استوار]] [[خدا]] را بگیرد، باید پس از من، [[علی]] را [[دوست]] بدارد و با [[دشمن]] او [[دشمنی]] کند و [[امامان]] [[هدایتگر]] از [[نسل]] او را به [[پیشوایی]] بپذیرد؛ زیرا آنان پس از من [[جانشینان]] و اوصیای من و [[حجت خدا]] بر خلقند و سروران [[امت]] هستند و پرهیزگاران را به سوی [[بهشت]] می‌برند. حزب آنها، حزب من و حزب من، حزب خداست و حزب [[دشمنان]] آنان، حزب [[شیطان]] است<ref>عیون أخبار الرضا، ج ۱، ص ۲۹۲، ح ۴۳؛ بحارالأنوار، ج ۲۳، ص ۱۴۴، ح ۱۰۰؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۶۱، ح ۸۳۲.</ref>. 
:::::*'''پذیرفتن [[ولایت]]''': به تصریح [[روایات]]، در [[آموزه‌های اسلامی]] هیچ موضوعی به اندازه موضوع [[ولایت]]، تأکید نشده است<ref>ر.ک: الکافی، ج ۲، ص ۱۸، ح ۳.</ref> و به همین [[دلیل]] می‌توان گفت، [[پذیرش ولایت]] و [[سرپرستی]] [[امامان معصوم]] {{عم}} یکی از مهم‌ترین [[حقوق]] آنهاست. در روایتی که از [[پیامبر اعظم]] {{صل}} [[نقل]] شده است، در این زمینه چنین می‌خوانیم: هرکس [[دوست]] دارد که مانند من [[زندگی]] و چون من بمیرد و به بهشتی که پرودگارم مرا [[وعده]] داده است، وارد شود، پس باید [[ولایت]] [[علی بن ابی‌طالب]] و [[وارثان]] [[پاک]] او را که پس از من [[امامان]] [[هدایتگر]] و چراغ‌های تاریکی‌ها هستند، بپذیرد؛ زیرا آنها هرگز شما را از راه راست به کج‌راهه [[گمراهی]] نمی‌کشانند<ref>محمn بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الأمالی، چاپ پنجم: بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۰ ه- ق. ص ۸۸، ح ۶۰؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۶۷، ح ۸۴۹.</ref>. [[امام علی]] {{ع}} نیز در این باره می‌فرماید: ما را بر عهده [[مردم]]، [[حق]] [[فرمانبری]] و [[ولایت]] است و برای این کار، از [[خداوند سبحان]] [[پاداش نیک]] خواهند گرفت<ref>عبدالواحد الآمدی التمیمی، غرر الحکم و درر الکلم، تحقیق: میر سید جلال الدین المحدث الأرموی، چاپ دوم: تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۶۰، ج ۵، ص ۱۲۹، ح ۷۶۲۸؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۶۸، ح ۸۵۶.</ref>. 
:::::*'''مقدم داشتن''': به [[دلیل]] برتری‌ها و ویژگی‌های بی‌مانندی که [[خدای متعال]] به [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]] {{عم}} ارزانی داشته، سزاوار است که آنها در همه زمینه‌ها بر همگان مقدم داشته شوند و هیچ کس بر آنها ترجیح داده نشود، به این موضوع نیز به عنوان یکی از [[حقوق]] [[امامان معصوم]] {{عم}}، در [[روایات]] بسیار آمده توجه است شده و از جمله در روایتی که از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[نقل]] شده، چنین آمده است: [[خدای متعال]] ذریه هر [[پیامبری]] را از پشت خود او قرار داده است، ولی ذریه مرا از پشت [[علی بن ابی‌طالب]] {{ع}}.... پس آنان را پیشرو قرار دهید و از ایشان جلو نیفتید؛ زیرا آنان در خردسالی، بردبار‌ترین شما هستند و در بزرگی، داناترینتان. بنابراین، از آنها [[پیروی]] کنید؛ چرا که ایشان شما را به [[گمراهی]] نمی‌کشانند و از راه راست بیرون‌تان نمی‌برند<ref>بحارالأنوار، ج ۲۳، ص ۱۴۴، ح ۹۸؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، م ۵۷۵، ح ۸۶۹.</ref>. 
:::::*'''[[پیروی]] کردن''': [[امامان معصوم]] {{عم}} در [[علم]]، [[تقوا]]، [[شجاعت]]، [[سیاست]]، [[سخاوت]]، [[کرامت]] و دیگر صفات [[پسندیده]] [[اخلاقی]]، سرآمد اهل روزگار هستند و به همین [[دلیل]]، [[مردم]] باید آنان را [[پیشوا]] و مقتدای خود سازند و در همه امور به آنها [[اقتدا]] کنند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در این باره می‌فرماید: هر کس خوشحال می‌شود مانند من [[زندگی]] کند و مانند من از [[دنیا]] برود و در [[بهشت]] برینی که پروردگارم آن را کاشته است، ساکن شود، باید پس از من [[علی]] را [[دوست]] دارد و به [[امامان]] پس از من [[اقتدا]] کند؛ زیرا آنان عترت‌ منند، از طینت من آفریده شده‌اند و [[فهم]] و [[دانش]] روزی شده‌اند<ref>الأمالی (شیخ صدوق)، ص ۸۸، ح ۶۰؛ بحارالأنوار، ج ۲۳، ص ۱۳۹، ح ۸۵؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۷۷، ح ۸۷۴.</ref>. 
:::::*'''گرامی داشتن''': [[پیامبر اعظم]] {{صل}} همواره بر [[ضرورت]] گرامی داشتن [[اهل بیت]] طاهرین خود تأکید می‌کرد و [[امت]] خود را از [[آزار]] و اذیت آنان برحذر می‌داشت. به همین [[دلیل]] می‌توان گفت که یکی از [[حقوق]] قطعی و مسلَم [[امامان معصوم]] {{عم}} گرامی داشتن، [[عزیز]] شمردن و [[خوار]] نساختن آنان است. در روایتی که [[ابن عباس]] [[نقل]] کرده، در این زمینه چنین آمده است: [[رسول خدا]] - [[درود]] [[خدا]] بر او و خاندانش باد - بر [[منبر]] رفت و برایمان [[سخنرانی]] کرد و [[مردم]] جمع شدند. آن [[حضرت]] فرمود: "... ای [[مردم]]! ... شما [در [[روز قیامت]] گرد آورده خواهید شد و درباره [[ثقلین]] از شما خواهند پرسید. پس مواظب باشید که پس از من با آنان چگونه عمل می‌کنید. آنان، [[اهل بیت]] من هستند. هر که ایشان را [[آزار]] دهد، مرا [[آزار]] داده و هر که به ایشان [[ستم]] کند، به من [[ستم]] کرده است. هر که ایشان را [[خوار]] دارد، مرا [[خوار]] داشته و هر که ایشان را [[عزیز]] شمارد، مرا [[عزیز]] شمرده است. هر که ایشان را [[یاری]] دهد، مرا [[یاری]] داده و هر که ایشان را تنها و بی‌یاور گذراد، مرا تنها و بی‌یاور گذاشته است"<ref>الأمالی (شیخ صدوق)، ص ۱۲۱، ح ۱۱۲؛ بحارالأنوار، ج ۳۸، ص ۹۴، ح ۱۰؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۸۳، ح ۸۸۵.</ref>. 
:::::*'''ادا کردن [[حقوق]] [[مالی]]''': [[خداوند متعال]] در [[قرآن کریم]]، [[حقوق]] [[مالی]] مشخصی را برای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[خویشاوندان]] او در نظر گرفته است که در اصطلاح از آن تعبیر به "[[خمس]]" می‌شود: {{متن قرآن|وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ}}<ref>«بدانید که آنچه غنیمت گرفته‌اید از هرچه باشد یک پنجم آن از آن خداوند و فرستاده او و خویشاوند (وی) و یتیمان و بینوایان و ماندگان در راه (از خاندان او) است» سوره انفال، آیه ۴۱.</ref>. در [[تفسیر]] این [[آیه]]، [[روایات]] متعددی از [[امامان معصوم]] {{عم}} [[نقل]] شده که در همه آنها، از [[خمس]]، به عنوان یکی از [[حقوق]] [[مالی]] [[اهل بیت]] {{عم}} یاد شده است. از آن جمله می‌توان به این [[روایات]] اشاره کرد: 
::::::ابن دیلمی [[نقل]] می‌کند که [[علی بن الحسین]] {{ع}} به مردی از [[اهل شام]] فرمود: آیا در سوره [[انفال]] نخوانده‌ای که "بدانید که هر چیزی را به [[غنیمت]] گرفتید، یک پنجم آن برای [[خدا]] و [[پیامبر]] و... است؟" عرض کرد: چرا، پس شما، همانان هستید؟ فرمود: "آری"<ref>بحارالانوار، ج ۹۶، ص ۲۰۳، ح ۲۱؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیت، ج ۲، ص ۵۸۵، ح ۸۹۱.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} نیز در [[تفسیر]] [[آیه]] یاد شده می‌فرماید: مقصود، [[خویشاوندان پیامبر]] خداست. [[خمس]]، از آنِ [[خدا]] و [[پیامبر]] و ماست<ref>الکافی، ج ۱، ص ۵۳۹، ح ۲؛ بحارالأنوار، ج ۹۶، ص ۲۰۱، ح ۱۵، اهل بیت {{عم}} در قرآن و حیث، ج ۲، ص ۵۸۵، ح ۸۹۳.</ref>. 
::::::[[امام عصر]] {{ع}} در یکی از [[توقیعات]] خود، [[مردم]] را از کوتاهی در [[ادای حقوق]] [[مالی]] اهل ‌بیت {{عم}} برحذر داشته است و می‌فرماید: هر کس به ناحق چیزی از [[اموال]] ما را تصاحب کند، به [[راستی]] درون خویش را از [[آتش]] انباشته است و به زودی به رو در [[آتش]] افکنده خواهد شد<ref>بحارالأنوار ج ۵۳، ص ۱۸۳، ح ۱۱.</ref>. 
::::::آن [[حضرت]] همچنین درباره [[فلسفه]] پرداخت [[خمس]] می‌فرماید: [[اموال]] شما را نمی‌پذیریم مگر به [[دلیل]] اینکه [[پاک]] شوید، پس هر که می‌خواهد، بپردازد و هر کس می‌خواهد، نپردازد. پس آنچه [[خدا]] به ما ارزانی داشته از آنچه به شما ارزانی داشته بهتر است<ref>همان، ص ۱۸۰، ح ۱۰.</ref>. 
:::::*'''پیشکش کردن [[مال]]''': چنان‌که در مقدمه این مبحث یاد آور شدیم، همه فیضهای مادی و [[معنوی]] و همه نعمت‌های [[دنیوی]] و [[اخروی]] که ما از آنها بهره‌مندیم، به [[برکت]] وجود [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]] است و از همین رو [[شایسته]] است که ما به هر طریق ممکن [[سپاس]] خود را به پیشگاه این بزرگواران عرضه و به هر بهانه‌ای مهر و [[محبت]] خود را به آنان اعلام کنیم. اگرچه آنها از [[سپاس]]، مهر و [[محبت]] ما کاملاً بی‌نیازند. یکی از این راه‌ها، پیش‌کش کردن [[مال]] به پیشگاه حضرات [[معصومان]] {{عم}} است که در اصطلاح از آن به "صله دادن" تعبیر می‌شود. 
::::::در روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده در این زمینه چنین آمده است: صله (هدیه) دادن از [[اموال]] خود به [[آل محمد]] را فرو مگذارید. هرکه داراست به [[قدر]] دارای‌اش [صله دهد] و هر که نادار است به فراخور ناداری‌اش. هرکه می‌خواهد [[خداوند]]، مهم‌ترین حاجت‌هایی را که از [[خدا]] می‌خواهد، برآورده سازد، از [[مال]] خود، آنچه را بیشتر از همه مورد [[نیاز]] اوست، به [[آل محمد]] و [[شیعیان]] آنان صله دهد<ref>بحارالأنوار، ج ۹۶، ص ۲۱۶، ح ۶؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۸۷، ح ۸۹۸.</ref>. 
::::::چنان‌که از [[روایت]] یاد شده هم به دست می‌آید، مراد از صله دادن، این نیست که [[مالی]] را به طور مستقیم به [[اهل بیت]] پیش‌کش کنیم، بلکه منظور این است که ما به قصد [[خشنودی]] این [[خاندان]]، [[اموال]] خود را در راه‌هایی که آنها می‌پسندند، به ویژه در راه دستگیری از [[شیعیان]] درمانده که [[پیمان]] [[آل محمد]] {{عم}} به شمار می‌آیند، هزینه کنیم. 
:::::*'''فرستادن [[صلوات]]''': یکی دیگر از [[حقوق]] [[امامان معصوم]] {{عم}} [[درود]] و [[صلوات]] فرستادن بر آنهاست. در این زمینه نیز [[روایات]] فراوانی وارد شده است که در اینجا به دو [[روایت]] بسنده می‌کنیم. از [[رسول]] خاتم {{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: هر که نمازی بخواند و در آن بر من و اهل بیتم [[صلوات]] نفرستد، نمازش پذیرفته نمی‌شود<ref>بحارالأنوار، ج ۸۵، ص ۲۷۹؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۸۹، ح ۹۰۴.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} نیز در این باره می‌فرماید: پدرم مردی را دید که به [[کعبه]] آویخته و می‌گوید: اللهم صل [[علی محمد]]. پدرم به او فرمود: "ای [[بنده]] [[خدا]]! آن را ناقص مگو، [[حق]] ما را ضایع مگردان. بگو: اللهم صل [[محمد]] و اهل بیته<ref>الکافی، ج ۲، ص ۴۹۵، ح ۲۱؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۸۹، ح ۹۰۳.</ref>.
:::::*'''یاد کردن''': از آنجا که یاد کردن از [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]] {{عم}} و بیان [[فضایل]] و صفات برجسته آن‌ها، موجب زنده شدن [[مکتب اهل بیت]] {{عم}} و جلا یافتن دل‌های ما می‌شود، در [[روایات]] سفارش‌های فراوانی به این موضوع شده است. در یکی از این [[روایات]]، [[امام صادق]] {{ع}} خطاب به [[داوود بن سرحان]] می‌فرماید: ای [[داوود]]! [[سلام]] مرا به دوستدارانم برسان و آنچه را می‌گویم و به آنان [[ابلاغ]] کن، [[رحمت خدا]] بر آن بنده‌ای که با دیگری گرد آید و دو نفری درباره امر ما گفت و گو کنند که در این حال، سومین نفر آنان فرشته‌ای است که برای آن دو [[آمرزش]] می‌طلبد. هیچ دو نفری گرد هم نیامدند و از ما یاد نکردند، مگر اینکه [[خداوند متعال]]، به وجود آنان بر [[فرشتگان]] بالید. پس هرگاه گرد هم آمدید، به ذکر مشغول شوید؛ زیرا گردهم‌آیی و [[مذاکره]] شما با یکدیگر باعث زنده شدن ما می‌شود. [[بهترین]] [[مردم]] بعد از ما کسی است که درباره امر ما [[مذاکره]] کند و به یاد و نام‌ ما، فراخواند<ref>ابو جعفرمحمدبن حسن (شیخ طوسی)، الأمالی، تحقیق: مؤسسة البعثة، چاپ اول: قم، دارالثقافة، ۱۴۱۳ ه- . ق، ص ۲۲۴، ح ۳۹۰؛ بحارالأنوار، ج ۱، ص ۲۰۰، ح ۸؛ اهل بیت {{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۲، ص ۵۹۱، ح ۹۱۰.</ref>. 
::::::در پایان [[آرزو]] می‌کنیم که [[خداوند]] به همه ما [[توفیق]] [[شناخت]] و ادای کامل [[حقوق اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]؛ به ویژه [[امام عصر]] {{ع}} را ارزانی فرماید و در [[دنیا]] و [[آخرت]] ما را از [[فیض]] وجود این بزرگواران بهره‌مند سازد»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]، ص۱۶۳-۱۷۲.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}

{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛
| تصویر = 151828.jpg|تپس|100px|right|بندانگشتی|[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]]]
::::::'''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:
::::::«برخی از حقوق [[امام مهدی]] {{ع}} بر مردم عبارت‌اند از:
:::::*'''حق وجود و هستی''': خدا به یمن و برکت وجود [[حجت]] و ولی‌اش، مخلوقات را می‌آفریند و [[امامان]] واسطه آفرینش و فیض خدا هستند. در توقیعی از [[امام زمان]] {{ع}} می‌خوانیم: {{عربی|نَحْنُ صَنَائِعُ رَبِّنَا وَ الْخَلْقُ بَعْدُ صَنَائِعُنَا}}<ref>«ما دست پرورده خداییم و خلق دست پرورده ما هستند» الاحتجاج، طبرسی، ج۲، ص۲۷۸</ref>.
::::::در توقیع دیگری [[امام زمان]] {{ع}} می‌فرمایند: امامان از خدا درخواست می‌کنند و او می‌آفریند. او به خاطر اجابت درخواست آن‌ها و تعظیم حق ایشان روزی می‌دهد<ref>الاحتجاج، طبرسی، ج۲، ص۲۸۴</ref>. در روایتی [[پیامبر]] {{صل}} می‌فرماید: {{عربی|يَا عَلِيٌّ! لَوْلَا نَحْنُ مَا خَلَقَ اللهُ آدَمَ وَلَا حَوَّاءَ وَلَا الْجَنَّةَ وَلَا النَّارَ وَلَا الْسَّمَاءَ وَلَا الْأَرْضَ}}<ref>«ای علی، اگر ما نبودیم خدا نه آدم و حوا، نه بهشت و جهنم و نه آسمان و زمین را خلق نمی‌کرد» [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص۲۵۴، ح۴</ref>.
::::::در [[دعای]] ندبه می‌خوانیم: {{عربی|اَیْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَیْنَ الاَرْضِ وَالسَّماءِ}}<ref>مفاتیح الجنان، دعای ندبه</ref>
::::::کجاست کسی که واسطه اتصال فیض میان زمین و آسمان است؟ از این [[روایات]] استفاده می‌شود که ما در آفرینش، مدیون به [[امام عصر]] {{ع}} هستیم و او [[حق]] وجود بر ما دارد. ادای این حق در این است که هستی خود را فدای او و راهش کنیم و با تمام وجود برای ظهور او زمینه‌سازی کنیم. در [[دعای ندبه]] با گفتن بنفسی انت، پیمان اهدای جان و شهادت را با [[امام عصر]] {{ع}} می‌بندیم و هستی خود را به او هدیه می‌نماییم.
:::::*'''حق بقاء''': بقای زمین و آسمان و حیات موجودات روی آن، بستگی به وجود حجت الهی دارد. چنان که اگر حجت خدا روی زمین نباشد، زمین اهلش را در خود می‌گیرد و از میان می‌برد. {{عربی|لولا الحجة لساخت الأرض بأهلها}}<ref>مستدرک سفینة البحار، شیخ علی نمازی شاهرودی، ص۲۷۸</ref>. [[امام مهدی]] {{ع}} کسی است که به بقای او، دنیا باقی است و به برکت او، مردم رزق و روزی می‌خورند و به وجود او، آسمان و زمین ثابت و پابرجا هستند. {{عربی|الْمَهْدِیُّ الْمُرْجَى الَّذِی بِبَقَائِهِ بَقِیَتِ الدُّنْیَا وَ بِیُمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَى وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ}}<ref>مفاتیح الجنان، دعای عدیله</ref>. ادای این حق به این است که روش زندگی مردم مورد رضایت [[امام زمان]] {{ع}} باشد؛ به طوری که اسباب ظهور او را فراهم سازند تا زندگی خود را در کنار [[امام زمان]] {{ع}} خود بگذارند و از وجود او کاملاً بهره‌مند گردند.
::::::[[حق]]‌شناسی نسبت به کسی که حق حیات دارد در این است که موجبات حضور و ظهور او در جامعه جهانی فراهم آید. [[شیعه]] با دانستن چنین حقی وظیفه سنگینی دارد و نمی‌تواند به زندگی بی او راضی باشد. منتظر، غیبت او را غربت و تنهایی خود می‌شمارد و تلاش می‌نماید باقی عمرش را در زمان ظهور بگذارند، نه این که بدون هیچ احساس غربتی به زندگی روزمره خود ادامه دهد. قدم اول در ادای این حق، بالا بردن معرفت نسبت به دین و امام است. خودسازی و سپس ساخت جامعه منتظر، قدم‌های بعدی می‌باشند.
:::::*'''حق نعمت''': خداوند متعال به برکت وجود امام، نعمت‌هایش را بر جهانیان فرو می‌ریزد. {{عربی|بِیُمنِهِ رُزِقَ الوَری‌}}؛ به برکت وجود امام است مردم روزی می‌خورند. درختان بارور، میوه‌ها رسیده، نهرها جاری، باران از آسمان می‌بارد و گیاه از زمین می‌روید. امام ولیّ نعمت ما می‌باشد. ادای این حق در این است که حقوق مالی خود، مانند خمس و زکات را بپردازیم، از فقرا دستگیری کنیم و به آنان احسان نماییم، و شاکر نعمات بی منتهای الهی باشیم.
::::::به جای پرداختن به زندگی مادی، چشم و هم چشمی و فخرفروشی، تمام امکانات مادی خود را در راستای تحقق بخشیدن به اهداف مهدوی خرج کنیم و با فراهم سازی زمینه‌های نرم افزاری و سخت افزاری قیام مهدی {{ع}}، آن را تسریع بخشیم.
:::::*'''حق هدایت و تعلیم''': امامان، هدایت‌گران بشر به حقیقت‌اند. در زیارت روز جمعه خطاب به [[امام زمان]] {{ع}} می‌گوییم: {{عربی| السَّلامُ عَلَيْكَ يَا نُورَاللَّهِ الَّذِي يَهْتَدِي بِهِ الْمُهْتَدُونَ}}؛ سلام بر تو ای نور خدا که مردم به و سیله تو هدایت می‌یابند.
::::::هدایت [[امامان]] به دو گونه است:
:::::#'''هدایت ظاهری''': این هدایت توسط [[روایات]] منقول از آنان که به ما رسیده تحقق می‌یابد و با مراجعه به روایات می‌توان از هدایت آنان بهره جست؛
:::::#'''هدایت باطنی''': آدمی با ایمان و عمل صالح و دست یابی به مراتب بالا و ویژه نفس خود می‌تواند به مقامی برسد که از هدایت باطنی امام بهره جوید و امام خود، او را به مقصد برساند. از این گونه هدایت گاه به ایصال الی المطلوب هم یاد می‌شود.
::::::ادای این حق به آن است که:
:::::#دین و روش زندگی را از امامان {{عم}} بگیریم و فریفته علم و فناوری مدرن نگردیم؛ چراکه علوم انسانی و ابسته به علوم طبیعی و تجربی نیستند؛
:::::#علوم بشری غیرمتقن را با معارف والای [[اهل بیت]] {{عم}} درنیامیزیم و علوم بشری را بر معارف رسیده از [[امامان]] مقدم نسازیم؛
:::::#در فهم معارف [[اهل بیت]] {{عم}} بکوشیم و در تمام شئون زندگی خود اجرا کنیم. در غیر این صورت دچار بلای عظیم می‌گردیم. [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: {{عربی|بلیة الناس عظیمة، إن دعوناهم لم یجیبونا و إن ترکناهم لم یهتدوا بغیرنا}}<ref>الامالی، شیخ صدوق، ص۷۰۷</ref>. گرفتاری مردم بزرگ است، اگر آن‌ها را دعوت به حق کنیم، اجابت نمی‌کنند و اگر آن‌ها را رها کنیم به غیر ما هدایت نمی‌شوند<ref>بحار الانوار، ج۳، ص۹۹</ref>. زیرا هدایت تنها از طریق آنان امکان پذیر است.
:::::*'''حق رهبری''': امام تنها فردی است که پس از [[پیامبر اعظم]] {{صل}} حق رهبری جامعه اسلامی و جهانی را دارد. اوست که همانند [[پیامبر]] {{صل}} از طرف خدا برای رهبری مردم منصوب می‌گردد. آیات و [[روایات]] زیادی همانند [[آیه اطاعت]]، [[ولایت]]، روایت غدیر، منزلت و ... بر این امر دلالت دارند. ادای این حق در این است که سکان داری رهبری جهانی را به دست با کفایت حضرت [[امام عصر]] {{ع}} بسپاریم و با همدلی، [[وحدت]]، و اقبال عمومی و بین المللی، رو به سوی او کنیم و مکاتب غربی و شرقی وایسم‌های رنگارنگ جهانی دل ما را نرباید. جامعه شیعی و منتظر باید با تحقق بخشیدن به چند امر، به ظهور و رهبری جهانی [[امام مهدی]] {{ع}} تسریع بخشد:
:::::#[[وحدت]] و همدلی در امر [[ولایت]]؛ چنانچه در توقیع مبارک وارد شده: {{عربی|وَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَی اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَی حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا، فَمَا يَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا يَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَكْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُم}}<ref>«اگر پیروان ما - که خدا آنان را در فرمان برداری از فرامین الهی توفیق دهد - یک دل بر پیمانی که بر ولایت ما بستند اتفاق می‌کردند، دیدار ظهور ما به تأخیر نمی‌افتاد و سعادت دیدار ما با معرفت کامل و راستی زودتر از این نصیب آنان می‌گشت؛ پس آن چه مانع این دیدار گشته، اعمال زشتی است که ما آن‌ها را ناپسند می‌شماریم و سزاوار پیروان خود نمی‌دانیم» الخرائج والجرائح، قطب الدین راوندی، ج۲، ص۹۰۳</ref>.
:::::#اقبال عمومی به سوی منجی و [[حضرت مهدی]] {{ع}}؛
:::::#آماده سازی یاران ویژه.
:::::*'''حق پدری''': امام، پدر این امت است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمودند: {{عربی|أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّة}}<ref>علل الشرایع، شیخ صدوق، ج۱، ص۱۲۷</ref>.من و علی پدران این امت هستیم. حق پدر به فرزند، فرمان برداری، احترام ویژه و ... است. ما فرزندان [[امامت]] باید حق پدری را که [[امام عصر]] {{ع}} بر ما دارد بشناسیم و به آن جامه عمل بپوشانیم. از او اطاعت کنیم و موجبات رضایت او را فراهم سازیم. در [[روایات]] متعددی [[امام زمان]] {{ع}} از ما تقوا، ورع، صفات نیکوی اخلاقی و [[ولایت]] پذیری را خواسته است<ref>نک: شرح دعای ندبه، علوی طالقانی؛ ملکوت زمان در ارتباط با حضرت ولی عصر، مهدی قاسمی منفرد، ص ۵۵ - ۶۶ و...</ref>. ما نیز باید با تحقق بخشیدن این امور در سطح فردی و اجتماعی زندگی مان، تکلیف فرزندی مقام [[امامت]] را به شایستگی انجام دهیم.
:::::*'''حق خویشاوندی با [[پیامبر]] {{صل}}''': [[امام مهدی]] {{ع}} هنگام ظهور ندا می‌دهد: {{عربی|وأسألکم بحق الله و رسوله و بحقی فإنّ لی علیکم حق القربی برسول الله}}<ref>«از شما می‌خواهم به حق خدا و حق رسولش و حق خودم بر شما که حق خویشاوندی پیامبر است.» الغیبة، نعمانی، ص۲۸۱</ref>. ادای این حق، دوستی امامان است؛ چنان که در آیه: {{متن قرآن|قُل لّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}قُل لَا أَسْأَلُکمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّاالْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی ،<ref>«خدا به پیامبر دستور می‌دهد به مردم بگو: من پاداشی برای رسالت جز دوستی اهل بیتم نمی‌خواهم» سوره شوری، آیه۲۳</ref>. ثمره این محبت در صورتی که همراه با عمل گردد، دست‌یابی به [[حق]] و راه مستقیم و در نهایت سعادت است. آری شناخت حقوق امام موجب محبت و سپس عمل در راستای خواسته خدا و [[اهل بیت]] {{عم}} می‌شود.
::::::ما شیعیان، دوست داران و منتظران [[امام مهدی]] {{ع}} وظیفه داریم تا حقوق امام را به خوبی بشناسیم. ما که حداقل برای گذراندن بهتر زندگی مادی خود مراتب گوناگون علم آموزی از دبستان، راهنمایی، دبیرستان، دانشگاه را در سالیان متمادی پی گیری می‌کنیم، آیا شایسته نیست در امام شناسی خود نیز مقداری بیندیشیم و برای شناخت آن مقداری تلاش نماییم؟!»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۱۳۳-۱۳۹.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}

{{پرسمان عصر غیبت کبری}}

== منبع‌شناسی جامع مهدویت ==
{{منبع‌شناسی جامع}}
* [[:رده:کتاب‌شناسی کتاب‌های مهدویت|کتاب‌شناسی مهدویت]]؛
* [[:رده:مقاله‌شناسی مقاله‌های مهدویت|مقاله‌شناسی مهدویت]]؛
* [[:رده:پایان‌نامه‌شناسی پایان‌نامه‌های مهدویت|پایان‌نامه‌شناسی مهدویت]]. 
{{پایان}}
{{پایان}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:پرسش‌]]
[[رده:پرسمان مهدویت]]
[[رده:(اث): پرسش‌هایی با ۴ پاسخ]]
[[رده:(اث): پرسش‌های مهدویت با ۴ پاسخ]]
[[رده:پرسش‌های مربوط به غیبت کبری]]