نمایش مبدأ برای خطبه ۱۸۹ نهج البلاغه

{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه
| عنوان مدخل  = 
| مداخل مرتبط = 
| پرسش مرتبط  = 
}}

== مقدمه ==
[[امام]] {{ع}} در این [[خطبه]] بر موضوع [[تقوای الهی]] و وصف [[دین اسلام]] تأکید دارد. [[خداوند]] [[دین اسلام]] را برای شناساندن خود و رشد [[انسان‌ها]] از میان همه [[ادیان]] برگزید. [[ادیان]] دیگر در پرتو [[دین کامل]] [[اسلام]] قرار دارند و [[معارف]] این [[دین]] بر [[ادیان]] دیگر [[برتری]] دارد. [[ارکان دین]] [[اسلام]] پایه‌های [[گمراهی]] را نابود کرد. [[خداوند]] رشته [[دین اسلام]] را محکم گرداند و اصل و اساس آن را از خطرات مصون داشت. [[شریعت اسلام]] هرگز کهنه نخواهد شد و [[اسلام]] [[دینی]] است برای همه زمان‌ها و مکان‌ها که همیشه [[چراغ هدایت]] را پیش روی انسان‌های سرگذشته قرار می‌دهد. بر [[مردمان]] است که [[دین حق]] را [[پیروی]] و از مواضع آن حمایت کنند.

== مطالب مهم [[خطبه]] ==
# [[حمد]] و ثنای [[خداوند]]؛
# سفارش به [[تقوا]]؛
# توصیف [[اسلام]] و بیان [[برتری]] آن بر دیگران [[ادیان]]؛
# توصیف [[قرآن]]؛
# توصیف [[جهان]] در زمان [[بعثت]] [[پیامبر]].

== فرازی از [[خطبه]] ==
[[خداوند سبحان]] آن بزرگوار را برای [[رسالت]] خود تبلیغ‌کننده و سبب [[بزرگواری]] [[امّت]] و بهار (خرمی) اهل زمان و سربلندی مددکاران و سرافرازی یارانش قرار داد. پس [[قرآن]] را به‌سوی او فرستاد. [[قرآن]] [[روشنایی]] [بی‌پایانی] است که قندیل‌های آن خاموش نمی‌شود، چراغی است که افروختگی آن فرو نمی‌نشیند، دریای است که ته آن پیدا نمی‌شود، راهی است که سیر در آن [[گمراهی]] ندارد و شعاعی است تابان که روشنی آن بی‌نور نمی‌شود. جداکننده است (میان [[حقّ]] و [[باطل]]) که [[دلیل]] آن ناچیز نخواهد شد، بنایی است که پایه‌های آن ویران نمی‌شود، بهبودی است که بیماری‌های (اهل) آن را [[خوف]] و بیمی نیست (زیرا بهبودی هرگونه [[بیماری]] است که پیش آید، خواه [[بیماری]] بدن خواه [[بیماری]] [[روح]])، ارجمندی است که یاری‌کنندگان آن [[شکست]] نمی‌خورند و حقّی است که مددکاران آن مغلوب نمی‌شوند. پس [[قرآن]]، کان [[ایمان]] و مرکز آن، چشمه‌های [[علم]] و دریاهای آن، بستان‌های دادگستری و حوض‌های آن، سنگ‌های بنای [[اسلام]] و پایه آن و بیابان‌های [[حقّ]] و دشت‌های هموار آن است. [قرآن دریایی است که [[آب]] برندگان آن را خالی نمی‌کنند، چشمه‌ای است که کشندگان [[آب]] آن را کم نمی‌گردانند، آبشخوری است که واردین از آن نمی‌کاهند ([[دانشمندان]] به همه [[اسرار]] آن پی‌نخواهند برد). منزل‌هایی هستند که مسافرین راه آن‌ها را گم نمی‌کنند، نشانه‌هایی هستند که روندگان از آن‌ها [[نابینا]] نیستند و تپّه‌هایی هستند که روآورندگان از آ‌ن‌ها گذر نمی‌توانند کرد.

[[خداوند]] آن را [[سیرابی]] [[تشنگی]] دانایان قرار داد و [[بهار]] دل‌های [[مجتهدان]]، مقصد راه‌های [[نیکان]]، دارویی که پس از آن دردی نمی‌ماند، [[روشنایی]] که [[تاریکی]] با آن نیست و ریسمانی که جای چنگ زدن آن محکم است، پناهگاهی که دژ بلند آن [[استوار]] است، ارجمندی کسی که آن را [[دوست]] دارد، [[صلح]] و ایمنی کسی که داخل آن شود، [[هدایت]] و [[رستگاری]] کسی که پیرو آن باشد، عذرخواه کسی که آن را به خود نسبت دهد، [[دلیل]] کسی که به آن سخن گوید، [[گواه]] کسی که به‌وسیله آن با [[دشمن]] جدال کند، فیروزی کسی که آن را [[حجّت]] آورد، نگه‌دارنده کسی که به آن عمل کند، مرکب تندرو کسی که آن را به کار وادارد، نشانه کسی که نشانه جویدی، سپر کسی که سپر گیرد، [[دانایی]] کسی که گوش دارد، خبر کسی که [[نقل]] کند و [[حکم]] کسی که (بین [[مردم]]) [[حکم]] کند (زیرا در هر امری [[قرآن]] [[حاکم]] به [[حقّ]] است و غیر آن را حکمی نیست، پس [[حکم]] به غیر [[قرآن]] نادرست است)<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۵۹-۳۶۰.</ref>.

== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']]
{{پایان منابع}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:مدخل نهج البلاغه]]
[[رده:خطبه‌های نهج البلاغه]]