نمایش مبدأ برای آیا سنت غیبت در رهبری الهی از سنت‌های الهی در جامعه انسانی است؟ این سنت به چه معناست؟ (پرسش)

{{جعبه اطلاعات پرسش
| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]
| تصویر = 7626626268.jpg
| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] 
| مدخل اصلی = 
| مدخل وابسته = 
| تعداد پاسخ = ۱
}}
'''آیا [[سنت]] [[غیبت]] در [[رهبری الهی]] از [[سنت‌های الهی]] در [[جامعه انسانی]] است؟ این [[سنت]] به چه معناست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.

== پاسخ‌ نخست ==
[[پرونده:3073589.jpg|بندانگشتی|راست|100px|[[محسن اراکی]]]]
[[آیت الله]] '''[[محسن اراکی]]'''، در مقاله ''«[[مهدویت و سنت‌های رهبری الهی در قرآن (مقاله)|مهدویت و سنت‌های رهبری الهی در قرآن]]»'' در این‌باره گفته است:

«بر اساس [[منطق]] [[قرآنی]]، [[رهبری الهی]] [[نعمت]] بزرگی است که [[خدا]] بر [[مردم]] روی [[زمین]] منّت نهاده است ... [[نعمت]] تامّ [[الهی]] که در شکل [[رهبری الهی]] تجسّم یافته بعد از پیاده شدن میان [[مردم]] به عنوان [[سنّت الهی]] استقرار می‌یابد. [[قرآن]] در موارد متعددی به این [[سنت]] توجه داده و ما در این‌جا به بعضی از آن موارد اشاره می‌کنیم:
# سوره [[ابراهیم]] با اشاره به [[نعمت]] [[رهبری الهی]] بر بنی‌اسرائیل که در [[امامت]] [[حضرت موسی]] تجسم یافته آغاز می‌شود. [[خداوند]] در این سوره با تأکید بر [[سنت الهی]] بودن این [[نعمت]] می‌فرماید: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُواْ نِعْمَةَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّواْ قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ * جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَهَا وَبِئْسَ الْقَرَارُ}}<ref>«آیا در (کار) کسانی که ناسپاسی را جایگزین نعمت خداوند کردند و قوم خود را به «سرای نابودی» درآوردند ننگریسته‌ای؟ * که دوزخ است؛ در آن درخواهند آمد و بد جایگاهی است» سوره ابراهیم، آیه ۲۸.</ref>. این [[آیه]] تقریر روشنی از [[سنت الهی]] است. همان سنتی که در اوایل همین سوره بیان می‌کند: "اگر شکرگزاری کنید، [[نعمت]] خود را بر شما خواهم افزود؛ و اگر ناسپاسی کنید، مجازاتم شدید است".
# از دیگر نمونه‌های جریان [[سنت]] [[غیبت]] در [[رهبر]] [[الهی]]، داستان [[حضرت موسی]] است؛ زمانی که [[مردم]] از او [[سرپیچی]] کردند و بر چنین کاری [[اصرار]] ورزیدند. [[خدا]] در [[قرآن]] داستان را چنین بیان می‌کند: {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَعَلَ فِيكُمْ أَنْبِيَاءَ وَجَعَلَكُمْ مُلُوكًا وَآتَاكُمْ مَا لَمْ يُؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِينَ * يَا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِي كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَلَا تَرْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ * قَالُوا يَا مُوسَى إِنَّ فِيهَا قَوْمًا جَبَّارِينَ}}<ref>«و یاد کن که موسی به قوم خود گفت: ای قوم من! نعمت خداوند را بر خویش فرا یاد آورید که در میان شما پیامبرانی برگمارد و شما را پادشاه کرد و چیزهایی به شما داد که به هیچ کس از جهانیان نداده است * ای قوم من! به سرزمین مقدّسی که خداوند برای شما مقرّر فرموده است وارد شوید و واپس مگرایید که زیانکار گردید * گفتند: ای موسی! در آنجا گروهی گردنکش جای دارند...» سوره مائده، آیه ۲۰-۲۲.</ref>. تا آن‌جا که می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالُوا يَا مُوسَى إِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا أَبَدًا مَا دَامُوا فِيهَا فَاذْهَبْ أَنْتَ وَرَبُّكَ فَقَاتِلَا إِنَّا هَاهُنَا قَاعِدُونَ * قَالَ رَبِّ إِنِّي لَا أَمْلِكُ إِلَّا نَفْسِي وَأَخِي فَافْرُقْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«گفتند: ای موسی، تا آنان در آنند ما هرگز، هیچ‌گاه بدان وارد نمی‌شویم؛ تو برو و پروردگارت، (با آنان) نبرد کنید که ما همین‌جا خواهیم نشست * (موسی) گفت: پروردگارا! من جز اختیار خویش و برادرم را ندارم، میان ما و این قوم نافرمان جدایی انداز!» سوره مائده، آیه ۲۴-۲۵.</ref>. [[طبرسی]] در [[مجمع البیان]] از بعضی از [[مفسران]] [[نقل]] می‌کند: [[موسی]] و [[هارون]] در بیابان نبودند، زیرا قرار گرفتن در بیابان نوعی [[عذاب]] است. بنی‌اسرائیل در ازای هر روزی که گوساله پرستیدند یک سال [[عذاب]] شدند در حالی که [[انبیا]] [[عذاب]] نمی‌شوند. جدایی بین [[بنی‌اسرائیل]] و [[رهبر]] [[الهی]] آنان- یعنی [[موسی]] و [[هارون]]- با [[اصرار]] [[مردم]] بر [[سرپیچی]] و عدم [[پیروی]] از [[رهبر]] به وجود آمد. نفرین [[موسی]] و درخواست جدایی میان آن دو ([[موسی]] و [[هارون]]) و [[قوم]] فاسقشان بر اساس جریان [[سنت الهی]] بود نه به واسطه دلگیری و به ستوه آمدن [[موسی]] از قومش؛ چرا که آن [[قوم]] با گوساله‌پرستی [[سرپیچی]] بالاتری نموده بودند، ولی [[حضرت موسی]] به ستوه نیامد و درخواست جدایی بین خود و قومش را نکرد؛ زیرا در آن زمان [[حضرت موسی]] میان [[مردم]] نبود و وقتی [[هارون]] [[مردم]] را از گوساله‌پرستی [[نهی]] کرد، آنان از او خواستند تا زمانی که [[موسی]] می‌آید، [[صبر]] کند.
# از دیگر نمونه‌های اجرای [[سنت]] [[غیبت]] در مورد [[رهبر]] [[الهی]]، جریانی است که درباره [[حضرت عیسی]] رخ داد؛ بر ضد او برخاستند و کمر به قتلش بستند، [[خداوند]] نیز او را به [[آسمان]] برد. در [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|فَبِمَا نَقْضِهِمْ مِيثَاقَهُمْ وَكُفْرِهِمْ بِآيَاتِ اللَّهِ وَقَتْلِهِمُ الْأَنْبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَقَوْلِهِمْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَلْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَيْهَا بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا * وَبِكُفْرِهِمْ وَقَوْلِهِمْ عَلَى مَرْيَمَ بُهْتَانًا عَظِيمًا * وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَكِنْ شُبِّهَ لَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلَّا اتِّبَاعَ الظَّنِّ وَمَا قَتَلُوهُ يَقِينًا * بَلْ رَفَعَهُ اللَّهُ إِلَيْهِ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا * وَإِنْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلَّا لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكُونُ عَلَيْهِمْ شَهِيدًا}}<ref>«آنگاه برای پیمان‌شکنی آنان و کفر ورزیدنشان به آیات خداوند و کشتن پیامبران به ناحق (لعنتشان کردیم) و (نیز برای این) گفتارشان که: دل‌های ما در پوشش‌هایی است- (در حالی که چنین نیست) بلکه برای کفرشان خداوند بر آن (دل) ها مهر نهاد، پس جز اندکی ایمان نمی‌آورند * و (نیز) برای کفرشان و بهتان سترگی که به مریم زدند * و (این) گفتارشان که «ما مسیح عیسی فرزند مریم، پیامبر خداوند را کشتیم» در حالی که او را نکشتند و به صلیب نکشیدند، بلکه بر آنان مشتبه شد و آنان که در این (کار) اختلاف کردند نسبت بدان در تردیدند، هیچ دانشی بدان ندارند، جز پیروی از گمان و به یقین او را نکشت * بلکه خداوند او را نزد خویش فرا برد و خداوند پیروزمندی فرزانه است * و کسی از اهل کتاب نیست مگر آنکه پیش از مرگش به وی ایمان می‌آورد و در روز رستخیز بر آنان گواه است» سوره نساء، آیه ۱۵۵-۱۵۹.</ref>.

در این [[آیات]]، حکایت دیگری از [[سنت]] [[غیبت]] در [[رهبری الهی]] به نمایش گذاشته شده است؛ چرا که [[خداوند]] حجتش را از میان [[مردم]] پنهان کرد و او را به سوی خود برد. این امر پس از آن بود که [[مردم]] از اِعمال [[رهبری]] او میان خود سر باز زدند و تصمیم بر کشتن او گرفتند.

[[سنت]] [[غیبت]] در [[رهبری الهی]] بعد از [[عیسی]] تا [[بعثت]] [[پیامبر]] ما [[حضرت محمد]] ادامه یافت؛چنان‌که [[خداوند]] از آن این‌چنین حکایت می‌کند: {{متن قرآن|يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ عَلَى فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ أَنْ تَقُولُوا مَا جَاءَنَا مِنْ بَشِيرٍ وَلَا نَذِيرٍ فَقَدْ جَاءَكُمْ بَشِيرٌ وَنَذِيرٌ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«ای اهل کتاب! فرستاده ما در دوره نیامدن فرستادگان، نزد شما آمده است در حالی که (آیات الهی را) برای شما روشن می‌گرداند تا نگویید نویدبخش و بیم‌دهنده‌ای نزد ما نیامد، پس به راستی نویدبخش و بیم‌دهنده‌ای برای شما آمده است و خداوند بر هر کاری تواناست» سوره مائده، آیه ۱۹.</ref>»<ref>[[محسن اراکی|اراکی، محسن]]، [[مهدویت و سنت‌های رهبری الهی در قرآن (مقاله)|مهدویت و سنت‌های رهبری الهی در قرآن]].</ref>.

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:پرسش]]
[[رده:پرسمان مهدویت]]

[[رده:(اا): پرسش‌های مهدویت با ۱ پاسخ]]