نمایش مبدأ برای سید جلال الدین اشرف بن موسی الکاظم

{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = امام رضا
| عنوان مدخل  = 
| مداخل مرتبط = 
| پرسش مرتبط  = 
}}

== مقدمه ==
سید جلال الدین اشرف بن موسی الکاظم در [[سال ۱۸۰ هجری]] قمری، در [[مدینه]] [[چشم]] به [[جهان]] گشود. [[پدر]] بزرگوارش حضرت [[موسی کاظم]] {{ع}} و [[مادر]] پاکدامن و والا مقامش نجمه است و ظاهرا کوچک‌ترین فرزند از [[فرزندان]] [[امام هفتم]] {{ع}} به شمار می‌روند.
آیت الله شیخ [[محمد مهدوی لاهیجانی]] مؤلف کتاب [[سادات متقدمه گیلان (کتاب)|سادات متقدمه گیلان]] می‌نویسد: «نام سید جلال الدین اشرف، [[ابراهیم المرتضی اصغر]]، ملقب به جلال الدین است. او برادر اعیانی<ref>برادر اعیانی یعنی برادر پدری و مادری.</ref> [[امام علی بن موسی الرضا]] {{ع}} می‌باشد. [[لقب]] اشرف را از عموی جد پدرش [[عمر الاشرف ابن امام زین العابدین]] {{ع}} اتخاذ نموده است. اما در [[حقیقت]] اشرف، نشانه [[برتری]] و [[شایستگی]] او نسبت به سایر [[برادران]] و ملاک تمیز او از سایر جلال الدینها در میان [[علویان]] محسوب می‌شود. ایشان سه ساله بودند که [[پدر]] بزرگوارش را از دست داد و به مدد و [[همت]] برادرش [[حضرت رضا]] {{ع}} در زادگاهش پرورش یافت و در سایه [[تربیت]] او مراتب [[فضل]] و کمال را طی کرد. در [[سال ۲۰۱ هجری]] قمری، در حالی‌که ۲۱ سال داشت برای دیدن برادرش [[امام رضا]] {{ع}} همانند بسیاری از [[سادات]] و علویان از [[مدینه]] به سمت [[خراسان]] آمدند ولی ایشان به خواسته امام رضا {{ع}} در [[بغداد]] ماندند و مشغول [[تبلیغ]] شدند تا این که در سال ۲۰۳ قمری، خبر [[شهادت امام رضا]] {{ع}} به ایشان رسید و در این [[زمان]] سادات و بزرگان و [[شیعیان]] برای عرض [[تسلیت]] [[خدمت]] وی رسیدند و برای اولین بار در آن مجلس مسأله [[نهضت]] و مقابله با [[حاکم ستمگر]] زمان [[مأمون عباسی]] مطرح شد و لذا [[سید]] [[اشرف]] در سال ۲۰۴ قمری، وقتی که [[مأمون]] از [[مرو]] عازم بغداد شد، آن [[شهر]] را ترک کرد و به [[ایران]] [[مهاجرت]] نمود و همانند اغلب سادات و علویان به نقاط [[امن]] ایران [[پناهنده]] شد و به صورت مخفیانه مشغول [[ترویج]] و [[تبلیغ شریعت]] [[محمدی]] و [[علوی]] گردید و مقدمات کار نهضت و [[قیام]] را فراهم می‌ساخت<ref>سادات متقدمه، گیلان، ص۲۳۹.</ref>. وی در [[سال ۲۰۶ هجری]] قمری، با جنگ‌هایی مختلف وارد [[گیلان]] شد و در حدود ۲۰ سال در آن سامان [[حکومت]] داشته است. جنگ‌های سید اشرف عبارتند از:

# [[جنگ]] زنجان در سال ۲۰۶ هجری قمری که سرکرده [[سپاه]] [[عباسیان]] فردی به نام «بابا ملحد» بود.
# [[فتح]] طارم و حوالی آنکه در این مناطق، ۱۲۰۰ نفر از [[مسیحیان]] به دست آن بزرگوار [[مسلمان]] شدند.
# فتح رودبار (کوهدم) در سال ۲۰۶ هجری قمری.
# فتح رشت در سال ۲۰۶ هجری قمری. وی در یکی از روزهای سال ۲۰۶ هجری قمری، باشکوه و [[عظمت]] وارد شهر رشت شد. [[مردم]] کوچه و بازار به استقبال او شتافتند و [[مقام]] او را گرامی داشتند.
# [[فتح]] لاهیجان و سیاهکل (برفجان) در [[سال ۲۰۸ هجری]] قمری.
# فتح شهر‌ها و آبادی‌های [[غرب]] [[گیلان]] در [[سال ۲۱۰ هجری]] قمری.
# فتح [[شهران]] (شهری در حوالی [[بابل]] مازندران) در [[سال ۲۱۱ هجری]] قمری<ref>به نقل از: جنگ نامه سید جلال الدین اشرف.</ref>.

[[سید اشرف]]، پس از فتح شهران در سال ۲۱۱ هجری قمری، [[تصمیم]] گرفت به [[زیارت]] [[مرقد مطهر]] برادرش [[امام رضا]] {{ع}} برود و لذا طی سخنانی برای [[سپاهیان]] خود فرمود: «ای [[دوستان]] [[خاندان]] [[علی]] {{ع}}! هر چه [[وظیفه]] شما بود انجام دادید. اکنون به شما [[رخصت]] می‌دهم که بر سر [[اهل]] و عیال خود برگردید که من برای زیارت برادرم ثامن الائمه {{ع}}، به [[خراسان]] خواهم رفت».

[[سرداران سپاه]] گفتند: «ای [[فرزند رسول الله]] {{صل}}! از آن زمانی که خانه‌های خود را به [[خون‌خواهی]] [[امام حسین]] {{ع}} و امام رضا {{ع}} ترک کردیم، دست از [[جان]] شسته‌ایم و اکنون دست از دامان تو باز نخواهیم داشت». بنابراین، [[حضرت]] با عده‌ای از [[سرداران]] [[رشید]] [[اسلام]] به صورت کاروانی از مازندران به سوی [[مرقد]] امام رضا {{ع}} حرکت کرد. چون به نواحی [[طوس]] رسیدند، بقعه‌ای را [[مشاهده]] کردند. حضرت پیاده شد و آهسته جلو رفت و دست [[مبارک]] خود را بر [[زمین]] نهاد و شروع به درد [[دل]] کرد و به شدت گریست. همه با دیدن این منظره غم‌انگیز فهمیدند که آنجا مرقد مطهر امام رضا {{ع}} است. کاروان هم به [[گریه]] افتادند. حضرت مدتی در آنجا اقامت گزید و بساط [[عزاداری]] و [[اطعام]] به راه انداخت و در آن مدت [[کرامات]] بسیاری از ایشان مشاهده شد، که همه را متحیر کرد. سید جلال الدین اشرف بعد از زیارت مرقد مطهر برادرش به سوی گیلان حرکت کرد<ref>نهضت انقلاب، ص۶۱.</ref>.

بنا به نقل مشهور، [[امام‌زاده]] سید جلال الدین اشرف {{ع}} در ۱۴ [[رمضان]] سال ۲۲۳ یا ۲۳۰ [[هجری قمری]]، به دست عاملان [[عباسی]] به [[شهادت]] رسید. «[[شیخ مفید الدین]]» که مردی [[پارسا]] بود، طبق [[وصیت]]، پیکر [[مبارک]] [[حضرت]] را [[غسل]] داده و آن را در [[تابوت]] گذارده و به کمک اهالی تا کنار رودخانه خروشان سفید رود [[تشیع]] و آنگاه تابوت را در آب سفید رود رها کرد. پیکر [[پاک]] آن [[رهبر]] [[مجاهد]] بعد از گذشت حدود ۱۰۰ کیلومتر در حوالی لاهیجان و در «قریه اکیم» به ساحل رسید و توسط عده‌ای از [[مردم]] از آب گرفته و در همان کنار ساحل بدون هیچ گونه تشریفاتی به [[خاک]] سپرده شد. بعدها رودخانه [[تغییر]] مسیر داده و هم اکنون فاصله [[حرم]] آن حضرت تا رودخانه سفید رود حدود ۴ کیلومتر است.
در [[سال ۳۱۱ هجری]] قمری، گنبدی توسط «گوهرشاد خانم» بر روی [[قبر]] آن حضرت بنا نهاده شد<ref>سادات متقدمه گیلان، ص۲۳۹.</ref>.
[[محل دفن]] آن حضرت بعدها به نام‌های کوچان، جلالیه، اشرفیه و هم اکنون «آستانه اشرفیه» معروف است. مردم به زبان محلی آن را «پلا آستانه» ‌، یعنی [[امام‌زاده]] بزرگ می‌خوانند.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۹۹.</ref>

== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']]
{{پایان منابع}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:اعلام]]
[[رده:امامزادگان]]
[[رده:فرزندان امام کاظم]]