نمایش مبدأ برای غمگین بودن در دوران غیبت و اشتیاق به ظهور

{{مهدویت}}
== [[منتظر]] و [[محزون بودن]] از [[فراق]] ==
* از [[وظایف]] قلبی یک [[مؤمن]] [[منتظر]] که از اقسام [[یاری قلبی]] [[امام زمان]] {{ع}} محسوب می‌شود، [[حزن]] و [[اندوه]] در [[فراق]] او و ندبه و گریه‌های دلتنگی است<ref>ر. ک: [[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|مسأله مهدویت ۱]]، ص۲۹۳ ـ۲۹۶.</ref>. [[محزون بودن]] از [[فراق]] [[دوست]] و رفیق [[محبوب]]، یکی از نشانه‌های [[دوستی]] است و بر همین اساس می‌‌توان گفت از جمله [[وظایف مسلمانان]] در زمان [[غیبت امام عصر]] [[اندوهگین]] بودن از [[فراق]] [[حضرت]] است<ref>ر. ک: [[سید محمد تقی موسوی اصفهانی|موسوی اصفهانی، سید محمد تقی]]، [[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌]]، ص۱۱۵-۱۱۷؛[[حسین الهی‌نژاد|الهی‌نژاد، حسین]]، [[وظایف منتظران در عصر غیبت (مقاله)|وظایف منتظران در عصر غیبت]]، ص ۷۲؛ [[سید یحیی فاضل همدانی|فاضل همدانی، سید یحیی]]، [[نشانه‌های قائم آل محمد (کتاب)|نشانه‌های قائم آل محمد]]، ص ۶۶.</ref>؛ چنانکه [[امامان معصوم]] نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به خاطر آن محزون و نالان بودند. مؤید این مطلب روایتی است از [[سدیر]] صیرفی که می‌گوید: به [[خدمت]] مولایم [[امام صادق]] {{ع}} رفتم و [[امام]] را در این حال دیدیم، او همچون [[مادر]] [[فرزند]] از دست داده، می‌گریست، [[اندوه]] از گونه‌های مبارکش پیدا بود و رنگ چهره‌اش تغییر کرده بود. اشک‌های او لباسش را خیس کرده بود و در این حالت می‌گفت: مولای من! [[غیبت]] تو، [[خواب]] را از چشمانم گرفته و [[زمین]] را بر من تنگ نموده و [[آسایش]] دلم را از من گرفته است. مولای من! [[غیبت]] تو، [[بلا]] و [[مصیبت]] مرا به فاجعه‌های ابدی پیوند داده است»<ref>.{{متن حدیث|هُوَ یَبْکِی بُکَاءَ الْوَالِهِ الثَّکْلَی ذَاتِ الْکَبِدِ الْحَرَّی قَدْ نَالَ الْحُزْنُ مِنْ وَجْنَتَیْهِ وَ شَاعَ التَّغْیِیرُ فِی عَارِضَیْهِ وَ أَبْلَی الدُّمُوعُ مَحْجِرَیْهِ‏ وَ هُو یَقُولُ سَیِّدِی غَیْبَتُکَ نَفَتْ رُقَادِی وَ ضَیَّقَتْ عَلَیَّ مِهَادِی وَ ابْتَزَّتْ مِنِّی رَاحَةَ فُؤَادِی سَیِّدِی غَیْبَتُکَ أَوْصَلَتْ مُصَابِی بِفَجَائِعِ الْأَبَد}}؛ کمال الدین، ج ۲، باب ۳۴، ص ۲۱. </ref>.<ref>ر. ک:[[حسین الهی‌نژاد|الهی‌نژاد، حسین]]، [[وظایف منتظران در عصر غیبت (مقاله)|وظایف منتظران در عصر غیبت]]، ص ۷۲؛ [[عبدالرحمن انصاری|انصاری، عبدالرحمن]]، [[وظایف منتظران امام عصر (کتاب)|وظایف منتظران امام عصر]]، ص۵۶-۶۲؛ [[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۱۳-۲۰.</ref>

== [[محزون بودن]] [[امام]] در [[دوران غیبت]] ==
* البته این [[حزن]] و [[اندوه]] یک طرفه و فقط از جانب [[مسلمانان]] نیست بلکه [[حضرت]] هم از اینکه از نظرها [[غایب]] است و نمی‌تواند به طور آشکار [[مردم]] را [[رهبری]] و [[هدایت]] کند و جلوی [[فساد]] و [[بی‌عدالتی]] را بگیرد و همچنین از ستم‌هایی که بر آبا و اجداد طاهرینش روا داشته‌اند، محزون و ناراحتند، در [[حقیقت]] می‌‌توان گفت [[حزن]] و [[اندوه]] [[شیعیان]] بعد از [[حزن]] و [[اندوه]] [[امام]] حاصل می‌‌شود، یعنی ابتدا [[غم]] و [[اندوه]] در [[قلب]] [[امام]] به واسطۀ این همه [[ظلم]] که به خودشان و آباء طاهرینش شده ایجاد می‌‌شود و بعد [[قلب]] [[مسلمانان]] محزون ناراحت می‌‌شود و این [[غم]] چنان در [[جان]] [[شیعیان]] ریشه می‌‌کند که اینگونه در [[دعای ندبه]] از [[فراق]] [[امام]] ناله می‌‌کنند: «مولایم! تا کی در فراقت مویه کنم؟ تا کی در [[انتظار]] تو حیران بمانم؟ و با کدام گفتار تو را [[ستایش]] کنم؟ چگونه و با چه زبانی؟ آهسته با تو سخن بگویم؟ بسیار دشوار است بر من که از غیر تو پاسخ بشنوم، بسیار سخت است بر من که به [[فراق]] تو بگریم و [[مردم]] تو را واگذارند. آیا کسی هست که مرا [[یاری]] دهد تا با او هم ناله شوم؟ و مدتی طولانی با هم بگرییم»<ref>{{متن حدیث|إِلَی مَتَی أَحَارُ فِیکَ یَا مَوْلَایَ، وَ إِلَی مَتَی، وَ أَیَّ خِطَابٍ أَصِفُ فِیک‏...}}</ref>.<ref>ر. ک: [[عبدالرحمن انصاری|انصاری، عبدالرحمن]]، [[وظایف منتظران امام عصر (کتاب)|وظایف منتظران امام عصر]]، ص۵۶-۶۲. </ref>.
== [[دلایل]] [[اندوهگین]] بودن در [[فراق]] [[امام]] ==
* [[اندوه]] از [[فراق]] [[امام]] می‌‌تواند [[دلایل]] مختلفی داشته باشد مانند:
# پنهان بودن آن جناب، که دست [[مردم]] به دامان وصالش نرسد و دیدگان، به [[نور]] جمالش روشن نگردد. [[امام رضا]] {{ع}} در روایتی فرمودند: «چه بسیار [[زنان]] و مردان [[مؤمن]]، که متأسّف و حیران و محزونند، در زمانی که [[آب]] رونده و جاری (ماء مَعین) را گم کردنند، یعنی: [[حضرت حجت]]»<ref>مکیال المکارم، ج۲، باب ۸، امر ۸، حدیث ۱۲۶۹، ص۱۲۶۹، ص۱۶۶. کمال الدین، ج۲، ص۳۷۰. بحارالانوار، ج۵۱، ص۱۵۲، نقل از عیون: {{متن حدیث|کَمْ مِنْ حَرَّی مُؤْمِنَةٍ وَ کَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ مُتَأَسِّفٍ حَرَّانَ حَزِینٍ عِنْدَ فِقْدَانِ الْمَاءِ الْمَعِین}}. </ref> و [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمودند: «گویا می‌بینم شماها گردش می‌کنید، مانند گردش شتری که چراگاه را می‌طلبد، اما آن را نمی‌یابد ای گروه [[شیعه]]»<ref>کمال الدین، ج۱، باب ۲۶، حدیث ۱۷، ص۳۰۴. بحارالانوار، ج۵۱، ص۱۱۰. {{متن حدیث|کَأَنِّی بِکُمْ تَجُولُونَ جَوَلَانَ الْإِبِلِ تَبْتَغُونَ الْمَرْعَی، فَلَا تَجِدُونَهُ یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ}}. </ref>.<ref>ر. ک: [[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۱۳-۲۰؛ [[سید محمد تقی موسوی اصفهانی|موسوی اصفهانی، سید محمد تقی]]، [[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌]]، ص۱۱۵-۱۱۷. </ref>
# [[ممنوع]] بودن آن [[حضرت]]، از رتق و فتق و [[اجرای احکام]] و [[حقوق]] و حدود، که [[حق]] خود را در دست غیر خود می‌بیند. [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: «هیچ عیدی برای [[مسلمین]] نیست، نه قربان و نه فطر، مگر آنکه برای [[آل محمد]] حزنی را تازه می‌کند. [[راوی]] پرسید: چرا؟ [[امام]] فرمودند: چراکه [[حق]] خودمان را در دست دیگران می‌‌بینیم»<ref>مکیال المکارم، ج۲، باب ۶، حدیث ۱۰۸۳، ص۳۵. فروع کافی، ج۴، کتاب الصیام، باب النوادر، حدیث ۲، ص۱۶۹ - ۱۷۰. علل الشرایع، ص۳۸۹. تهذیب الاحکام، ج۳، ص۲۸۹. من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۳۲۴. {{متن حدیث|عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ دِینَارٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ {{ع}} قَالَ قَالَ: یَا عَبْدَ اللَّهِ مَا مِنْ عِیدٍ لِلْمُسْلِمِینَ أَضْحًی وَ لَا فِطْرٍ إِلَّا وَ هُوَ یُجَدِّدُ لآِلِ مُحَمَّدٍ فِیهِ حُزْناً قُلْتُ وَ لِمَ ذَاکَ قَالَ لِأَنَّهُمْ یَرَوْنَ حَقَّهُمْ فِی یَدِ غَیْرِهِمْ}}.</ref>.<ref>ر. ک: [[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۱۳-۲۰.</ref>
# به [[دلیل]] برخی از شبهاتی که در [[دین]] [[مردم]] ایجاد می‌‌شود، تا آنکه پیوسته، دسته دسته از [[دین]] [[خداوند]] بیرون می‌‌روند. کار به آنجا می‌‌رسد که [[علمای راستین]]، امکانی برای اظهار [[علم]] خود نیابند و وعدۀ [[امامان]] تحقّق یابد که فرمودند: «زمانی فرا می‌رسد که اگر [[مؤمن]] بخواهد [[دین]] خود را نگاه دارد، برای او مشکل‌تر است از اینکه قطعه‌ای از [[آتش]] در دست خود بگیرد»<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۰۵. </ref>.<ref>ر. ک: [[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۱۳-۲۰.</ref>

== اثرات [[غم]] [[اندوه]] از [[غیبت امام]] چیست ==
* البته این [[غم]] اندوهی که در [[جان]] [[مسلمین]] به [[دلیل]] [[غیبت امام]] وجود دارد بی اثر نیست بلکه، یکی از آثار آن [[دوستی]] و [[اشتیاق]] به [[امام عصر]] و اجر [[پاداش]] گرفتن از این [[غم]]، [[اندوه]] است، چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} در روایتی فرمودند: «شخصی که [[غمگین]] است و این [[غم]] و اندوهش از جهت ظلمی است که بر ما رفته، نَفَس کشیدنش [[تسبیح]] گویی است و تلاش او به خاطر امر ما [[عبادت]] است و نگه داشتن [[اسرار]] ما، [[جهاد]] در راه [[خداوند]] است»<ref>{{متن حدیث|نَفَسُ الْمَهْمُومِ لَنَا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَةٌ وَ کِتْمَانُهُ لِسِرِّنَا جِهَادٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ}}؛ اصول کافی، ج ۲، ص ۲۲۶ باب کتمان ح ۱۶. </ref>.<ref>ر. ک: [[سید محمد تقی موسوی اصفهانی|موسوی اصفهانی، سید محمد تقی]]، [[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌]]، ص۱۱۵-۱۱۷.</ref> به عبارت دیگر مهمترین اثر [[اندوه]]، ایجاد شور و [[اشتیاق]] برای [[ظهور]] [[حضرت]] است به طوری که این اثر جزء [[وظایف]] [[مسلمان]] قرار گرفته است، چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} در [[دعای ندبه]]، خودشان را جزء [[مشتاقان]] و دلباختگان [[امام عصر]] {{ع}} می‌‌دانند. در این دعای [[نورانی]] [[اشتیاق]] به دیدن [[امام]] را این چنین توصیف می‌‌کنند: «برای من سخت و دشوار است که [[مردم]] را ببینم و تو از انظار پنهان باشی و دیده نشوی چه زمانی این [[فرصت]] فراهم می‌‌شود که ما تو را ببینم و تو ما را»<ref>{{متن حدیث|عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أَرَی الْخَلْقَ وَ أَنْتَ لَا تُرَی، وَ لَا أَسْمَعُ لَکَ حَسِیساً وَ لَا نَجْوَی}}؛ دعای ندبه. </ref>.<ref>ر. ک: [[رضا علی کرمی|کرمی؛ رضا علی]]، [[خانواده منتظر امام زمان (کتاب)|خانواده منتظر امام زمان]]، ص ۱۰۳-۱۰۴؛ [[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|ره‌توشه منتظران]]، ص ۱۳ ـ ۲۰.</ref>
== نتیجه‌گیری ==
* بنابراین همانطور که [[مؤمن]] باید از [[غم]] [[مؤمنین]] اندوهناک باشد، به طریق اولی باید از [[غم]] [[فراق]] [[امام عصر]] [[اندوهگین]] است؛ زیرا این [[غم]] در درجۀ اول، [[غم]] و [[اندوه]] [[امام]] است و سپس [[مسلمانان]] به واسطه این [[غم]] [[اندوه]] متاثر می‌‌شوند؛ به طوری که این [[غم]] و [[اندوه]] و اثرش که همان [[اشتیاق]] به [[ظهور امام]] است جزء [[وظایف]] اصلی [[مسلمانان]] قرار می‌‌گیرد<ref>ر. ک [[سید محمد تقی موسوی اصفهانی|موسوی اصفهانی، سید محمد تقی]]، [[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌]]، ص۱۱۵-۱۱۷؛ [[رضا علی کرمی|کرمی؛ رضا علی]]، [[خانواده منتظر امام زمان (کتاب)|خانواده منتظر امام زمان]]، ص ۱۰۳-۱۰۴.</ref>.

== پرسش مستقیم ==
* [[آیا غمگین بودن در دوران غیبت و اشتیاق به ظهور از وظایف خاص مسلمانان نسبت به امام مهدی است؟ (پرسش)]]

== پرسش‌های وابسته ==
{{پرسمان وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت}}

{{مدخل وظایف منتظران}}

== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:Mobaleghan.jpg|22px]] [[حسین الهی‌نژاد|الهی‌نژاد، حسین]]، [[وظایف منتظران در عصر غیبت (مقاله)|'''وظایف منتظران در عصر غیبت''']]
# [[پرونده:152016.jpg|22px]] [[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|'''مسأله مهدویت''']]
# [[پرونده:137953.jpg|22px]] [[رضا علی کرمی|کرمی؛ رضا علی]]، [[خانواده منتظر امام زمان (کتاب)|'''خانواده منتظر امام زمان''']]
# [[پرونده:77803.jpg|22px]] [[عبدالحسین طالعی|طالعی، عبدالحسین]]، [[ره‌توشه منتظران (کتاب)|'''ره‌توشه منتظران''']]
# [[پرونده:678657.jpg|22px]] [[سید محمد تقی موسوی اصفهانی|موسوی اصفهانی، سید محمد تقی]]، [[تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌ (کتاب)|'''تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌''']]
# [[پرونده:13681152.jpg|22px]] [[عبدالرحمن انصاری|انصاری، عبدالرحمن]]، [[وظایف منتظران امام عصر (کتاب)|'''وظایف منتظران امام عصر''']]
# [[پرونده:152015.jpg|22px]] [[سید یحیی فاضل همدانی|فاضل همدانی، سید یحیی]]، [[نشانه‌های قائم آل محمد (کتاب)|'''نشانه‌های قائم آل محمد''']]
{{پایان منابع}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:امام مهدی]]